Als je 27 bent en nog niks voor elkaar hebt

Tussen de 21 en 26 kan het meerdere kanten op: jong getrouwd, eeuwig student, wereldreiziger of mega-succesvolle influencer. In het begin van je twintiger jaren kijkt niemand ervan op dat je nog niet weet wat je met je leven wil, maar wanneer je opeens 27 bent (oké niet opeens, maar het gaat snel, mensen!) hoor je bij de bijna dertigers, bij de mensen die hun shit together hebben. Leonie is helaas nog niet zo ver en dat vindt ze vrij kut. 

Ik zeg niet dat ik doodongelukkig ben en dat mijn leven een grote puinhoop is, maar ik begin wel te merken dat ik een beetje achterloop op mijn leeftijdgenoten en daar word ik onwijs zenuwachtig van. Facebook en Instagram-tijdlijnen staan vol met trouwfoto’s en babyshowers, terwijl ik nog mijn hele leven aan het uitvogelen ben en ben blijven steken bij 21. Als tiener had ik verwacht voor m’n dertigste in een leuk huis in Noord-Holland te wonen, getrouwd en wel, met jengelende kleuter aan mijn been, een labrador en daarnaast een glansrijke carrière. Naïef? Ja, misschien, want niets van dat alles staat op het punt te gebeuren.

De afgelopen jaren dacht ik steeds: “Rustig Leo, het kan nog, komt wel, je hebt nog zat tijd. Je bent ten slotte nog maar 24, 25, 26.” Maar nu ben ik op een punt beland dat het streven naar mijn ideale leven wordt ingehaald door de realiteit. Die dus niet zo is als ik had uitgestippeld. Daarnaast wordt de twijfel en onzekerheid over mezelf gevoed door het kijken naar anderen die alles wel voor elkaar lijken te hebben. En als iemand vraagt: “Goh, moet jij niet eens een huisje voor jezelf?” kun je me wegdragen van lamlendigheid. Fijn, thanks, ik heb niet ALLES op de rit en dat vind ik zelf ook niet heel tof, JA! #$@($@

Oké, moving on. Na een beetje rondvragen blijkt dat ik dus echt niet de enige ben die struggled met 27 zijn. Ik heb zat vrienden bij wie de paniek toeslaat sinds ze de 27 gepasseerd zijn. Ze gaan opeens massaal daten om de liefde van hun leven te vinden, moeten zo nodig op wereldreis (want anders kan het niet meer), willen hun studentenflat koste wat het kost inruilen voor een mini-appartement in de stad en vliegen van job naar job omdat carrière maken een ding is. Aan de andere kant slaan ze de mainstream festivals waar we al jaren kwamen over en vinden ze het niet meer oké om op zondag te leven op een bak noodles en chips, instead moet er een bio salade van €12,50 gehaald worden. Het lijkt wel een geforceerde transformatie on speed. Als tiener ging het vanzelf, nu is het meer een moetje om niet de enige te zijn die straks alleen op kamers woont als 27+er. Dat zou toch vreselijk zijn. Ahum.

Is dit nu wat ze noemen: de quarterlife-crisis? Ik houd er niet zo van om elk probleem direct een naampje te geven. Is het niet gewoon zo dat we met z’n allen veel te gefocust zijn op presteren en continu kijken naar anderen? Het gras bij de buren is, hoe cliché ook, altijd groener. We willen ons graag meten aan mensen die het beter voor elkaar hebben en ja, daar ga je je ongelukkig en mislukt van voelen. Bovendien heerst het idee dat we alle mogelijkheden hebben in ons leven, dus als iets niet lukt ligt dat aan jezelf. Niemand anders om de schuld op zich te nemen. En hoe ouder ik word, hoe meer druk erop ligt dat er een nieuwe levensfase aan moet breken. Er moeten dingen GEBEUREN.

En toch…ik vermoed dat er helemaal niks gebeurt als ik paniekerig en krampachtig dingen ga lopen forceren. Ik houd mezelf voor dat het niet erg is dat ik die man/labrador/dat kind/dat huis niet op mijn dertigste heb en dat ik, mochten ze me op dit moment in de schoot geworpen worden, waarschijnlijk ook nee zou zeggen. Ik moet me echt minder focussen op wat de heersende norm is en meer op wat mij blij maakt en heel eerlijk leid ik op dit moment een prima leven. Misschien niet volgens de ‘regels’ van de perfecte, succesvolle twintiger, maar what the hell. Loslaten, accepteren en kijken wat er op mijn pad komt. Misschien is het een ander pad dan wat ik voor ogen had, maar dat is dan zo.

Lees ook: Wie je wilt zijn, kun je nu al worden (elke keuze is een stap in de toekomst)

(Beeld: iStock)