5 mei: het is tijd om te juichen om wat je wel hebt (en negativiteit te negeren!)

Vandaag is het bevrijdingsdag. Zoals elk jaar. Maar wat zegt die vrijheid ons? Beseffen we wel genoeg wat onvrijheid is? Niet je mening kunnen ventileren, niet kunnen reizen naar plekken die je wilt zien, niet zelf bepalen hoe je je leven invulling geeft. Zeg nou zelf: wij, Nederlanders, klagen wat af…Over het weer, over belastingen, over iedereen die het beter heeft dan wij. Goed om vandaag eens stil te staan bij wat we allemaal wel hebben!

Op 5 mei vieren we onze vrijheid. Maar de laatste jaren heb ik het idee dat we we die vrijheid eigenlijk helemaal niet meer vieren, maar vooral gewoon voor lief nemen. Vreemd, want om ons heen zien we juist hoe steeds meer mensen in gevangenschap leven. Niet zozeer letterlijk, niet zozeer achter tralies, maar gevangen zitten ze wel degelijk. Je kunt niet naar het nieuws kijken, de krant lezen, of het internet op gaan zonder dat je om je oren geslagen wordt met het tegenovergestelde van vrijheid. De afgelopen tijd heb ik meer oorlog, ellende, pijn en tranen gezien dan me lief is. Ouders en kinderen die van huis en haard moeten vluchten omdat ze daar niet meer veilig zijn. Steden waarin mensen vast zitten en weinig anders kunnen dan wachten tot de vijand of de dood ze komt halen. Groepen mensen die gediscrimineerd en onderdrukt worden alleen om wie ze zijn. Een groot deel van de wereld staat in brand. Maar niet in Nederland, daar wordt ons maar heel weinig vuur aan de schenen gelegd. En toch gillen we niet zelden moord en brand.

In alle eerlijkheid, hoe vaak sta jij ’s ochtends op en bedenk je hoe gezegend je bent? Sta je stil bij alles wat je hebt? Niet alleen bij de materiële dingen, maar vooral ook al dat andere, die dingen die eigenlijk veel belangrijker zijn? De vrijheid, de veiligheid, de wetenschap dat als je ’s avonds slapen gaat, je de volgende ochtend ook weer wakker wordt? Het feit dat je de straat op kunt gaan zonder bang te hoeven te zijn? De mogelijkheid hebt om je dromen te verwezenlijken, wat die ook zijn. Niet beperkt te worden in je doen en laten. Want dat is eigenlijk best bijzonder. Wij vinden het allemaal maar normaal, maar heel veel mensen zouden een lief ding over hebben voor wat ons hier gegeven is. Natuurlijk, je weet pas wat je mist als je het niet (meer) hebt. En wij hebben het hier allemaal en het blijft ook steeds maar komen. Wat fijn is, maar ons dientengevolge in een stel verwende krengen veranderd heeft. Want laten we even wel wezen, als we verder kijken dan onze neuzen lang zijn, moeten we ons dan eigenlijk niet een beetje schamen?

Schamen voor ons nimmer aflatende gemekker over hoe zwaar we het wel niet hebben. Ik zal zeker niet beweren dat iedereen in Nederland het goed en/of breed heeft, dat er geen dingen anders kunnen, dat er hier geen onrecht is. Maar kunnen we de boel gewoon ook even in perspectief blijven bekijken en vooral: niet zo verschrikkelijk verongelijkt doen? Hoe is het toch mogelijk dat er in een land waarin niet dagelijks bommen ontploffen en iedereen te eten heeft, zoveel zure, boze mensen rondlopen en we elkaar en masse lekker lopen te faciliteren in al dat geklaag, terwijl het leven voor zoveel andere mensen op de wereld iedere dag opnieuw weer een strijd is? Wat is er met ons gebeurd dat we niet meer blij kunnen zijn met wat we hebben? Nog niet eens zolang geleden galmde in onze oren ook het luchtalarm. Moesten ook wij onze kinderen onder het puin vandaan trekken. Zijn we het dan echt vergeten? Uit het oog, uit het hart blijkbaar. En al die mensen die nu die strijd leveren, die zien we niet. We zien alleen nog maar onszelf.

Inderdaad, je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt. En als we niet heel erg oppassen jongens, dan hebben het straks niet meer. Want iedere 5 mei vieren we weliswaar onze vrijheid, maar wie even de tijd neemt om wel om zich heen te kijken, écht te kijken, die ziet dat we steeds meer verstrikt raken in onze eigen ontevredenheid. In verbitterdheid en rechtlijnigheid. Dat we kortom, bezig zijn onszelf gevangen te nemen, ipv te genieten van de vrijheid die we hebben. En ja, het kan altijd beter. Maar wat hebben we het gewoon al ontzettend goed.

Lees ook: Leef! (waarom je ALLES in het leven moet vieren)

(Beeld: Unsplash)