We zijn allemaal onzeker (en waarom dat dus geen excuus is)

Het gedrag van iemand die een beetje raar doet, heel stil is, of juist altijd het hoogste woord voert wordt vaak met de mantel der liefde bedekt door anderen: “Ach, die is vast een beetje onzeker.” Wat best wel kan kloppen, maar: nou én? Want, zijn we dat gewoon niet allemáál?

Een tijdje geleden stond ik op een feestje te praten met iemand die ik niet zo heel vaak zie. Op een gegeven moment zei hij tegen me: “Jij bent altijd zo lekker zelfverzekerd.” En mijn kaak lag op mijn enkels. Ik had nog de neiging om over mijn schouder te kijken of ‘ie het misschien tegen iemand anders had, maar aangezien daar niemand stond, moest ik concluderen dat deze karakterschets toch echt op mij van toepassing was. Bizar, want ik ben een heleboel dingen, maar zelfverzekerd is er dus echt niet één van. Sterker nog, ik ben verschrikkelijk onzeker. Over zo ongeveer alles. Maar, bedacht ik mij, het is inderdaad waar dat ik me daar de laatste jaren niet meer door laat leiden. Niet meer de muurbloem ga staan uithangen op feesten en partijen, of niet meer probeer ter compensatie juist altijd het hoogste woord te voeren. Want ja, ik ben onzeker. Maar nee, dat is dus geen excuus om me een beetje debiel te gedragen. Dat is namelijk gewoon een beetje, nou ja, debiel dus.

We zijn namelijk allemaal onzeker. Echt hoor, allemaal. Er is niemand die helemaal van zichzelf overtuigd  is, nergens over twijfelt. Behalve Donald Trump misschien, maar inmiddels is iedereen het er wel over eens dat die gestoord is, dus niemand zit op hem te wachten op dat eerder genoemde feestje. Vrijwel alle mensen twijfelen aan zichzelf. Of het nou gaat om hun uiterlijk, hun intelligentie, hun prestaties, hun bezit, hoe ze overkomen, iedereen maakt zich bij tijd en wijle (en waarschijnlijk zelfs gewoon best vaak) zorgen over of ‘ie het wel goed doet. Wel het goede zegt, het goede doet, er wel bij hoort. Oók de CEO van de succesvolste multinational van de wereld en oók het grootste supermodel van dit moment. Zo zit de mens nou eenmaal in elkaar en, hoe succesvol, mooi, gevat, populair of slim je ook bent, we zijn dus allemaal mensen. Die met z’n allen constant enorm de schijn lopen op te houden omdat, ja, waarom eigenlijk? En we komen er vaak ook nog door over als een stelletje gekkies.

Niemand vindt het leuk om naar een feestje te gaan waar je niemand kent. Een eerste werkdag is voor iedereen verschrikkelijk en stiekem staan we ons, als we in een zogenaamd intellectuele conversatie over het migrantenprobleem verwikkeld zijn, allemaal koortsachtig af te vragen of wat we roepen eigenlijk wel hout snijdt. Maar we doen net alsof we enorm cool en collected zijn, want al die anderen zijn dat tenslotte ook. Met als gevolg dat we regelmatig zo krampachtig staan te doen dat we ons eigenlijk een beetje raar, of misschien zelfs sociaal ongewenst gedragen. Arrogant overkomen, of onbeleefd misschien zelfs. Wat eigenlijk gewoon niet oke is en dus ook niet vergoelijkt hoeft te worden. Nee, ook niet als het voortkomt uit onzekerheid. Want slecht gedrag is gewoon slecht gedrag, wat er ook aan ten grondslag ligt. In tegendeel, eigenlijk zouden we elkaar er gewoon op aan moeten spreken. Zo van: “Joh, wat doe jij eigenlijk raar, hou daar eens mee op.”

Wat als we nou gewoon eens zouden toegeven dat we onzeker zijn? Dat we zouden zeggen: “Ik voel me een beetje ongemakkelijk in grote groepen”, of: “Ik weet hier eigenlijk niet zoveel van, kan iemand me het even uitleggen?” Zou iedereen je dan uitlachen? Ik weet eigenlijk wel zeker dat dat niet zo is. Waarschijnlijk gaat er dan een zucht van verlichting door de groep omdat we ons allemaal weleens zo voelen. En hoe bevrijdend zou dat zijn? Of je accepteert je onzekerheid gewoon en trekt je er verder niet zoveel van aan. Zoals ik op een gegeven moment gedaan heb en wat mij nu kennelijk tot een zelfverzekerd mens heeft gemaakt. Of een authentiek mens, kan ik waarschijnlijk beter zeggen, omdat ik niks meer probeer te verbergen. Want ik twijfel nog steeds regelmatig aan mezelf en schaam me nog steeds best wel vaak. Maar dat is dan maar jammer. Ik kan me er niet meer druk om maken. Dus gedraag ik me ook niet meer als een debiel omdat ik zo graag normaal gevonden wil worden. En als iemand me dan toch nog raar vindt, nou ja, dan zal daar vast een kern van waarheid in zitten. Maar, wat maakt het eigenlijk uit?

Niemand is perfect en iedereen is onzeker, dus get over it already. Kom uit dat hoekje op dat feestje, stop met altijd populair doen, hou op met jezelf overschreeuwen in een groep. Je houdt alleen jezelf maar voor de gek. Anderen vínden je dan vooral een beetje gek en dat was nou juist wat je zo graag wilde voorkomen, toch? Zeg gewoon: “Ik ben een beetje onzeker.” Want wedden dat iedereen om je heen dan zegt: “Ja joh, wij ook.”

Gerelateerde artikelen

Back to top button