Als je een onveilige jeugd hebt gehad: “Hij heeft me toen bijna vermoord”

Praten en schrijven over een onveilige jeugd voelt als een soort van coming out, zo ervaart journalist Suzanna Timmer dat. Het is geen sexy onderwerp en er hangt nog een enorm taboe omheen. Suzanna, die zelf een onveilige jeugd beleefde, interviewt haar oud-collega Gillie Simons. Hij werd mishandeld door zijn verslaafde vader en heeft daar tot op de dag van vandaag last van. 

Waarom is het zo moeilijk om te praten over wat er misging in je jeugd? Omdat anderen er dan iets van vinden? Ik ben zelf opgegroeid in een streng religieus gezin met een allochtone moeder die post traumatische stress heeft. Dat hadden haar beide ouders ook. Ergens in mijn jeugd is het onveilig geworden. En daar heb ik tot de dag van vandaag nog vaak last van. Maar ik weet zeker dat het ook bijgedragen heeft aan een tomeloze ambitie om het anders te doen en er iets van te maken. Dat geldt ook voor mijn oud-collega Gillie Simons. Hij is openhartig over zijn ervaringen in zijn jeugd. Gillie: ‘Mijn thuissituatie was gewoon niet oké. Mijn vader was drugsverslaafde en gebruikte veel speed. Dat is nog steeds zo. Als jonge jongen vluchtte ik altijd het huis uit. Ik werd onder meer opgevangen door de ouders van een vriend.’

Waar loopt hij tegenaan in zijn leven? ‘Ik kan heel moeilijk tegen onrecht. Ik heb een vaderfiguur gemist in mijn leven. Iemand die een arm om mij heen sloeg en luisterde. Nu ik ouder ben, merk ik dat ik het belangrijk toegankelijk te zijn voor anderen. En ook dat zij alles tegen mij kunnen zeggen. Ik ben veel te vroeg volwassen geworden. Daar liep ik vroeger vaak tegenaan. Ik heb al heel jong mijn eigen boontjes moeten doppen. Mijn vader was eigenlijk een hardwerkende man, die als vrachtwagenchauffeur soms zeventig uur per week op de weg zat. Alles kwam op mijn moeders schouders terecht.’

De situatie verslechterde toen Gillies vader werd afgekeurd en zijn baan kwijtraakte. ‘Toen kwam hij oude vrienden van vroeger tegen en is weer gaan gebruiken en snuiven. Als mijn moeder er niet was geweest dan was ik zeker zelf ook in het criminele circuit terechtgekomen. Maar ik zag hoe het dus niet moest en zo wilde ik niet eindigen. Mijn vader was een man die niet wist hoe hij zijn gevoelens moest uiten. En door zijn lage educatie en het feit dat hij op zijn vijftiende van Suriname naar Nederland kwam en meteen al moest gaan werken, had hij een tekort aan zelfreflectie. Dat uitte zich in geweld en drugsgebruik.’

Voor Gillie is het onvergeeflijk dat zijn vader veel mooie momenten uit zijn kindertijd heeft ontnomen. ‘Ik weet nog dat mijn vader me een keer zo hard sloeg dat mijn moeder schreeuwde: ‘Het is geen man, laat die jongen, het is een kind.’ Hij sloeg door en heeft mij toen bijna vermoord. Ik heb nog een diep trauma van het feit dat hij al zijn ringen omhad als hij me sloeg. Ik dissocieerde zelfs en voelde dat ik uit mijn lijf ging. Hij vernederde me ook regelmatig door me zomaar midden op straat te slaan, toen ik als elfjarige mot met mijn buurjongen had. Gewoon zoals kinderen dat kunnen hebben. Er werd niet naar mij geluisterd.’

Gevolg: ‘Ik heb zeker een klap van de molen gekregen door mijn jeugd en heb echt mijn woede moeten leren beheersen. Voor die opgekropte frustratie ben ik nog weleens bang. Verder ben ik erg argwanend naar de buitenwereld. Mijn deur moet altijd op slot. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn vader ook niet moet tegenkomen. Dat zit nog heel diep. Ik ben er ook heel, heel bang voor. Dat is echt een primaire emotie. Nu ik volwassen ben, wil ik hem confronteren en hem terugpakken. Maar dat moet dus niet.’

Dat je uit een onveilige jeugd ook iets positiefs kan halen, weet Gillie ook. ‘Het heeft mij doorzettingsvermogen gegeven en de motivatie om iets van mijn leven te maken. Ik weet wat het is om een lege koelkast te hebben, ik werk dus hard voor mijn geld. En ook door mijn hbo-studie culturele maatschappelijke vorming heb ik geleerd om dingen vanuit een ander perspectief te bekijken. Waarom doen mensen zoals ze doen?’ Gillie werkt inmiddels in de mediawereld en presenteert een programma voor RTL XL. Hij maakt het online programma Bossie bloemen, waarin hij mensen bij elkaar brengt en ruzies oplost. ‘Maar heel ironisch. Ik praat al acht jaar niet meer met mijn broer. Dat is ook door die onveilige jeugd.’

Waarom denkt hij dat erover praten nog zo’n taboe is? ‘Dat komt natuurlijk ook door je omgeving. Als je omgeven wordt door mensen die een perfecte jeugd hebben gehad, dan ben jij de vreemde eend in de bijt. Je gaat je misschien dan toch aanpassen en wil erbij horen. Dan snap ik dat je er liever niet over praat en er persoonlijk niet aan herinnerd wil worden.’ Zijn advies is er toch over te praten met mensen die toentertijd dichtbij je stonden. ‘Zo heb ik vorig jaar in een emotionele bui mijn moeder opgebeld en heb tegen haar gezegd: ‘Ma, ik neem het je niet kwalijk, hoe je je als moeder hebt gedragen. Je hebt door omstandigheden toch gedaan wat je kon.’ Ik heb het wel van me afgepraat, want ik zat hier best wel mee. Ik ben de nieuwe generatie en wil laten zien dat het anders kan.’

Lees ook: Emotionele mishandeling: DIT zijn de 20 tekenen

(Beeld: Unsplash)