De vijf beslissingen die (achteraf) live-changing waren

Iedere dag maak je keuzes en beslissingen die je leven een beetje veranderen, maar achteraf gezien zijn er van die momenten die live-changing zijn geweest. Van die ‘wat als…’-momenten. Zijn ze te herkennen? En hoe weet je dan dat je de goeie keuze maakt?

Lees ook: Je leven veranderen? Volgens Boeddha moet je focussen op deze 5 punten

1. Smoorverliefd was ik, en verlegen, en groener dan gras. Toch besloot ik op een goeie dag m’n liefde voor een onmogelijke vent op te biechten. In de anderhalve jaar daarna leerde ik in vogelvlucht alle hoogte- en dieptepunten van de liefde kennen en was ik volwassen.
   Natuurlijk kon ik vooraf de consequenties van m’n besluit niet overzien. Maar de dagen eraan voorafgaande, waarin ik hevig twijfelde wel/niet, wel/niet, voelde ik wel dat dit een kruispunt in mijn leven zou zijn. Vooral omdat ik iets ging doen dat boven mezelf uitsteeg. Alsof ik het móest doen.
   En dat is een van die kenmerken van een livechanging thing: het lijkt alsof het groter is dan jezelf, alsof je onderdeel bent van een groot radarwerk.
2. Hoewel zonder de twijfels, was ook het moment dat ik besloot ‘uit huis te gaan’ live-changing. Ik kan me niet herinneren dat er veel overpeinzing aan vooraf ging. Het was haast alsof het een logisch gevolg was van alle beslissingen die ik daarvoor had genomen. Het was een voldongen feit, dat ik alleen nog maar hoefde mee te delen aan mijn ouders. En ik realiseer me nu dat soms de grootste veranderingen in je leven inderdaad een logisch gevolg lijken.
   Nog zo’n kenmerk: Je hoeft soms alleen maar ja te zeggen tegen dat wat op je pad komt, omdat alle signalen erop wijzen dat je iets moet doen.
3. Iets soortgelijks gebeurde achteraf toen ik meer dan twintig jaar geleden op de uitnodiging van een kennis inging om samen met hem een weekje op bezoek te gaan bij zijn moeder in Zeeuws-Vlaanderen. Ik kende de jongen een paar maanden, vond hem wel aardig en dacht: ik heb deze zomer nog geen vakantieplannen, dus waarom niet. Het voelde niet als iets groots. Het was een besluit genomen door de avonturier in me, een sprong in het onbekende die in het ergste geval een week ongemak zou opleveren. Ik vond het wel leuk om even wat onverwachts te doen. In die week bleek dat die kennis eigenlijk een superleuke jongen was. Twaalf jaar later werd hij de vader van mijn kind en nog steeds zijn we gelukkig samen.
   Kortom: Zelfs als je niet zo van het avontuur bent, is het bij vlagen goed om naar de avonturier in jezelf te luisteren en iets te doen waarover je niet te lang moet nadenken. Vaak zijn ‘impulsieve’ besluiten de beste.
4. Een ander levensveranderend moment was toen ik m’n vriend overhaalde om te gaan reizen. Hij keek een James Bond film die in Cuba was opgenomen en zei spontaan: “Daar wil ik naartoe.” Tot die tijd had hij alle keren dat ik een verre reis voorstelde, afwijzend gereageerd. Ik was de reislustige van ons twee en zag met lede ogen aan hoe mijn toekomstdromen op avontuur en exotische plekken vervaagden. Toen vriendlief die ene opening gaf, twijfelde ik geen moment. Nog dezelfde avond googelde ik op Cuba-reizen en een week later had ik onze tickets besteld. Het was het begin van een leven vol verre reizen en avontuur. En ik begreep: je moet soms moet je het momentum pakken!
   Oftewel: Soms moet je op het juiste moment snel handelen, om dat momentum niet voorbij te laten gaan.
5. Wel of geen kind… Ik had er nog nooit serieus over nagedacht. Ik had een leuk leven zonder. Had niet overstelpende moederinstincten of een tikkende biologische klok. Kortom, ik liet het op z’n beloop. Maar toen ik 33 werd, realiseerde ik me dat het misschien toch verstandig zou zijn om me eens met het vraagstuk bezig te houden. Nog los van het feit of ik kinderen kon krijgen, eerst zou ik voor mezelf moeten weten of ik er voor wilde gaan of niet, met alle consequenties van dien.
   Dat jaar trokken mijn vriend en ik twee maanden door Azië en ik nam me vooraf voor dat, als ik van die reis terugkwam, ik zou weten of ik wel of niet een kind wilde. In de derde week van onze reis kwam ik in Birma een jongetje tegen van een jaar of acht. Hij heette Mongtou en gidste ons over akkers en speelde met de bellenblaas die we hadden meegenomen. Hij wakkerde in mij gevoelens aan die ik nooit had ervaren. Mijn besluit stond vast: ik wilde moeder worden. Nog voor het eind van de twee maanden was ik zwanger.
   Helaas, zo soepel gaat het niet bij iedereen, maar ergens neemt iedere vrouw in haar leven toch bewust of onbewust(er) het besluit: ik wil moeder worden. Ik denk dat je bij de echt grote beslissingen in je leven, zoals het al dan niet moeder willen worden (of het nu lukt of niet), er tekens komen die je in je besluit zullen sturen. Misschien omdat je je ervoor open stelt, misschien omdat je ze wílt zien. Maar tekens komen er…

En wat als ik op al die cruciale momenten een andere afslag had genomen, geen actie had ondernomen? Ik denk er eigenlijk nooit over na. Vooral omdat het lijkt alsof alles zo heeft moeten zijn. Alsof ik eigenlijk geen andere keus had. En misschien zit het leven gewoon zo in elkaar: er zijn geen goeie of verkeerde keuzes. En bij nader inzien: er zijn misschien wel niet eens keuzes, hoezeer we ook denken van wel…

Lees ook: Dit herkennen intuitieve mensen!