Deze Kerst mag je je gewoon lekker kut voelen (hét ideale moment voor een jankbui)

Kerst en Oud & Nieuw moeten su-per-gezellig zijn. Lekker met familie rond de boom, met je lief op een schapenvel voor de open haard of episch proosten op het nieuwe jaar met ál je beste vrienden. Maar wat als je daarvoor nou eens totáál niet in de stemming bent?

Ja, wat nou als je liefdesverdriet hebt? Als je dolgraag een vriendje wil, maar deze Kerst wéér alleen zit? Als je net je baan bent kwijtgeraakt? Niet lekker in je vel zit? Of erger? Wat als je je nou gewoon intens ellendig voelt en helemaaaaal geen zin hebt in al dat quasi gezellige gedoe? Mag dat misschien ook een keer?

Over het algemeen zullen de meeste mensen hun stervende best doen om je op te vrolijken. Juist tijdens deze dagen. Want júist op deze dagen moet het vooral leuk en gezellig zijn. Moet je vrolijk lachend meedoen met spelletjes, cadeautjes uitpakken, ultiem zitten genieten van lekker eten en het fijn hebben. Je rot, zielig of alleen voelen is deze dagen uit den boze. Sterker nog, je hoeft de tv maar aan te zetten of Robert ten Brink wrijft het hoogstpersoonlijk onder je neus: ‘Niemand mag met Kerst alleen zijn’.

Kerst of niet, we zijn altijd geneigd om ‘negatieve’ emoties te verbergen. Om maar niet te huilen, boosheid in te houden en ons vrolijk voor te doen als we ons niet zo voelen. En dat is zonde. Want hoe fijn is het als die emoties er gewoon wél mogen zijn. Als je ze gewoon wél kunt uiten. Als je niet hoeft te doen alsof het allemaal koek en ei is, terwijl je je niet chill voelt.

Spirituele denkers als Eckhart Tolle en Jeff Foster weten dit nog veel mooier te omschrijven in hun theorieën. Gevoelens en emoties zijn volgens hen slechts sensaties in je lichaam die ergens door getriggerd worden en daardoor in je opkomen. That’s all. Het verhaal of de verklaring die je eraan koppelt of het oordeel dat je je wel of niet zo zou mogen voelen, staat er eigenlijk los van. Emoties en gevoelens komen en gaan. Ze willen alleen gevoeld worden, om vervolgens weer weg te ebben. Ze gaan altijd weer weg. Ja, je voelt je er misschien even onrustig door, er horen misschien tranen bij en natuurlijk voelt dat niet per se fijn, zéker niet als je eigenlijk een fijne Kerst zou moeten hebben, maar het is er nu eenmaal en dat is oké.

Maar wat wij vaak doen, is het liever negeren. En eigenlijk wordt het daar pas écht vervelend van. Want op het moment dat je je tranen wegslikt of toch gezellig meedoet met Ganzenbord, speel je met wat er blijkbaar aan de oppervlakte komt. Verklarende, sussende en relativerende gedachten duwen de opgekomen emoties weg en maken er een negatief ding van, zodat ze een naampje en een stempel krijgen, en eigenlijk langer blijven sluimeren op de achtergrond. Wordt steeds ongemakkelijker en groter en daardoor nóg lastiger om er gehoor aan te geven. En op die manier krijg je ze vroeg of laat in het nieuwe jaar tien keer zo hard voor je kiezen.

Die feestdagen zijn eigenlijk bij uitstek het moment om diepgewortelde emoties eens flink te laten stromen, want: triggers all over the place! Al die zoetsappige kerstfilms, iedereen die dolgelukkig is met elkaar en dan dat ellendige statement van Robert ten Brink… Is toch om te janken? Geef er deze Kerst gewoon eens lekker aan toe joh, als je niet in de stemming bent. Plan lekker een dag voor jezelf. Alleen. Met de gordijnen dicht, de verwarming op 32, een domme film en laat je tranen gewoon eens lekker rollen. Hoé erg gaat het je opluchten als je er gewoon eens een keer aan toegeeft? Doe je volgend jaar gewoon weer gezellig mee met Robert ten Brink, toch?

Lees ook: Het leven is pittig – en laten we niet doen alsof dat niet zo is