9 dingen die gebeuren als je te weinig slaap krijgt

Mariëtte slaapt tegenwoordig te weinig. Want: kinderen. En: om half negen naar bed is saai. Maar nu slaat ze wartaal uit en vindt ze iedereen irritant.

Lees ook: Hoe je genoeg slaap krijgt in slechts vier uur (met de Da Vinci-methode!)

Vannacht was het weer zover. 1.42 uur, er huilt een kind (heel hard, ook nog), ik word wakker uit een soort comateuze toestand, probeer nog wat te onderhandelen met het universum (het is niet zo, het ís gewoon niet zo) en sla dan zuchtend, kreunend en steunend het dekbed terug. Het was mijn zoon, want twee dingen betekent: 1, er is echt iets (meestal slaapt hij door) en 2, dit is niet zomaar klaar. Ik probeer het eerst met het maken van een fles, een ‘lekker slapen schatje, het was maar een droom, welterusten, tot morgen’ en duik snel weer in bed. Helaas, het flesje kost hem precies vijf minuten en dan gaat de sirene opnieuw af. Hij heeft grote plannen, zoals het uittrekken van zijn slaapzak en plaatsnemen in het grote bed, wat ik beide geen goede ideeën vind. Ik haal mijn deken en kussen en installeer mezelf op het veel te kleine bankje op zijn kamer. Het uur daarop breng ik door in een soort halfslaap, waarvan ik nu al weet dat ik dit morgen ga merken, om het nog maar niet te hebben over spierpijn door het opgefrommeld liggen op het bankje. Uiteindelijk sloop ik rond halfdrie terug naar mijn eigen slaapkamer, genoot van twee uur slaap en werd toen vrolijk uit bed gejammerd door kind nr. 2 die zo’n beetje elke nacht wakker is en dan een fles wenst, een toestand die ik volgens het consultatiebureau zelf in stand houd door die fles dan ook te geven, maar ik ken mijn pappenheimer een beetje en ik weet dat het niet geven van een flesje me nog veel meer slaapgebrek oplevert dan het wel geven ervan en dus ga ik ondanks goede voornemens om hier eens mee af te rekenen (ze is al bijna anderhalf) toch elke nacht weer voor de bijl. De snelle oplossing betekent echter nog altijd dat ik nogal wat slaap mis, want met fles maken en weer in bed kruipen en weer inslapen, ben je zo een halfuur verder. En dan gaat die #*{^[-wekker gewoon weer veel te vroeg.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op mijn kinderen, ik wil niet klagen, het hoort erbij en dat weet ik, kinderen krijgen is een keuze en een zegen, en som alle clichés maar op. Maar weer gewoon de nachten doorslapen, zou toch leuk zijn. Alleen, er is altijd wel iets, lijkt het. Dus kom ik chronisch een uur (goede nachten) of twee, drie, vier (slechte nachten) slaap tekort en dat begin je zo langzamerhand te merken. Hieraan, bijvoorbeeld.

Lees ook: Hoe zorg je voor meer rust in je hoofd?

• Je gaat denken dat koffie je enige lifeline is

Ik had ooit een regel dat twee cappuccino per dag de max was. Want: niet te veel cafeïne. Eigenlijk heb ik die regel nog steeds, maar ik heb besloten hem in geval slaapgebrek wat op te rekken. Elke dag dus. Omdat ik anders het idee tot de avond wakker te blijven niet echt aankan.

• Na negen uur tv-kijken is onmogelijk

Een boek lezen trouwens ook, want dan lig ik meteen te knorren. En dat is irritant, want ik ben niet bejaard.

• Je gaat toch ook weer niet om halfnegen naar bed

Ik neem me dit zo vaak voor: slaap inhalen, om half negen erin, of liever nog om acht uur. Maar ja, dan zijn de kinderen eenmaal onder zeil en wil ik ook nog wel een beetje iets aan de avond hebben. Want het zijn ook de enige uren om even relaxed te praten, of nog wat werk af te maken, sex te hebben, lange doch onzinnige maar oergeestige app-conversaties te houden, het nieuws te kijken, alles wat je gewoon wat minder handig voor elkaar krijgt met de kinderen erbij.

• Je bent traaaaaggggg

Ik hou van snel. Wie ellenlang over het al dan niet plaatsen van een komma wil discussiëren moet helaas niet bij mij zijn. Helaas is mijn snelheid omgekeerd evenredig aan de hoeveelheid slaap in mijn leven, dus ben ik soms zwaar gefrustreerd dat ik niet en, en, en kan, en ook nog binnen een minuut.

• Je vergeet van alles

Verjaardagen, namen – ik wist vroeger alles, uit m’n hoofd. Tegenwoordig vergeet ik mijn eigen verjaardag en haal ik op slechte dagen de namen van mijn kinderen door elkaar. Ik heb bovendien een miljard lijstjes op mijn bureau en nog veel meer reminders in mijn telefoon.

• Dingen gaan langs je heen

Ook zoiets: ik was laatst in Bussum. Ik woon niet in Bussum en ik moest ook niet in Bussum zijn, maar ondanks het feit dat de trein op het station ervoor ellenlang stilstaat, was het niet in me opgekomen om uit te stappen. Wat ik daar altijd doe. Maar ik had gewoon even gemist dat we er al waren omdat ik een beetje glazig uit het raam zat te koekeloeren.

• Je bent soms verdrietig om niks 

Het probleem is: ik ben gewend dat ik vrolijk ben. Omdat ik dat gewoon ben, van nature. Ik bekijk de zaken doorgaans eerst van de zonnige kant, zie weinig beren op de weg en geloof dat ’t allemaal wel goedkomt. Tenzij ik te weinig slaap, dan zie ik overal bergen en van het idee dat ik die moet maar niet kan beklimmen, word ik soms ineens heel gefrustreerd en verdrietig (totdat ik zomaar vijf uur aaneengesloten slaap cadeau krijg, dan ben ik subiet het zorgeloze zonnetje in huis).

• Je vindt iedereen irritant

Met bekenden valt het nog wel mee, maar ik heb tegenwoordig een bijzonder kort lontje voor mensen die dingen doen als in de weg lopen in de supermarkt, in mijn oor hoesten in de trein, na twee minuten al een reminder sturen voor een e-mail waar ik geen zin in heb, veel te hard niezen naast me in een restaurent en staan te treuzelen bij een stoplicht. Ze merken het niet dus ze hebben er geen last van, maar man, wat heb ik weinig geduld.

• Je weet soms niet meer hoe je een zin wilde afmaken, als je er al aan begonnen bent

Overkomt mij tegenwoordig weleens: ik begin een zin, weet ook wat ik wil zeggen, maar slaag er dan toch niet in het einde te formuleren. En ik heb ook iets te vaak dat iedereen om me heen begint te lachen, en ik de grap heb gemist.

Lees ook: Dit is het dwangmatige gedrag dat je nachtrust verstoort

(Beeld: iStock)