Als je geen contact meer hebt met de vader van je kind (die ooit je grote liefde was)

Miriam is gescheiden van de vader van haar zoon. Al jaren. Het was een echte vechtscheiding. Eentje waarvan ze de littekens ziet in haar kind. “We gooiden over zijn kwetsbare hoofd met modder naar elkaar.” 

De vader van mijn twintigjarige zoon en ik hebben geen enkel contact met elkaar. Nooit. Al jaren niet. En dat is ontzettend pijnlijk. Voor mijn zoon. Mijn ex werd een kleine twee jaar geleden vader van een prachtige dochter. Ik heb op het punt gestaan om hem en zijn vrouw een kaartje te sturen maar besloot om dat niet te doen. Uit angst. Angst dat het verkeerd zou worden uitgelegd. Afgewezen te worden. Ik wilde het risico niet lopen dat onze zoon iets te horen zou krijgen wat ik nooit zo had bedoeld. Mijn ex en ik hebben een verbitterde strijd achter de rug en niemand is er bij gebaat dat deze weer oplaait. Wij zijn water en vuur. Liever geniet ik van dat kleintje via foto’s die onze zoon mij laat zien. Of, luister ik naar ik de verhalen over haar. Verhalen waaruit elke keer weer blijkt hoeveel hij van haar houdt.

Ik houd ook van dit kindje. Ze is het zusje van mijn zoon. Geen halfzusje, aan halve kinderen doe ik niet, en bij elke ontwikkeling die zij doormaakt en hij aan mij laat zien, staar ik vertederd en zelfs trots naar het beeldscherm op zijn telefoon. Vaak vraag ik me af of de vader van mijn zoon ziet hoeveel zijn dochter op onze zoon lijkt. Haar oogjes, haar oogopslag. De geluidjes die ze maakt. Haar onverschrokkenheid. Haar nieuwsgierigheid. Hoe schattig het is dat er een vrouwelijke mini versie van onze zoon bestaat. Ik weet dat het de grootste wens is van onze zoon om zijn zusje ooit aan mij te kunnen laten zien. Maar dat kan niet.

Ik weet nog dat ons kind acht jaar oud was en tijdens een ruzie ineens heel serieus vroeg of wij gingen scheiden. Wij logen van niet. Wij logen tegen ons kind uit angst om hem te kwetsen. Een half jaar later waren wij uit elkaar. Wat hebben wij vervolgens dat inmiddels twintigjarige kind ontzettend veel pijn gedaan. Over zijn hoofd vochten we onze stukgelopen relatie uit. We gooiden over zijn kwetsbare hoofd met modder naar elkaar. Er zijn momenten geweest dat zijn vader en ik in zijn bijzijn hem beloofden dat wij nooit meer zo naar tegen elkaar zouden doen. Elke keer weer zag ik de hoop in zijn ogen. Hoop dat wij ons dit keer wèl aan ons woord zouden houden. Dat mislukte. Keer op keer.

We namen zelfs een mediator in de arm. Elke mediation-sessie liep uit op een drama. Het lukten ons niet om ook maar een beetje water bij de wijn te doen. Niet wij maar de mediator zelf trok de stekker er uit. Ik schaamde me diep. Diep. Nog steeds schaam ik mij. De mediation richtte nog meer schade aan en werd uiteindelijk het begin van het einde. We verbraken het contact volledig. Inmiddels woont onze zoon zelfstandig. Heeft hij een bijbaan en heeft hij zijn zoveelste studie af moeten breken. De reden waarom? Ook deze studie leek niet voor hem geschikt. Als ik dat hem hoor vertellen dan huilt mijn hart. Want ik weet heus wel dat wij, zijn ouders, iets kapot hebben gemaakt in hem. Onze zoon heeft moeite om mensen te vertrouwen en dat komt door ons. Hij heeft een muur om zich heen. Laat niemand echt dichtbij. Te vaak is hij door zijn ouders teleurgesteld. Te vaak heeft hij afwijzing gevoeld. Te vaak heeft hij zich ontredderd gevoeld en te vaak moet hij zich eenzaam zijn geweest.

Toen hij twintig jaar geleden werd geboren en ik dat lieve toetje van hem zag had ik nooit kunnen bedenken welke kwalijke rol ik, zijn moeder, zou gaan spelen in zijn leven en begrijp ik af en toe niet dat hij van mij is blijven houden na alle tegenslagen die ik hem indirect heb bezorgd. Maar dat doet hij wel. Hij houdt nog steeds van mij. En hij houdt nog steeds van zijn vader. Maar, zo sprak hij pas geleden uit, “van alle mensen op de wereld houd ik het meest van mijn zusje”. Terecht.

Wat had ik die allesomvattende opmerking van hem graag met zijn vader willen delen. Wat zou ik graag alle fijne momenten over onze zoon met hem willen kunnen delen. Wat zou ik graag tegen mijn ex willen zeggen wat een prachtige dochter hij heeft. Wat zou ik hem graag een keer in de ogen willen aankijken en tegen hem zeggen dat het mij zo spijt dat wij onze zoon zo in de kou hebben laten staan. Ik vrees alleen dat dat het beginsignaal zal zijn voor iets wat al lang achter ons is begraven. Dus is het goed zo. Uit liefde voor ons kind zwijgen wij naar elkaar.

Lees ook: 17 tekenen dat je geliefde nog altijd van je houdt

(Beeld: Unsplash)