Je bent zo leuk, dus waarom doe je zo debiel op Facebook?

Testen of je een krentenbol of een kadetje bent en so blessed met de man die je net in elkaar heeft geslagen – Mariëtte snapt het niet zo goed. Ze kent zoveel leuke vrouwen, en dan doen ze zo debiel op Facebook.

Lees ook: Als je online regelmatig wordt bespuugd en afgezeken

Laat ik even beginnen met de mededeling dat ik dus níet de hoofdredacteur van Facebook ben ofzo, laat staan dat ik de gebruiksaanwijzing heb geschreven of mezelf beschouw als lichtend voorbeeld van hoe het allemaal moet, het leven. Want dat is niet zo, en dat pretendeer ik ook niet. Ik ben juist groot voorstander van het simpele doch fijne gegeven dat iedereen lekker moet doen waar-ie zin in heeft en vooral niet moet denken dat ik de wijsheid in pacht hebt, want dat heb ik niet en de wereld zou echt geen betere plek worden als we mijzelf als hoeder van de mensheid zouden beschouwen. Het zou zelfs bijkans een puinhoop worden.

Maar er valt me wel iets op. Iets vreemds. Het gaat om leuke mensen. Leuke, slimme mensen die ik goed of minder goed ken, maar van wie ik weet dat ze humor hebben en zichzelf niet al te serieus nemen. My kind of people. Ik ben bevriend met deze mensen op Facebook en zij zijn weer bevriend met mensen op Facebook, die ik vaak nog minder goed ken, maar wel van hallo zeggen op een verjaardag of werkborrel. En het geldt zeker niet voor al deze mensen, maar het valt me dus op dat een heel aantal van hen zo hard hun best doen om op Facebook te verbergen hoe leuk ze zijn. In plaats daarvan gedragen ze zich ronduit debiel.

Neem X. (die in het echt geen naam met een X. heeft, maar X. klinkt lekker anoniem). X. is een leuke, slimme moeder van twee kinderen, die momenteel even in between jobs zit en daar zo stevig van baalt dat ze me onlangs vertelde dat ze ’s ochtends soms huilend de vaatwasser staat uit te ruimen, omdat ze het gevoel dat dat haar enige daginvuling is en ze het gevoel heeft niet meer mee te tellen in het leven. Al haar buren, vriendinnen en familieleden werken en zij voelt zich opgesloten, thuis met de kinderen, van wie er eentje naar school gaat. Daar is ze eerlijk over en niet alleen tegen haar inner circle, want ik spreek haar echt niet dagelijks en ze vertelde het gewoon op een borrel. Ze voelt zich lamlendig, vlucht in bingewatchen op Netflix, eet te veel, heeft geen energie om te sporten, en baalt daardoor ook nog eens van haar lijf.

Maar niet op Facebook. Op Facebook deelt ze de ene na de andere foto van een zelfgefabriceerde latte op dinsdagmorgen, met daarbij de mededeling dat ze zo #blessed is met haar koffie en bijvoorbeeld haar kind voor wie ze net een biologisch bananenbrood heeft gebakken (waarvan ze mij dan weer vertelde dat het niet te nassen was, maar goed). Daarnaast zet ze haar – vind ik – grote intelligentie in voor het doen van allerlei testen waarvan het doel mij een beetje ontgaat. Ik heb sowieso een hele rits (Facebook-)vrienden en vriendinnen die blijkbaar graag willen weten welke kleur hoorn ze zouden hebben als ze een eenhoorn waren, aan welk voertuig ze het meest verwant zijn (laatst schreef iemand: “Ik ben een trein! Ik dacht het zelf ook al.” En dat was dan honderd procent serieus bedoeld.) en op welke dode celebrity ze het meest lijken. Deze thuiszittende kennis heeft er inmiddels ook een dagtaak van gemaakt. Zo weet ik dat ze van de broodsoorten het meest verwant is aan een krentenbol en dat ze zeventien soort knaagdieren kan opnoemen in anderhalve minuut.

Ander voorbeeld: reacties. Ik schrijf nog weleens een blogje, ook over moederschap, dus ik weet inmiddels dat er een grote groep doorgaans medemoeders is bij wie er nooit iets fout gaat, die elke seconde van de dag intens van hun kinderen genieten, die nooit moe zijn of stress hebben en die nimmer met een flippend kind in een supermarkt staan (en als dat wel gebeurt zich er met een kwinkslag vanaf maken waardoor het flippende kind netjes z’n winkelwagentje gaat opruimen en mee naar buiten loopt en niet, zoals het mijne, aan één arm naar de auto getransporteerd moet worden). Die reageren namelijk graag onder mijn ‘ik doe mijn best, ik ben echt een leuke moeder, maar helaas pindakaas niet perfect’-blogjes met de mededeling dat dit voor hen totaal niet herkenbaar is, omdat zijzelf gewoon heel relaxed zijn en derhalve nooit gedoe met hun kind hebben of gewoon even met de hand in het (ongewassen) haar zitten.

Dat vind ik natuurlijk heel fijn voor deze mensen en als je blogt moet je een olifantshuid hebben, is een les die ik al snel leerde, maar ik snap toch niet helemaal waarom er met regelmaat mensen reageren met een persoonlijke aanval waar je u tegen zegt. ‘Ja, dat krijg je ervan als je niet bereid bent er gewoon voor je kinderen te zijn’, typte laatst iemand, onder iets wat ik had geschreven over de combinatie werk en moederschap en dat ik dan een schuldgevoel heb als ik soms wegga en mijn zoontje moet daarom huilen. ‘Als je te egoïstisch bent om hem de aandacht te geven die hij verdient, is het ook niet zo vreemd dat hij huilt.’ Het stond er echt en het erge is: ik heb deze vrouw gewoon een keer persoonlijk ontmoet en gezellig met haar staan praten. Ze was zo leuk, ze zei zelfs dat ze mijn blogs graag las. Ik heb maar besloten dat haar account was gehackt, een ander verklaring voor heb ik er niet voor dat zo’n leuke vrouw zo’n debiele reactie plaatst, duidelijk bedoeld om mij een rotgevoel te bezorgen.

Lees ook: Janneke doet een week zonder Whatsapp, Facebook en tv (en DIT gebeurde er)

Ook zoiets: ik heb een Facebook-vriendin die ik niet zo vaak in het echt spreek, maar van wie ik wel veel weet. De overlevering enzo, het roddelcircuit, maar wel van dichtbij, dus betrouwbaar. Nu was dit ook al een heel leuke en intelligente Facebook-vriendin, en er waren dingen die ik niet begreep. Zoals het feit dat ze zich iedere dag een keer of zes uitputte in Xenos-chique tegeltjes en wijsheden, categorie ‘in dit huis maken we lol’ en nog wat van die goedkope levensspreuken. En ze was ook altijd aan het genieten, echt de hele dag door. ‘Lekker gedoucht op zaterdagochtend. Genieten!’ ‘Jee, pastasaus uit een pot! Foodporn! Genieten!’ ‘Nagels gelakt. Genieten!’ (Ik ben ongetwijfeld heel zuur, maar ik begin zo langzamerhand een lichte genieten-allergie te ontwikkelen.)

Maar dat was niet het enige. Hartstikke fijn voor haar, dat ze in dit huis lol maakte, behalve dan dat ik wist dat het niet waar was. In werkelijkheid maakte ze in haar huis vooral veel ruzie, van het soort waarbij er letterlijk salontafels door de kamer vlogen en ze zelfs nog eens op de eerste hulp belandde om ze tegen de punt van de kinderstoel was geduwd. Niet door een insluiper of overvaller, maar door haar eigen vriend. Juist, de man die op de talloze foto’s van ‘mijn schatje en ik so blessed #lovemylife’ aan haar arm hing, waaronder uiteraard geschreven stond dat het tweetal, je raadt het al, ‘zoooo aan het genieten’ was. Soms nog geen dag nadat de politie weer aan de deur was geweest. Ik snap echt dat je geen foto van die zwaailichten op Facebook zet en ook de wijkagent niet tagt, maar wie probeerde ze nou precies te overtuigen met dit perfecte plaatje? (Overigens zijn ze inmiddels uit elkaar, maar dat heb ik uit de overlevering. Op Facebook stond het niet. Wel een diepgaande spreuk over leven en slingers die je zelf moet ophangen.)

Maar goed, zoals ik al zei: ik ben gelukkig niet de baas van Facebook en wie op social media de uitgelezen kans ziet zichzelf neer te zetten in een perfect leven dan wel uit te testen welke kleur M&M ie zou zijn als ie een chocolaatje was, moet dat natuurlijk gewoon vooral doen. Je weet immers nooit wanneer die informatie nog eens van pas komt. Gelukkig weet ik van de meeste van mijn Facebookvrienden hoe leuk ze in het echt zijn en dat ze ook helemaal niet zoveel op een krentenbol lijken.

Lees ook: De 11 persoonlijkheden die iedereen op Facebook heeft

(Beeld: iStock)

Gerelateerde artikelen

Back to top button