Daten na een scheiding: “Zijn eerste zin op Tinder is: ‘Hi, wil je met mij seksen?'”

Na een verdrietige scheiding bevindt Feline, 44, zich na twaalf jaar ineens weer op de singlemarkt. En dat is raar. En confronterend. Maar, uiteindelijk, ook wel erg leuk en spannend. 
Ik ga iets doen waarvan ik serieus nooit had gedacht dat ik het zou doen. Ik ga een Tinder account openen. Tijdens mijn huwelijk heb ik zo vaak gedacht: dat Tinder, dat lijkt me de hel. Een virtuele vleeskeuring, wie zit daar nou op te wachten? Maargoed, inmiddels vers gescheiden kom ik toch een beetje op mijn woorden terug. Een paar maanden na de breuk merk ik dat ik aandacht mis. Spanning. En omdat ik niet wekelijks in de kroeg te vinden ben en in mijn directe omgeving ook niet bepaald wordt overspoeld door leuke mannen, besluit ik op aanmoedig van vriendinnen die goeie ervaringen hebben met de app, er ook maar eens te gaan rondkijken.
Maar wát een kater is dat. Ik begin met swipen en moet bijna huilen. Wat een stomme mannen allemaal! Bij elke swipe word ik droeviger. Ik zie opgepompte torso’s, heel veel mannen op stranden, rare spreuken als profiel (“Geen foto maar geloof me: ik ben knap!”), dominante mannen die op zoek zijn naar hun persoonlijke 50 Shades of Grey-date, foto’s van kinderen, kerels die in een relatie zitten met de ‘liefste vrouw van de wereld’ maar gewoon een beetje willen snoepen, doodenge hoofden, foto’s van parketvloeren (why?), opvallend veel types met een zonnebril op, en vooral heel veel foto’s van mannen in vliegtuigen, auto’s en op motoren alsof ze massaal willen zeggen: wij zijn heel veel onderweg. Ik merk dat het hele Tinderspel me met de neus op de feiten drukt: je moet het nu hier zoeken, in deze online jungle, want je grote liefde is weg.
Bottomline: ik ben er duidelijk nog niet klaar voor. Een dag nadat ik me heb aangemeld, verwijder ik de app van mijn telefoon.
Maar het bloed gaat blijkbaar waar het niet gaan kan, dus na een paar maanden – ik voel me inmiddels wat beter en sterker – besluit ik toch maar weer eens te gaan rondsnuffelen op Tinder. Ik boek resultaat: ik hoef niet meer te huilen bij iedere man die langskomt in de ‘kaartenstapel’ (zo heet de parade van mannen die langskomt op Tinder). Sterker: ik zie zelfs wat leuke exemplaren. Ik swipe een paar keer naar rechts en heb zowaar een paar matches. Spannend! Maar wat blijkt? Een match hebben betekent nog helemaal niks: sommige mannen ‘zeggen’ vervolgens niks; blijkbaar gaat het hen er vooral om zoveel mogelijk matches te verzamelen als ware het Pokémonkaarten. En dan zijn er anderen die er bepaald geen doekjes om winden. Hun eerste zin: “Wat kan die mooie mond van jou nog meer allemaal?” Iew! Of deze, van ene Gerben: “Hee lekker ding, wat gaan we doen vanavond?” Als ik ietwat bedremmeld terugtik of er vrouwen zijn die hier dan direct op ingaan, schrijft hij: “Ja. Maar jij dus niet?” “Eh, nee”, tik ik terug, “maar stel dat ik ja had gezegd, waar zouden we dan heen gaan?” Gerben noemt twee kroegen en sluit af met: “En we eindigen natuurlijk in jouw slaapkamer!”
Eh oke, wow, wacht even. Dit gaat me een paar stapjes te ver. Ik heb echt wel zin in een gezellige date, maar moet dit nou zo direct allemaal? Ook zijn er een aantal pushy kerels die meteen een vragenvuur op me afschieten: Hoelang ben je? Heb je nog meer foto’s van jezelf? En, ook gebeurd: Wat is je cupmaat?
Een paar keer heb ik gezellige chats met leuke mannen die oprecht aardig en normaal overkomen. Maar soms verstomt het gesprek dan ineens, terwijl ze daarvoor nog zo enthousiast waren. Of ze zijn plots verdwenen. En dan is er ineens op een avond Filip, een leuk uitziende vent die gezellig begint te kletsen. Hij stelt geïnteresseerd vragen, maakt goeie grapjes, is adrem en slim. Jeetje, deze is leuk, denk ik na een dik uur chatten. De avond erna kletsen we weer honderduit en, raar maar waar: ik krijg zowaar vlinders in mijn buik van deze man. Als hij voorstelt aan het einde van de week een drankje te drinken, ga ik akkoord. Ik ben heel nieuwsgierig naar hem. Bloednerveus fiets ik die vrijdag naar het cafe waar we hebben afgesproken. Dit is me toch lang geleden. Maar het voelt heerlijk, die adrenaline, die spanning. Als ik binnenkom, zie ik hem meteen zitten. Maar, helaas, hij is stukken minder leuk dan op de foto’s. Ik weet het meteen: Nope. No chemistry. Dat gevoel wordt alleen maar sterker naarmate we langer praten. Hij is heel vriendelijk en aardig, maar er is gewoon geen klik. Wel jammer, want op de chat was die er wel degelijk. Maar blijkbaar heb ik mezelf verliefd gemaakt. Na een uur babbelen en drinken, ga ik er vandoor. De volgende ochtend meldt hij zich meteen weer en vraagt of ik die avond wéér wil afspreken. Ik besluit dat ik dit meteen de kop moet indrukken en zeg dat ik het gezellig vond maar geen klik voelde. Hij reageert relaxt en even later zie ik dat hij zichzelf heeft verwijderd. Dag Filip. Ondanks dat de date niet tot meer leidde geeft het me een enorme boost dat ik weer eens iets van spannends heb meegemaakt. Dit smaakt naar meer.
Jean-Cristof en ik zijn een match. Hij komt uit Parijs en komt voor een paar dagen naar Nederland. Zijn eerste zin is gek maar daarom leuk: “Do you still love me honey?” Het triggert me. En ik schrijf terug: “Never stopped.” Voor ik het weet vliegen de berichtjes heen en weer. Hij wil me graag ontmoeten als hij in het land is. Uiteindelijk is dit zo kort dat het niet lukt tot de dag dat hij weer wegmoet. “Ik kan je nu wel even snel ontmoeten”, stuurt hij me op een ochtend. Ik zit thuis te werken en denk: waarom niet? Dus we spreken af in een koffiebarretje in de buurt en ontmoeten elkaar voor een snelle koffie. Jean-Cristof blijkt een ontzettend leuke vent, die goed kan babbelen en lief is. Hij zegt dat hij Tinder regelmatig inzet als hij reist en zo al best veel leuke mensen heeft ontmoet. Er is zeker een klik tussen ons, maar ik heb weer een afspraak en hij moet terugrijden naar Parijs. Dus we nemen afscheid met een hug en hij zegt hoe leuk hij het vond me even te ontmoeten. Dan nog een knuffel, waarbij onze monden elkaar raken. Twee volle lippen. Jummie. Ik maak me los uit de omhelzing en beloof hem op te zoeken als ik een keer in Parijs ben.
Even later krijg ik een berichtje: those smiling lips…En heb ik spijt dat ik hem me niet heb laten zoenen.
Dan heb ik ineens een match met een waanzinnige knapperd: Tom. Jezus, díe is leuk. Ik wil hem net een eerste chatbericht sturen als hij me voor is. “Hi, even met de deur in huis: wil je met mij seksen? Ik ben geen engerd en ik zal je met alle respect behandelen. De seks zal goed zijn. Ik vind je foto leuk en je bent erg aantrekkelijk. wat denk je ervan?”
Whaaaaaa, wat IS dit?! Ja deze man is prachtig, maar dit avontuur ga ik niet aan. In een soort shock verwijder ik hem. Later zegt een collega dat zij er wel op was ingegaan. Had ik het toch moeten doen? Vraag ik mezelf af. Maar nee. Zomaar afspreken voor seks met een onbekende met wie ik letterlijk nog geen een woord heb gewisseld, is me echt een brug te ver.
Op een zaterdagavond die ik doorbreng op de bank heb ik ineens een wel erg leuk chatgesprek met een Simon. Simon is grappig, vriendelijk, geïnteresseerd en maakt geen spelfouten (geloof me, een zeldzaamheid op Tinder) en zijn foto’s zijn ook niet verkeerd. Tijdens het chatten vraagt hij of ik binnenkort een drankje met hem wil drinken. Dat lijkt me wel wat. We kletsen verder, we maken grapjes, het is kortom, oprecht leuk. Tegen twaalven nemen we afscheid waarbij hij zegt dat het hem écht leuk lijkt een keer wat af te spreken. Ik zeg dat hetzelfde voor mij geldt en ik val in slaap met een blij gevoel. Wanneer ik de volgende ochtend nog eens ons chatgesprek doorlees, moet ik weer lachen. Maar dan, ineens, is Simon verdwenen. Weg, foetsie! Ik kan hier serieus niet bij. Huh!? Die zag ik even niet aankomen. Hoe kan dit? Hij leek zo leuk, zo normaal. En híj was degene die twee keer begon over afspreken. Wat is dit raar. Ik merk dat het me teleurstelt. En dat ik eigenlijk wel klaar ben met dat hele Tinder. Ik verwijder mijn account en besluit dat het wel even mooi is geweest. Misschien over een tijdje weer. Voor nu zet ik in op een spontane ontmoeting in het wild. Succes, hoor ik je denken. Inderdaad. Maar hee, a girl can dream.

Gerelateerde artikelen

Back to top button