Denise ging failliet (6e en laatste deel)

Organisatieadviseur en coach Denise Hulst zag twee jaar geleden haar inkomsten heel hard omlaag gaan. Ze is kostwinner en moeder van twee kinderen. Dit is deel 6 van haar angstaanjagende verhaal: “Ik heb een lege bankrekening en een hart vol hoop”

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 1 “Hoe lang kunnen we het nog uitzingen?” 

De kosmos blijft aan me trekken: elke actie die ik onderneem die energie kost en die voortbouwt op het oude (mijn trainingsbureau) loopt op niets uit. Soms komt er nog een opdracht binnen waardoor we weer even verder kunnen: eten kopen, de hypotheek betalen en benzine kopen. Alsof er tegen me geroepen wordt: ‘Schei daar nou toch mee uit, ga toch doen wat je wel leuk vindt en goed kunt, dit is een doodlopende weg! Ik voorzie je van het hoogstnoodzakelijke, maar een vetpot zal deze business nooit meer worden. Het is hoogste tijd dat je stappen zet die je ergens anders brengen dan waar je nu  bent!’
Ik wil wel. Ik wil heel graag.

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 2: “Het was het slechtste jaar ooit.”

Maar de werkelijkheid is ook dat ik het me niet kan permitteren om het bijltje er bij neer te gooien en die kleine opdrachtjes aan me voor bij laten gaan. Ik kan die kleine opdrachtjes, hoe vervelend ook, niet missen. Omdat het dan echt spaak loopt. En die gevolgen kan ik niet dragen. Dat is een weloverwogen keuze; kan ik het verdragen om mijn huis op de veiling verkocht te zien worden waardoor onze restschuld alleen maar groter wordt? Nee. Kan ik het verdragen dat ik dan ergens in een particulier huis terecht kom waar ik evenveel zo niet meer huur moet betalen dan de rente die ik nu betaal? Nee. Kan ik het verdragen dat we niet in aanmerking komen voor een sociale huurwoning omdat we teveel verdienen en ondertussen wel failliet dreigen te gaan? Nee.

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 3 “Er is een doodse stilte ingetreden”

Rare wereld. Probeer dit maar eens uit te leggen. Niemand die er wat van begrijpt. Tenzij ze ondernemer zijn, die snappen precies wat ik bedoel. Soms zakt de moed mij in de schoenen. Juist door die versnippering van tijd en energie gaat het met mijn nieuwe leven minder hard dan ik zou willen. Ik heb energie voor twee maar zit voor een aantal dagen per week nog steeds gebakken aan de dingen waar ik eigenlijk klaar mee ben.
Een oefening in geduld is dit hele proces. En in vertrouwen en doorzettingsvermogen.

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 4 “Het explodeert in mijn hoofd, dít moet ik doen”

Er komt beweging in
Vanmorgen was ik bij een grote speler in de markt van re-integratie en preventie. Ze zien wel mogelijkheden voor samenwerking. Dat is mooi. Het merk kan wellicht bij hen ondergebracht worden. Dat is nog mooier. Dan kan ik mijn collega’s op pad sturen voor het uitvoeren van de opdrachten zonder dat ik daar nog veel tijd en energie in hoef te steken. En ik kan meer tijd besteden aan mijn nieuwe leven.
Vanmorgen kon ik ook mijn eerste klant voor mijn nieuwe bedrijf noteren. Ik ga zijn nieuwe boek lanceren. Het gaat over God en over vrouwen. We hebben vanmorgen uitgebreid gesproken, de taken verdeeld en afspraken gemaakt.  Zou het toevallig zijn dat mijn eerste nieuwe klant een boek gaat schrijven over God en over vrouwen? Kan bijna geen toeval zijn. Ik beschouw het maar als een voorteken. Dat dit is wat me te doen staat.

Mijn oude leven is op z’n eind. Mijn nieuwe leven is voorzichtig aan het opstarten en ik sta met het ene been in het oude en met het andere in het nieuwe. Mijn bankrekening is leeg, maar mijn hart is vol hoop. Ik geniet van elke stap die ik zet in mijn nieuwe zelfgecreëerde baan als lanceerder van boeken en kleine bedrijven van vrouwen.  Crisis als kans. Zou het…?

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 5 “Met het geld verdienen zelf loopt het nog niet zo lekker”