Een ode aan mijn eerste grijze haren

Tot haar verbazing ontdekte Merel onlangs een heel aantal grijze verstekelingen in haar tot dan toe volledig blonde haardos. En dat leverde een ander gevoel op dan ze had verwacht.

Afgelopen najaar was ik op Madeira, even tien dagen in de relax-stand. Op een ochtend bestudeerde ik mezelf nietsvermoedend in de spiegel. Ik zag dat mijn blonde haar door de zon al wat aan het oplichten was. Leuk, dacht ik, lekker zomers! Wacht eens even… Ik drukte mijn haar plat, harkte er doorheen met de vingers van mijn andere hand. Dat waren helemaal geen highlights. Dat leken wel grijze haren…

Die had ik even niet zien aankomen. Een paar dagen later zou ik 36 jaar worden. Ik snap dat ik niet meer in de bloei van mijn jeugd ben, maar come on. Nou moet ik bekennen dat mijn tante al op haar dertigste spierwit haar had. En mijn oom was op zijn 25e kaal. Dus haartechnisch hebben we het in de familie niet echt getroffen. Daar voor die spiegel in het appartement in Madeira besloot ik dat het toch een vergissing moest zijn.

Vorige week zat ik bij de kapper. Terwijl ik probeerde koffie te drinken met zo’n kappersmantel om (hoe doen mensen dat??) gleden er plukken haar via mijn schouder op mijn schoot. In de plukken lichtten verschillende haartjes op.
‘Soms vraag ik me af of ik nou grijs aan het worden ben,’ zei ik lachend tegen de kapper.
‘Ja, er zit hier en daar best wat grijs in,’ zei ze achteloos terug.
Best. Wat. Grijs?
Er was geen ontkomen meer aan. Best wat grijs. Niet: ‘Ja, ik vind hier een verdwaalde grijze haar.’ Of nog beter: ‘Nee joh, dat komt door onze belichting, die wallen die je lijkt te hebben als je in de spiegel lijkt zijn er in het echt eigenlijk ook helemaal niet.’ Nee. Best wat grijs.

Ik moet zeggen dat mijn haar van zichzelf nou niet bepaald een sprankelende kleur heeft. Asblond is nog een sjiek woord voor die armoedige bende op mijn hoofd. Dus je zou denken dat de stap naar grijs niet eens zo’n grote is. Maar toch hè…? Ik moet zeggen dat het een tegenstrijdig gevoel oplevert, dat ik opeens grijs aan het worden ben. Ik vind het leuk en niet leuk. Het niet leuke aspect ligt misschien voor de hand.

De laatste jaren hebben verschillende celebrities zoals Rihanna, Lady Gaga en Cara Delevingne hun haar grijs geverfd als mode statement. Maar natuurlijk grijs haar is bij vrouwen eigenlijk not done in een maatschappij waarin jeugdigheid totaal wordt verheerlijkt. Waar grijze mannen nog wel gezien worden als chic en verfijnd, zijn grijze vrouwen totale has beens. Want ja, schijnbaar zorgt grijs haar ervoor dat je er als vrouw eeuwen ouder uitziet. Lijkt het of je je jezelf niet meer verzorgt, je een smoezelig, grijs muisje bent geworden. Je niet meer aantrekkelijk bent en dus niet meer serieus wordt genomen. Omdat de onontkoombare aftakeling is ingeslagen.

Nu ben ik met mijn 36 jaren niet per se in de herfst van mijn leven, maar die grijze sprieten laten zien dat mijn lichaam niet meer in de opbouw is, maar langzaam richting verval gaat. Dat lijf en leven eindig is. En die aftakeling is nou niet echt esthetisch verantwoord. Mensen roepen misschien dapper dat iemand ‘mooi oud wordt’ en ‘karakteristieke rimpels’ heeft, maar feit is toch dat een strak huidje er appetijtelijker uitziet dan al dat losse vel en pigment op de verkeerde plekken (vanuit je haar rechtstreeks naar die levervlekken op je wangen).

Dus samenvattend: ik word steeds lelijker en dan ga ik dood. Goed, tot zoverre de iets minder aangename kant van dit alles.

Ondertussen voel ik ergens ook een soort trots. Grijs haren krijg je niet zomaar gratis, daar moet je wel wat voor doen. Je moet het verdienen. Je moet je jeugd levend doorkomen en op eigen benen leren te staan. Je moet een leven opbouwen, een carrière, fijne mensen om je heen verzamelen, die soms iets minder fijn blijken, en dan moet je ze wegdoen, wat nogal moeilijk is. Je moet erachter komen wat je nou eigenlijk echt wil, je moet risico’s nemen. En telkens maar weer ga je keihard op je bek, en telkens maar weer moet je maar weer zien op te krabbelen. Al blijf ik soms gewoon even liggen, hoor. Al die lessen die je moet leren. Die grijze haren laten zien dat ik al heel wat heb meegemaakt. Het is als een eremedaille, eentje die zegt: Hee allemaal! Ik heb hard geleefd, hard gewerkt, hard gespeeld, hard gelachen en hard gehuild. En dat blijf ik nog wel minstens 36 jaar doen, als het aan mij ligt.

Waarom zou je je schamen voor je grijze haren? Uiteindelijk verschrompelen we allemaal tot oude besjes met wit golfjeshaar. Dat is normaal en natuurlijk. Daar kun je jezelf om haten, maar serieus… Dat is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden.

Het is misschien wat voorbarig om te zeggen dat ik mijn grijze lokken omarm, aangezien het de gemiddelde persoon die mij tegenkomt nog niet echt zal opvallen. Maar toch. Laat maar komen, die ouderdom!

Lees ook: Een open brief aan mijn ouder wordende lichaam

Gerelateerde artikelen

Back to top button