Brak ik maar een been, dan had ik even rust… (als het leven te druk wordt)

Soms kan het leven zó overweldigend zijn – druk, veel, spannend, lastig, vermoeiend – dat je snakt naar een break. Maar dat kan niet, want je moet door, presteren, niet opgeven, werken voor de kost. En je kan er moeilijk bij gaan liggen, nietwaar? Maar zodra je het idee van een gebroken been aantrekkelijk gaat vinden, want dan zou je ‘even rust’ hebben, wordt het tijd om na te gaan denken…

Lees ook: Help, ik ben zo druk! Maar dit gaatje in mijn agenda kan ik ook wel volproppen

Ik heb het wel eens gedacht.Vorig jaar, in een mindere periode in mijn leven, ’s ochtends vroeg in de stromende regen op weg naar de trein, koud, moe, alleen én overwerkt: “kreeg ik maar een ongeluk nu, dan had ik even rust.” Het idee dat ik in een ambulance tenminste even kon líggen, en in het ziekenhuis misschien wel een nachtje vertroeteld zou worden (as if), leek me plotseling een piekfijne oplossing voor mijn algehele malaise. Nam ik die pijn en alle ongemakken van de reden waarom ik überhaupt in dat ziekenhuis was aanbeland wel voor lief.

Totale flauwekul natuurlijk, en een duidelijk teken van een naderende meltdown –wat het ook was- maar ik weet dat ik niet de enige ben die dit wel eens gedacht heeft. Want er wordt nogal hard gewerkt door de meeste mensen, in ieder geval door de mensen die ik ken. De lat ligt hoog, de verwachtingen ook, alles gaat snel en voor instorten is geen tijd. Er zijn gezinnen, hypotheken, carrières en huwelijken te onderhouden, en dat willen we allemaal goed doen. En dat zorgt dus voor stress, maar omdat iedereen het doet valt dat amper nog op. En voor je het weet ben je dan in het gekste geval dus aan het dromen van een gebroken been.

Ik las ergens dat dit opgejaagde gevoel vooral voor jonge mensen schijnt te gelden die net afgestudeerd zijn, de ‘prestatiegeneratie’ noem je hen. Maar ik zie het in mijn eigen generatie (40+) eigenlijk ook: het jongleren met tijd, met aandacht, met ambities die waargemaakt moeten worden, met de balans tussen werk en vrije tijd, altijd via je smartphone bereikbaar en online zijn. FOMO, Fear Of Missing Out, we hebben er allemaal zonder het te weten enorme last van, denk ik wel eens. Want we willen álles, een baan, kindertjes, een liefdesleven, vriendinnen, me-time, op de hoogte van alles en iedereen blijven, sporten, omdat dat dus allemaal ook kán. Of… is dat misschien wel juist helemaal niet het geval en hebben we uiteindelijk maar één ding echt nodig: rust? Of nog beter: zou onze enige ambitie eigenlijk niet gewoon een prettig, relaxed, liefdevol leven moeten zijn? F*ck die stress en gewoon lekker niets meer ‘moeten’ van jezelf?

Ik denk het eigenlijk wel. Want juist het idee dat we ‘het’ allemaal kúnnen hebben, is hier volgens mij het grote misverstand. Het moment dat ik vorig jaar merkte dat ik eigenlijk ronduit uitgeput was, was dan ook eng, en tegelijkertijd bevrijdend. Want ik ‘kon’ het helemaal niet allemaal tegelijk, en wie had me eigenlijk aangepraat dat dat moest? Waarom werkte ik zo hard en voelde ik constant die druk om alles ‘goed’ te doen? Terwijl het helemaal niet goed voelde, en dus overduidelijk ook niet goed voor me was?

Ik was net op tijd, van een burn-out is het gelukkig nooit gekomen. Maar dat moment heeft de dingen best wel een beetje veranderd in mijn hoofd. Dus probeer ik tegenwoordig zo vaak als ik kan aartslui te zijn. Onbeschaamd. Zonder telefoon in de buurt, of andere mensen. Ik ben een dag minder gaan werken zodra ik me dat kon veroorloven (wat gelukkig kon) en die extra vrije dag is hei-lig geworden. Want dan doe ik níets, dus ook geen dingen die allemaal hadden ‘gekund’.  Ik kan nog steeds stressen, dat zal ook wel zo blijven, maar zodra ik me realiseer wat de oorzaak van die stress is, gaat die oorzaak uit mijn leven, niet mijn welbevinden. En het grappige is dat, hoewel ik meteen ook een stuk minder ambitieus werd (en dát is lekker!), er tegelijkertijd ruimte kwam voor nieuwe dingen, die veel beter bij me passen. En daarmee kwamen ook eindelijk de lol en de lichtheid terug, die ik zo gemist had.

Er bestaat dus écht zoiets als (ongemerkt) ‘te druk’ zijn, en de vraag is waarom, waarmee en vooral: voor wie. Want het hoeft niet, het is een kwestie van keuzes maken denk ik. En het is nu misschien makkelijk gezegd, maar je been willen breken is daar niet één van. Dat heb ik inmiddels wel geleerd.

Lees ook: De belangrijkste wijsheid van Oprah!