Co-ouderschap, doe ik het wel goed? Lijdt mijn zoon er niet onder?

Facebook: “Het voelt zo onnatuurlijk om je kind de helft van de week te moeten missen“

Anne heeft co-ouderschap over haar zoon en dat vindt ze na vijf jaar nog steeds lastig. Ze struggelt met haar schuldgevoel en met vragen als ‘doe ik het wel goed?’ en ‘lijdt mijn zoon er niet onder?’ 

Na de scheiding zijn mijn ex-partner en ik een co-ouderschap aangegaan omdat we vonden dat het beter was voor ons kind als het beide ouders evenveel bleef zien. Maar jeetje, het blijft toch erg moeilijk om mijn zoon wekelijks te moeten overdragen aan mijn ex-partner. Ik blijf het als moeder iedere keer voelen. Alsof er elke keer een stukje van mijn hart af breekt als ik hem weer weg moet brengen. Het voelt zo onnatuurlijk om je kind de helft van de week te moeten missen. Ook al is hij in een veilige omgeving, bij de andere ouder. 

Ik heb geen spijt gehad dat ik weg wilde bij mijn ex partner. Alleen wist ik nooit hoe heftig het zou worden om het co-ouderschap ‘uit te oefenen’. Laat staan alleenstaande moeder te worden. Het enige wat ik destijds dacht was ‘ik wil vrijheid’. Ik wil hier weg, uit deze situatie. En dat was het enige doel. En met betrekking tot mijn zoon dacht ik, dat komt wel goed. Hij is het enige wat telt, dat lossen we sowieso op. Maar wat het werkelijk zou betekenen en hoe het werkelijk zou voelen, daar ben ik na vijf jaar nog steeds niet aan gewend.

Het contact met mijn ex partner is heel goed. We staan duidelijk op één lijn. En we willen hetzelfde voor onze zoon. We vieren samen Kerst en ook de verjaardag van ons kind (zelfs met onze nieuwe partners erbij!). Beter kan niet. Ik kan oprecht zeggen dat we een heel goed voorbeeld zijn voor hoe het co-ouderschap goed kan uitpakken. Dat neemt niet weg wat het emotioneel met mij doet. Het afscheid, het schuldgevoel dat ik blijf houden. Gedachten als : Hij moet alweer verkassen. Oh hij is moe, ligt het aan het heen en weer brengen? Kan hij wel bij oma logeren, nu hij ook al in twee bedden heeft gelegen deze week? Of als hij begint over hoe het vroeger was, toen we nog samen waren, denk ik meteen; zie je wel, dit is mijn schuld! Hij heeft een levenslang trauma opgelopen! De eerste twee jaar durfde ik geen oppas te vragen als ik een avondje wilde stappen. Dan was hij bij mij en dacht ik; nu moet ik thuisblijven, want ik zie hem al de halve week niet.

Het gevolg was dat ik zelf krampachtig thuis zat de hele week en ik eigenlijk geen leuke dingen meer deed. Ik durfde niet meer te kiezen voor mezelf, ook in mijn werkleven niet. Ik werkte elke dag en zorgde ervoor dat ik thuis was als mijn zoon thuiskwam uit school. De eerste vier jaar had ik een baan die niet bij me paste omdat ik niet bezig was met mezelf en wat ik wilde doen. Toen zei mijn beste vriendin ineens op een dag tegen mij: ‘Lijdt hij er dan onder als je voor jezelf kiest?’

Dat was het moment dat ik dacht, hmm..zo lang hij er niet ongelukkig uitziet, kan ik inderdaad misschien weer een beetje voor mezelf gaan kiezen. Dus ik ging langzaamaan weer eens een oppas vragen. En ik zag gewoon dat hij nog lachte de vorige dag en mij nog steeds lief vond! Ik heb inmiddels zelfs mijn baan durven opzeggen en ben voor mezelf begonnen. Het heeft even geduurd, maar ik heb de stap durven nemen. Ik wilde weer bezig zijn met waar IK van hield en wat IK wilde doen. En het is het beste wat ik ooit heb kunnen beslissen. Ook voor mijn zoon. Ik merk aan hem dat hij vrolijk is als ik vrolijk ben. Dat wanneer ik bruis van energie, hij ook bruist van energie. Het mag misschien nog wekelijks pijn doen als ik afscheid moet nemen, maar het blijkt dat als je kiest voor jezelf, dat ook die pijn een beetje wordt verzacht. Ik raad het iedereen aan om de juiste balans hierin te zoeken. Offer jezelf niet op voor je kind, uit schuldgevoel. Daar wordt niemand beter van!

Lees ook: Merel is een co-ouderschap-kind (en dit is haar verhaal)