Ben jij ook zo’n sentimentele dweil? Mooi!

Ben je ook zo’n sentimenteel? Bij Marlies rollen te pas en te onpas de tranen over de wangen. En het wordt alleen maar erger. Maar daar zit een heel mooie kant aan.

Dat kersverse moeders de ganse dag bij elk wissewasje in tranen uitbarsten en geen tv-programma of –serie kunnen zien zonder minimaal één doos tissues vol te sniffen, is algemeen bekend. Uiteraard is dat ook mij niet vreemd. Dat is een tijdelijke kwestie, toch?

Inderdaad, hoewel de weekhartigheid niet helemaal verdween, trad er na verloop van tijd weer een zekere verharding op. Dat was zo ongeveer nadat het allerschattigste en vertederende van die kids afging en ze zich ontpopten tot schreeuwende kleuters en ondeugende belhamels. Ergens in die fase van pleisters plakken, kattenkwaad bestrijden en serieus opvoeden gebeurde het: hop, doorpakken en niet zeuren.

Maar nu zijn ze er dus weer. De tranen die ineens over mijn wangen rollen, en zich niet tegen laten houden. En nee, niet zozeer alleen vanwege kinder- of dierenleed, dat is oprecht verdriet over zoveel gruwelen. Ik doel op die sentimentele toestanden.

Ik huil om grootse en mooie dingen. Om de saamhorigheid die ik voelde op 1 januari, toen ‘we’ met z’n tienduizenden tegelijk in onze badkleding de nieuwjaarsduik deden terwijl het steenkoud was. Om de kracht, warmte en oneindige liefde van mensen die hun leven wagen om anderen te helpen. Om de heldhaftige redding van een minstens tien eendenkuikentjes uit een riool door een grote sterke kerel (nog harder huil ik als er een heel team aan mannen samenwerkt om een babybevertje te redden). Om bloesems en narcissen en blauwe druifjes die dapper hun kopjes boven de grond uitsteken. Om werkelijk alle films – ‘echt’ en animatie’ – waarin uiteindelijk de liefde wint.

Maar waarom zeur ik daar nu over? Hou je gejank lekker privé, kun je denken. Dat is dus precies het probleem: dat lukt me niet. Die tranen worden met enorme natuurkrachten naar buiten geduwd op momenten waarop ik daar totaal niet op zit te wachten. Als er tienduizend mensen om me heen staan bijvoorbeeld, of we langs de lijn van een sportevenement staan zoal Kika de Berg Op en ik al die dappere kinderen zie ‘fietsen voor kanker’. Dan word je echt héél raar aangekeken als je staat te grienen.
(Ook vond ik het erg dat ik verschrikkelijk heb zitten huilen om de film Demain tout commence. Ik vond ‘m namelijk gruwelijk slecht en ongeloofwaardig en cliché, en toch heb ik me door de complete trukendoos van de regisseur tot grote sentimentele uitbarstingen laten drijven. Serieus, mijn hele trui was nat van het huilen).

Bovendien: ik ben de enige niet, ik weet het zeker. Ik vroeg me namelijk af of er een verklaring was voor dit fenomeen. Kwam het door Facebook, oftewel door de enorme toename van het aantal bijzondere en ontroerende filmpjes/momenten in mensenlevens die we dagelijks voorgeschoteld krijgen? Het zou kunnen. Groter is de kans dat het een hormonale kwestie is – als je ook in de veertig bent, weet je: die hormoonhuishouding is weer flink aan het schommelen.

Nu zie ik ook een enkele man wat vaker tranen van ontroering plengen, dus er moet nog een verklaring zijn. En die is, tatatadaaaaa: ouder worden. Je wordt milder, meer empathisch door alles wat je hebt gezien en meegemaakt.  Als je al een wat gevoelige ziel was, is het hek helemaal van de dam.

Moeten we er iets aan doen? Welnee. Ik vind het zelfs iets moois hebben dat ik zo intens word geraakt door dingen. Op zo’n moment voel ik me namelijk diep verbonden met de mensen en de wereld om me heen. Dat is toch geweldig? Dat ik maanden na dato nog altijd door alle kinderen uit de hele stad word nagewezen omdat ik bij De Smurfen 2 mijn tranen van ontroering niet kon bedwingen, neem ik maar op de koop toe.

Lees ook: Huil je makkelijk? Heel goed! (én een teken van een sterke geest)

Gerelateerde artikelen

Back to top button