11 heel vreemde dingen die ik soms denk

Mariëtte heeft soms vreemde gedachten. Maar dan ook echt vreemd. Maar vooruit: ze omarmt haar inner psychopaat en geeft openheid.

Ik denk dus soms heel vreemde dingen. Volslagen geschift. Ik verschuil me graag achter het feit dat ik boeken schrijf en dus altijd een excuus heb om te leven in fictie en ‘wat als’-situaties, maar dan nog. Ik begrijp soms zelf ook niet hoe al die rare gedachten in mijn hoofd terecht komen en ook niet wat ik ermee moet, behalve dan hier opschrijven en hopen dat ik niet overkom als de psychopaat die ik, vind ik zelf, niet ben.

Lees ook: Dol op gin-tonic? Je zou een psychopaat kunnen zijn

1. Omgooien maar

Donkere weg, tachtig kilometer per uur, twee koplampen vanaf de andere kant en dan denk ik dus: zal ik het stuur omgooien? Doe ik natuurlijk niet, maar toch schiet het door mijn hoofd. Waarom? Geen idee. Maar intussen zie ik dan zo voor me wat er vervolgens zou gebeuren, en hoe erg dat zal zijn en ook dat ik het niet overleef.

2. De crematie

En als we toch in de ongezellige gedachten zitten… Niet dat ik morbide ben, en geheel niet suïcidaal (sterker nog, ik zou mezelf als best als positief willen omschrijven, de vrolijke noot, levenslustig zo je wilt), maar toch vraag ik me dan af: zou het druk worden? Op mijn crematie?

3. Ontsnapt aan de dood

Over mijn uitvaart gesproken: ik kan nogal blijven hangen in ‘wat als’-scenario’s. Voornamelijk als anderen iets ergs is overkomen. Wat als ie twee minuten later van huis was vertrokken? Wat als er wel of geen file had gestaan? Had ie dan nog geleefd? Maar in het verlengde daarvan vind ik het dus echt een fascinerende maar ook gekmakende gedachte dat ik niet weet of ik ooit op die manier zelf aan de dood ben ontsnapt.

4. Wis het bewijs

Stel ik beland in de (onwaarschijnlijke, maar toch) situatie dat ik per ongeluk iemand heb vermoord. Of minder per ongeluk. Dan wil ik natuurlijk niet naar de gevangenis – ik ga er maar even vanuit dat ik met het doden van een ander mens ook meteen in een sluwe crimineel verander. Hoe zou ik het bewijs dan wegwerken? En het bloedende lijk zelf natuurlijk? Vragen, vragen. Ik denk overigens dat ik snel een thriller moet schrijven om dit soort gedachten te verantwoorden.

5. Van kant

En als het dan toch om moorden gaat: zou ik het kunnen? Ik hoop het niet. Maar ja, vast niet iedereen die momenteel zit te brommen had een vooropgezet en doordacht moordplan.

6. Overgeven in de trein

Wat als ik zou overgeven in de trein? Deze vind ik zelf heel eng want ik heb een fobie voor overgeven en overgevende mensen en alles wat ermee te maken heeft. Dus zodra ik dit denk ben ik ineens heel bang dat het gaat gebeuren en na een halve minuut weet ik zeker dat het gaat gebeuren en moet ik heel snel aan andere dingen denken om niet in paniek te raken, maar dat is dan natuurlijk heel moeilijk. En dan zie ik al die mensen verveeld op hun telefoons kijken en vraag ik me af: zouden die dat nou nooit denken?

7. Houd de dief

Je hebt van die mensen die de innerlijke dwang hebben om te stelen. Interessante materie vind ik dat, kleptomanie. Heb ik niet, maar toch, dan loop ik in de Hema en vraag ik me toch af of ik het zou kunnen. En ermee weg zou komen. En zo niet, of ik dan gearresteerd word en me eruit kan kletsen.

8.  Lelijk

Dat je zomaar ineens in een gesprek met iemand die je voor het eerst spreekt zegt: ‘Even iets anders, wat ben jij eigenlijk lelijk.’ En dat niemand vervolgens weet wat ie moet zeggen (ik waarschijnlijk ook niet) en dat je zeker weet dat anderen die middag thuiskomen en tegen hun man / vrouw zeggen: ‘Nou, wat ik vandaag meemaakte…’

9. Op schoot

Zou het raar zijn om in een restaurant ineens bij iemand op schoot te gaan zitten? Ja, zeker hè? Waarom komt het dan in mij op? Niet dat ik het doe, maar ik denk het wel als ik binnenkom.

10. Zal ik het doen?

Ik ben doodsbenauwd op het station. Waar ik opstap stoppen namelijk alleen de Sprinters, de Intercity’s denderen voorbij. Als er eentje aankomt, ga ik helemaal naar achter staan en houd me nog vast ook omdat ik bang ben dat ik anders op een of andere vreemde manier word meegesleurd. Tegelijkertijd denk ik onbewust: zal ik het doen? En nee, ik wil helemaal niet springen en ik weet niet waarom ik dat denk, maar dat gaat dus vanzelf.

11 Bom!

Het lijkt me dus echt spannend om een keer in de rij voor het boarden van een vliegtuig iets te roepen over een bom. Omdat ik echt benieuwd ben of ik dan meteen door twintig man marechaussee tegen de grond word gewerkt, geboeid word afgevoerd (wat me op zichzelf ook een belevenis lijkt) en dan door boze mensen met boze gezichten word verhoord. Ik durf het niet en ik doe het niet, maar het idee gaat wel door me heen als ik in zo’n rij sta. Maar dat komt waarschijnlijk doordat ik officieel rijp ben voor het gesticht.

Lees ook: Waarom gemene mensen zo succesvol zijn (psychopatisch trekje misschien?)