Bespaar me je mening, alsjeblieft

Niet alleen over de politiek en maatschappelijke issues spuien we enthousiast of venijnig onze mening. Ook over onze collega’s, kinderen van de buren en elkaar vinden we van alles. Marlies is er klaar mee. Daar wil ze wel even haar mening over luchten.

Eigenlijk wilde ik dit stuk schrijven naar aanleiding van een actuele kwestie. Wéér een aanslag. Iets met vluchtelingen, een uitglijder van een politicus. Of over wat voor ‘pyjamapak’ NOS-anchorwoman Annechien Steenhuizen nou toch droeg – en je begrijpt: het is tegenwoordig één groot meningen-ventilatie-circus, aangezien we ons zelfs over dit soort futiliteiten druk maken. Het gros van de berichten op mijn Facebooktijdlijn skip ik gewoon, want: daar heb je weer een mening. En niet alleen over politiek hoor. Ook op microniveau – thuis, op school, in de familie – gaat het maar door. Wat je eet, hoeveel je sport, hoe je je kids opvoedt, hoe lang/dik/dun/klein je bent: er wordt altijd iets van gevonden. Vermoeiend, het vreet energie en het levert niets op, toch?

Lees ook: 54 tekenen dat jij lekker in je eigen vel zit en andermans goedkeuring niet nodig hebt

Nu zijn meningen op zich best nuttig. Het is goed je eigen mening te vormen, kritisch te blijven en je niet als een of ander wollig schaapje van alles op de mouw te laten spelden. Het is ook handig om te weten waar je zelf staat in het grote geheel, wat jij vindt en voelt over dingen. Zonder meningen zou het trouwens maar een zouteloze boel worden, ze brengen de nodige sjeu en humor met zich mee. Ik lach me gek om foute, ongenuanceerde grappen van cabaretier. Ik vind het een goede zaak (want in ieders belang) als er wordt gediscussieerd over al dan niet vaccineren. En het is ook fijn als iemand met je meedenkt als je vastloopt en zijn visie op de zaak geeft.

De meningen waarop ik doel, zijn die van het venijnige, domme en ondermijnende soort. Dat grove, ongenuanceerde geraaskal op social media waarover al het nodige is gezegd en geschreven. Hoe complex een probleem ook is, wij weten – niet gehinderd door enige kennis van zaken – de oplossing. En anders vellen we wel ons bikkelharde oordeel. Oók privé dus en over gevoelige, persoonlijke aangelegenheden. Over iemands gewicht of gebrek daaraan. Het moeilijke gedrag van een kind. Relatieproblemen – ‘Tuurlijk is dat Henks’ schuld, dat is ook zo’n hork’ of ‘Belachelijk dat Annie is vreemdgegaan, dat dóe je toch niet, de ander zo laten zitten?’ terwijl zij wellicht in allerlei andere opzichten al veel eerder in de steek gelaten door haar partner. Wat weten wij ervan?

Dat oordelen & ventileren doen we vaak trouwens uit pure onzekerheid, weet ik sinds ik een artikel schreef over waarom jonge moeders elkaar soms buitenproportioneel de pan in hakken. Omdat ‘zij’ de fles geeft in plaats van de borst, vier dagen werkt of juist maar twee, of haar kind te pas en te onpas een speen inplugt. Djeez! Maar dat komt dus niet zozeer door een hormonaal bevangen tunnelvisie zoals ik altijd dacht, maar vooral door angst: doe ik het zelf eigenlijk wel goed allemaal? Als je dan de manier waarop anderen het doen afkeurt, hoop je op bijval slash bevestiging van medestanders: inderdaad, belachelijk dat zij dat zo doet.

Oftewel: jij doet het goed. Dit mechanisme zie je in veel andere situaties terug. Jaloezie is trouwens ook altijd een heerlijke drijfveer om eens lekker op een ander af te geven natuurlijk. En gewoon lekker egoën hè, je eigen überbelangrijke stem laten horen, daar ontkom je tegenwoordig ook niet aan.

Laatst kon een Facebookpost van een hongerige persoon die haar kunstig in elkaar geknutselde, smakelijke prakkie aan de rest van de wereld presenteerde, op de hoon van een van mijn FB-vriendenkennissen rekenen: belachelijk, alsof anderen het zou boeien wat mevrouw X eet. Nee, zíjzelf deelde tenminste haar me ningen op Facebook. En dát is dus precies wat mij stoort: de arrogantie, het idee dat wat jij denkt/vindt/doet beter is dan wat een ander denkt/vindt/doet. En de stommigheid: alsof we allemaal hetzelfde moeten denken/vinden/doen. Mén, wat een saai idee. Laat een ander toch gewoon lekker zijn ding doen.

Anyway, ik ben zelf natuurlijk ook geen heilige hè. Zelf vind ik ook van alles over alles en iedereen. Maar ik denk steeds vaker: je hoeft niet alles uit te spreken. Want wat heeft die ander eraan? Het is respectloos, maakt onzeker, en je bezorgt een ander hoe dan ook een rotgevoel. En jezelf trouwens ook, want je wordt er maar een zuur mens van. En, niet om lullig te doen, wat dóet het er eigenlijk toe wat je van de jas/opvoedstijl/het eten van mevrouw X vindt? Dus als je echt niets zinnigers hebt om te delen: bespaar me je mening. Maar echt. Laten we het gewoon weer gezellig maken samen.

Lees ook: Chique met kritiek: zó doe je dat!

Gerelateerde artikelen

Back to top button