Als je relatie wordt uitgemaakt via een appje

Eén op de zes mensen beëindigt zijn of haar relatie per telefoon. Nog erger is als iemand dit doet door een berichtje te sturen om het uit te maken. Abby (34) leerde door schade en schande hoe ze met zo’n communicatieve kneus om moet gaan.

Natuurlijk zag ik aankomen dat er iets mis zat tussen ons. Hij trok zich terug, werd steeds onbereikbaarder. Ik maakte me terecht zorgen. Over hem, over ons, maar dat was volgens hem niet nodig. Hij had het druk met een fulltime baan en een zware studie. Dat klonk aannemelijk. En ik wilde vertrouwen op zijn gevoelens voor mij, ze niet steeds bevestigd zien door er om te moeten vragen.

Maar je gevoel liegt nooit. Dus in dat opzicht verbaasde mij ‘de breuk’ niet. Wel de manier waarop. Tien keer las ik zijn sms over, waarna ik onbedaarlijk begon te huilen. Echt waar, maakt iemand het met mij uit per sms? Ik belde hem op. Voicemail. Snikkend sprak ik in. Of hij me alsjeblieft kon bellen? Drie dagen later kon hij daar tijd voor vrijmaken. Daarmee werd het mes nog wat dieper in mijn hart gezet. Het was niet alleen uit, er was ook nog eens een ander. Op dat moment legde ik even de telefoon neer om me over de gootsteen te buigen en mijn ellende uit te kotsen.

Was het daarna klaar? Voor mij niet. Want nadat alles was bezonken nam mijn woede het over. Ik wilde een verklaring voor zijn gedrag. Ik wilde een persoonlijk gesprek. Ik wilde met respect bejegend worden. Ik wilde niet dat hij mij zo achteloos weggooide. Ik kreeg nul op rekest. En ik werd bozer en bozer. “Ik kan je hier niet mee helpen Abby”, was wat hij zei. “Een gesprek lost niks op. Je moet verder.”

Pas een tijd later was ik zo ver dat ik ook liefde in zijn daad kon zien om me helemaal, maar dan ook he-le-maal los te laten. Zo abrupt en acuut als maar mogelijk. Zo kon ik inderdaad verder. Het lukte me weer om hem te zien zoals hij was: niet als één of ander monster, maar als een man op wie ik verliefd ben geweest, en met wie ik prima (en daar was ik inmiddels ook heel blij om) zonder kon leven. Om dat punt te bereiken hoefde ik hem helemaal niet te zien en te spreken. Closure is niet wat de ander je kan geven. Je moet het jezelf geven.

Maar went het? Nee. Het overkwam me bizar genoeg een tweede keer. De man die ik liefhad en door wie ik me geliefd voelde, liet me weten dat hij tijdelijk afstand wilde. Echt totale afstand, want anders lag zijn hart weer bij mij en er waren zaken die hij uit moest zoeken met zichzelf. Hij benadrukte dat zijn stilte tijdelijk zou zijn. Vervolgens blokkeerde hij me op whatsapp. Ik dacht dat ik flipte toen ik het ontdekte. Weer een man die me genadeloos uit zijn leven knikkert? Wat doe ik fout? Wat is er mis met me? Ik voelde me net een of andere gek aan wie je niet face-to-face kunt vertellen dat het uit is.

Wederom werd ik overspoeld door kwaadheid en grimmige gedachten. Hoppakee, weg alle gevoelens van liefde, compassie en vertrouwen, waarvan ik dacht dat onze relatie daar zo bol van stond. Maar ook dat is niet helemaal waar. Die gevoelens zijn helemaal niet weg. Als ik bij mezelf diep te raden ga, en me de mannen voor ogen houd die me per telefoon uit hun leven schrapten, dan weet ik dat geen van hen dat deed om me opzettelijk pijn te doen. Hoeveel mensen doen er een ander opzettelijk pijn? Sommigen ja, en dat doen ze omdat ze niet beter weten of niet beter kunnen op dat moment. Want geeft het mensen ooit een goed gevoel om een ander pijn te doen? Nee. En daarmee wil ik lomp gedrag niet goedpraten. Zulk gedrag is niet goed, en het is ook niet fout, maar het is gewoon zoals het is. Pas als ik het fout vind, dan beginnen de problemen. In mijn hoofd welteverstaan, want dan voel ik me kwaad, verdrietig en verongelijkt. Terwijl ik helemaal geen gelijk of genoegdoening hoef van een ander. Simpelweg omdat je dat helemaal niet nodig heb om verder te kunnen gaan met je leven.

Lees ook: Relatiebreuk? Volgens de wetenschap moet je je verhaal op papier zetten

(Beeld: iStock)

Gerelateerde artikelen

Back to top button