Doei smartphone, hallo echte connectie! (en man, wat voelt dat goed)

In deze tijd vol mobiele telefoons, social media en chatdiensten als WhatsApp, zouden we bijna vergeten hoe belangrijk het is om iemand aan te kijken en écht connectie te maken. Doe toch maar wel. Je gaat je er direct beter door voelen. En die ander ook.

Vanochtend stond ik op het perron van mijn treinstation, op weg naar mijn werk. Het was een prachtige lentedag, de vogeltjes fluitten en de zon scheen alsof ze daar het eeuwige leven mee kon verkrijgen. En daar stonden wij: de mensen. Allemaal naar onze telefoon te staren. Met gebogen nekken en scrollende duimen, hier en daar had iemand oortjes in. Zelf droeg ik een zonnebril, naast me begon iemand een telefoongesprek met de woorden: “ik heb maar heel kort de tijd om te bellen, mijn trein komt zo.” En ik dacht ineens: hoe kan het toch dat veel van ons zo bedreven zijn geworden in het échte contact met de ander vermijden? Niet dat we geen contact hebben, we appen en mailen en Facebooken ons een hoedje. Maar die directe verbinding, dat wat alleen kan gebeuren als mensen oogcontact maken, aandacht hebben voor de ander en de energie niet wordt onderbroken door technologie… die is vaak ver te zoeken. En dat is behalve jammer en een tikkeltje vreemd, vooral een enorm gemiste kans. Want connectie maken, die ander zien en merken dat die ander jou ook wil zien, zorgt ervoor dat je je goed, of beter gaat voelen. Meteen. En dat geldt ook voor die ander.

Ze zeggen wel eens dat de ogen het venster zijn naar de ziel. Nou mensen, het is waar. Alleen tussen droom en daad staat tegenwoordig een behoorlijk stukje technologie in de weg, die ervoor zorgt dat we minder in verbinding lijken te staan met elkaar. Terwijl alleen al een glimlach, een vriendelijk knikje, een dank je wel of een klein praatje over het weer de boel al naar een compleet ander niveau kan trekken. Als die mensen op mijn perron hun telefoon weg zouden stoppen, om zich heen zouden kijken en misschien eens even NIET in een soort constante verbinding met van alles, maar niet met hun directe omgeving zouden willen staan, vraag ik me soms best wel eens af wat er zou gebeuren. Anders gezegd: wie op zou kijken van zijn telefoon, zou misschien tijd krijgen om in het hart van iemand anders te kunnen kijken. En, op wat voor manier dan ook, een onmiddellijk gevoel van verbinding kunnen krijgen. Gewoon, omdat ze er toch al waren. En wij ook.

Over dat contact maken met vreemden is al veel gezegd en geschreven. Tijdschrift Live Science toonde in 2015 aan in het artikel ‘waarom u moet lachen naar vreemden’ dat“mensen die door een vreemdeling worden erkend zich meer verbonden voelen met anderen na die ervaring dan mensen die doelbewust hebben genegeerd.” Met alle positieve psychologische gevolgen van dien, zoals een beter humeur, beter zin en meer (zelf)vertrouwen. En misschien doe je dit allemaal allang maar voor het geval dat niet zo is: probeer het eens. Zo heb ik zelf de neiging om stoicijns voor me uit te kijken op de sportschool. Niet alleen omdat ik de helft van de tijd buiten adem ben, maar ook omdat ik niet altijd zit te wachten op een praatje met iemand waar ik dan alleen contact mee zou maken omdat we toevallig allebei op dat tijdstip op een fiets zitten.  Maar daar ben ik toch anders over gaan denken. Want van de week werd ik ineens heel hartelijk begroet door een vrouw die ik alleen uit de les kende. Terwijl we onze fietsen stelden en ons klaar maakten voor de les kletsten we een paar minuten. Over niets bijzonders, maar dat maakte niet uit. Wat wel uitmaakte was dat ik het écht leuk vond, en vriendelijk. Inderdaad: de enige reden dat we dit deden was omdat we allebei op hetzelfde tijdstip op die plek waren. Maar waarom zouden we daar niet het beste van maken? Nu we er toch waren?

Want de mentale notities die je maakt als je merkt dat je glimlacht of die ander aan het glimlachen hebt gekregen, zijn belangrijker dan je denkt.  Als iemand connectie met je maakt, is de kans groot dat je dat terug zult doen, onder invloed van spiegelneuronen in onze hersenen die ertoe leiden dat we andermans emoties instinctief nabootsen. En er is meer, zegt een Zweedse studie uit 2014. Want die glimlach of dat moment van aandacht en verbintenis werken besmettelijk én zullen anderen willen nadoen. Alsof je er als het ware aantrekkelijker van wordt, nog even los van dat goede gevoel dus. En er is meer want:

  • Connectie maken zorgt dat je je beter voelt en het verlicht stress door de aanmaak van endorfine en afname van het stresshormoon cortisol. De plotselinge verandering van je stemming maakt bovendien dat je bloeddruk (iets) verlaagt;
  • Je geeft anderen een goed gevoel. Misschien ben je zonder het te weten wel het enige lichtpuntje op een verder donkere dag van die ander. En het is ene kleine moeite, groot plezier;
  • Je kunt het nooit weten: misschien leg je wel de basis van een nieuwe vriendschap of oefen je jezelf voor een toekomstige nieuwe relatie;
  • Connectie maken hoeft natuurlijk niet alleen over vreemden te gaan: mensen die een hoge mate van verbondenheid voelen met bijvoorbeeld familie, vrienden of een sociale groep omschrijven zichzelf als warm en positief. Deze mensen hebben ook een hoge mate van zelfvertrouwen en eigenwaarde. Omdat ze sociale ondersteuning en acceptatie van een intieme omgeving te ontvangen.
  • Kortom: glimlach en verbind je zo vaak als je kunt. Je zult blij zijn dat je het deed.

Vanochtend stond ik weer op het perron. Ik heb mijn telefoon in mijn zak gelaten en… verder deed ik niets. Wel deed ik iets anders: ik maakte bewust een praatje met de mevrouw van de koffiekiosk. Ze is in de vijftig en altijd een beetje knorrig, vond ik. Tot vandaag, toen ik een beetje kletste met haar over de koffie, en de nieuwe prijsvraag die ze hadden en die ik toch nooit win want ik win nooit iets. En ineens, voor het eerst in de twee jaar dat ik daar mijn koffie haal brak er een glimlach bij haar door. Bijna vriendinnerig schoof ze me het prijsvraagkaartje toe en zei: “probeer het nou maar. Als je wint, weet je me te vinden.” Gevolgd door een enthousiaste: “Fijne dag!”
Zo simpel was het dus. Want die glimlach van haar, was toch maar mooi op mij over geslagen. En daar was geen mobiele telefoon aan te pas gekomen.

Lees ook: Janneke doet 1 week Random Acts of Kindness; als tegengif

Gerelateerde artikelen

Back to top button