We doen er natuurlijk als veertigers helemaal niet meer aan, maar toch, op je 45ste ben je min of meer middelbaar. In de zin van: het zou zo maar eens kunnen dat je op de helft bent. Margreet vraagt zich af wat ze met de tweede helft zal aanvangen…
Ergens in de eerste maanden van m’n 45ste kwam ik ineens tot het besef: ik ben op de helft. Ik ben er namelijk al een tijdje redelijk zeker van dat ik negentig jaar ga worden, dus dat besef was behoorlijk reëel. Meteen zweefde m’n blik langs m’n denkbeeldige bucketlist. Want welke items daarvan zouden nog prima haalbaar zijn, welke bereikten de houdbaarheidsdatum en welke zou ik, nu ik eenmaal op middelbare leeftijd was, moeten bewaren voor een volgend leven?
Het schatten en schiften bracht me in een staat van paniek gecombineerd met een opwindend gevoel van ‘nu kan het nog’. Dat alles overgoten met een sausje van: wat moet ik in godsnaam de komende 45 jaar nog allemaal doen om de negentig te halen, zorgden voor een bijzondere sensatie. Aan het begin van deze sensatie voelde ik me ineens heel verbonden met mannen die van hun tweede hypotheek een rode sportauto kopen, van donkerbruin ineens switchen naar hoogblond en/of een onbeheersbare drang krijgen tot kindjes maken. Maar ik ben geen man, en het vrouwelijk equivalent van bovenstaande neigingen is niet zo eenduidig dat ik er iets mee kon.
Ik onderging de sensatie tot ie wat bedaarde en de paniek en opwinding niet allesoverheersend meer waren.
Voorbij de sensatie kwam de zelfreflectie. Want mooi, zo’n bucketlist, maar daar staan natuurlijk ook heel veel dingen op die je ‘wel een keertje zou willen’, maar die nou niet bepaald tot de categorie ‘live-changing-event’ behoren. (Bungeejumping, Antarctica, vrijen in de trein… Kéileuk en thrilling om te doen, maar word ik er werkelijk een ander mens van?!) Welke punten van m’n lijstje (zeg maar gerust LIJST), waren zo belangrijk dat ze een substantiële bijdrage aan de rest van m’n leven zouden leveren, me wezenlijk op een hoger plan zouden brengen en/of inzichten zouden verschaffen waarmee ik als een wijze vrouw negentig zou worden?
De lijst was al gauw teruggebracht tot een punt of tien die bij het herlezen ervan van mij een heilige maakten. Er stonden dingen op als: een mensenleven redden, iedereen vergeven die me wat heeft aangedaan, iets doen wat volkomen altruïstisch is (wat in haalbaarheid natuurlijk al totaal onmogelijk werd zodra ik het op de lijst zette). Wat overbleef waren nogal wat hoogdravende zaken die niet helemaal congruent voelden met m’n nu, op m’n 45ste, aanwezige drang tot midlife-sensatie.
Op de dag dat ik 45,5 werd, besloot ik te gaan duiken. Niet als afvinker van de bucketlist en ook niet voor de thrill, maar gewoon, omdat het volgens mij het mooiste is wat je kunt doen: scuba diving. Genietend van zachte koralen kreeg ik op twintig meter diepte ineens te maken met haperende apparatuur. In plaats van lucht ademde ik water. Na drie ‘waterteugen’ realiseerde ik me dat het ondoenlijk zou zijn de oceaan leeg te drinken. Ik voelde niet eens zoveel paniek en zag evenmin m’n levensfilm aan me voorbijtrekken. Ik voelde spijt voor man en kind, maar tevredenheid over m’n voorbije leven. Ik kon erin berusten dat dit het eind was, op de helft van waar ik dacht uit te komen. Bijna wegglijdend in een aangename staat van ‘niets’ wist ik nog net mijn buddy aan te tikken, die me door adequaat handelen het leven redde.
Sindsdien ben ik niet meer zo bezig met negentig worden en to-do-lijstjes. Want ik heb wat geleerd. Net zoals ik tot mijn 45ste geen seconde bezig ben geweest met het feit wat ik in m’n leven moet doen en hoe ik de 45 zou moeten halen, zo hoef ik ook voor die tweede helft geen taken en doelen te bedenken. Het leven ontvouwt zich ook wel zonder plannen. En gezien de tevredenheid over de eerste helft, hoef ik me denk ik over die tweede helft niet nu al zorgen te maken…
Lees ook: Ode aan de veertigersvrouw (door een man!)
