Annes kind heeft een speeldate met een terrorkleuter

Anne’s zoon is vijf jaar en heeft sinds kort ‘speel-dates’ met vriendjes. Heel leuk vindt Anne, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Maar als zij het voor het kiezen had, had ze dit nieuwe vriendje liever niet meegenomen..

 Wat moet je doen als je wat sceptisch bent over het nieuwe vriendje van je zoon? Laten we zeggen dat dat nog een understatement is. Het gaat om Karel. En Kareltje is 5. Hij heeft blond haar en wat verdwaalde sproeten. Hij roept altijd ‘yo bro’ als mijn zoon binnenkomt in de klas (dan gaan mijn haren al recht overeind staan) en geeft hem vaak een ‘box’. Hij zegt vaker ‘shit en poep’ dan ja en nee, en dealt stiekem snoep in de pauzes. (Let op: niet deelt, maar dealt: je moet van hem een rondje rennen voor elke dropsleutel, zei mijn zoon). Kortom, alle ouders vrezen voor deze vijfjarige Holleeder in de dop.. Hij heeft ook een geoliede kuif waar mijn zoon het al maanden over heeft. ‘Ik wil ook een kuif!’ Dat heb ik weten te voorkomen, door het vriendje en de kuif nog even buitenshuis te houden. Tot nu toe dan.

Zo heeft zijn moeder ineens mijn telefoonnummer (van iemand gejat denk ik) en appt zij mij al weken dat haar zoon met mijn zoon wil spelen. Dus ik dacht, nadat ik al mijn smoezen had verbruikt: oké vooruit. Hij mag met ons mee naar huis.  Ik geef het een kans. Er zullen wel vaker vriendjes of aanstaande bruiden (of bruidegommen, ik ben heel openminded) voorbij komen die ik niet zal goedkeuren. Je hebt waarschijnlijk geen kind aan ze als ze samen spelen, dus kan ik heerlijk even met een kopje thee mijn boek lezen en mijn voetjes omhoog gooien…(?)

Toen ik bij school aankwam zag ik mijn zoon meteen. Ik vroeg ‘waar is Karel?’ ‘Weet ik niet..’ Na 30 minuten zoeken riep hij ‘Hier ben iiiikkkkkk!!!’ Hij bleek in de hoek van de klas te zitten onder een tafeltje met een gordijntje erover. ‘We doen verstoppertje!’ zei hij. Op zich grappig, maar niet als je maar voor 5 minuten parkeergeld in de automaat hebt gedaan. Bij thuiskomst kwam ik er al vrij snel achter dat Karel inderdaad bijzondere eigenschappen in huis had. Hij kon bijvoorbeeld heel hard gillen en hij kon vooral heel hard stampen. Van mijn bank op mijn parketvloer. Hij bleek ook hard te kunnen schreeuwen: ‘ik wil nog een koekjeeeeee!!!!!’. En dan zei ik ‘kinderen die vragen…’ En dan zei hij: ‘worden NIET overgeslaaageeeeuuuuhhhhh!!!!!’ . Dus brutaal was hij ook. Hij kon ook oordelen. ‘Dit is een vet klein huis’. (het kind is 5) en hij kon eisen ‘Ik wil een lolly’. Hij kon ook dreigen ‘ik wil jou slaan’ en als toppunt was hij sterk in beledigen: ‘Jij hebt een gekke kop’. Dat kon Karel van 5 allemaal al. Bijzonder hè?

Ik had een uur toegekeken hoe mijn zoon verkeerd werd beïnvloed door deze Dennis the Menace. En toen was ik er klaar mee. Kareltje lieverd, kom eens hier…even bij tante Anne op schoot zitten. Wil je wat limo? Ik wil je even wat zeggen. Jij hebt een hele mooie kuif en alles, maarreeee…Wist je al dat jij een heel vervelend kind bent?  Ik wil dat jij hier eigenlijk nooit meer een stap binnen zet. Jij bent een onopgevoed, intens brutaal verschijnsel wat niet luistert. Het is heel jammer maar ik ga jou nu van twee hoog naar beneden gooien. Ene, tweeje….hoppakeeeeeje!!!’

Natuurlijk zei en deed ik dit allemaal niet! (Al wilde ik dit wel heeeeel graag..) Toen zijn moeder hem kwam halen en zei  ‘Yo bro, geef me een box! ’ dacht ik, ach die jongen kan er natuurlijk ook niks aan doen. En voor ik het wist floepte ik er uit  ‘Het was heel gezellig, wanneer komt ie weer spelen?’
(Oops…)

Lees ook: Hoe vier je als co-ouders de verjaardag van je kind(eren)?