Eerlijke column: ZO overleef ik als introverte moeder
Kristen Howerton is huwelijks-en familietherapeut, moeder van 4 kinderen én…introvert. En die combinatie van een groot gezin én het gebrek aan me-time brak haar nog wel eens op, dus schreef ze een eerlijke column. “Ik hield van mijn kinderen, maar ik had gewoon meer tijd voor mezelf nodig.”
Jaren geleden zat ik te kletsen met mijn schoonzus, die baby’s kreeg in dezelfde tijd als ik. Ze had het over hoeveel ze van hen hield. Als ze een dutje deden, zou ze het liefst toekijken hoe ze dat deden. Soms, zei ze, kwam ze in de verleiding om ze wakker te maken, zodat ze kon spelen met hen. Toen ik dat hoorde, voelde ik me alsof ik in mijn maag werd gestompt. Ik had me nog nooit in mijn jaren als moeder zo gevoeld. Had zij een soort van aangeboren moeder-instinct dat ik miste?
Mijn man en ik hebben onze kinderen snel na elkaar gekregen; vier kinderen binnen vier jaar. Ik was overweldigd, en de hoeveelheid werk die nodig was om mijn huishouden draaiende te houden was vermoeiend. Maar er was meer aan de hand dan lichamelijke vermoeidheid: ik vond het ouderschap ook emotioneel uitputtend en voelde me opgesloten. Ik leefde voor hun dutjes en bedtijd. Als een van de kinderen vroeg wakker werd, voelde ik woede. Ik was wanhopig bezig om tijd ‘vrij’ van hen te krijgen op allerlei manieren. Als ze dutten dacht ik: wordt alsjeblieft niet wakker. Geef me een beetje meer tijd voor mezelf, al is het maar een paar minuten. Ik kon me niet voorstellen dat ik ze doelbewust wakker zou maken, tenzij er brand was.
Het was niet alleen het gesprek met mijn schoonzus waardoor ik ging twijfelen aan mezelf. De maatschappij vertelt ons dat we elk kostbaar moment moeten genieten van onze kinderen, en ik had daar moeite mee. Als het moederschap een van mijn grootste doelen in het leven was geweest, waarom wilde ik dan ontsnappen aan mijn kinderen? Misschien was ik een vreselijke moeder. Of had ik een soort defect, een intimiteitsstoornis, of psychologische bagage die me weerhield van mijn kinderen te houden op de manier waarop anderen dat wél konden.
Ik maakte een afspraak met een therapeut en legde mijn gevoelens aan haar voor. Ik hou vreselijk veel van mijn kinderen, vertelde ik haar, en ik geniet vant hen. Maar ik voel me ook alsof ik een groter deel van de tijd voor mezelf nodig heb. Was ik van nature egoïstisch? Was ik een narcist?
Na een paar weken luisteren, legde mijn therapeut haar klembord weg en vroeg me om te luisteren naar wat ze zou gaan zeggen. “Kristen, je bent een introvert, ‘zei ze. “Er is niets mis met je buiten het feit dat je tijd nodig hebt om bij te tanken en op te laden. Je loopt hierop leeg. En wat je écht nodig hebt is jezelf stoppen met slaan omdat je die behoefte hebt. “
Ik had mezelf nooit als een introvert gezien. Ik ben niet verlegen. Ik ben niet bang om een kamer vol mensen te spreken. Ik heb altijd aangenomen die eigenschappen betekende dat ik een extravert was. Maar toen begon ik een aantal van de boeken die mijn therapeut voorstelde te lezen, en werd het duidelijk: ik ben een introvert. Ik heb ‘downtime’ nodig om op te laden voor –en na- sociale interactie.
Ik heb een paar maanden geworsteld met deze interpretatie van mijn therapeut. Ik wilde een snelle oplossing, en introvertie was niet iets waar ik een pil voor kon nemen of kon veranderen met therapie. En ik was ook bang dat de diagnose introvertie een handige ontsnapping was. Voor iemand die erg worstelde met schuld, vond ik het moeilijk om het advies van mijn therapeut aan te nemen. Uiteindelijk, en langzaam, leerde ik dat mijn introvertie inderdaad de reden was vooor hoe ik me voelde, en dat mijn verlangen naar tijd om mezelf geen indicatie was van hoeveel ik van mijn kinderen hou. Mijn therapeut moest me eraan te herinneren dat het feit dat ik er was, zitten in haar kantoor op zoek naar een oplossing, hét bewijs was dat ik diep bezorgd was over mijn kinderen.
Uiteindelijk heb ik geleerd om te accepteren-en zelfs omarmen- dat ik een introvert ben, én vond ik een aantal tactieken om het ouderschap te ‘overleven’:
Ik stopte met mezelf schuldig voelen
Dit was de belangrijkste stap. Ik accepteerde wie ik ben en de persoonlijkheid waar ik mee ben geboren, inplaats van mezelf steeds proberen te veranderen. Inplaats daarvan ging ik op zoek naar meer externe oplossingen, om mijn leven meer aan te laten sluiten op mijn behoeften als introvert.
Ik veranderde mijn carrière
Zodat ik minder letterlijk contact met anderen had. Op het moment dat ik kinderen kreeg, werkte ik als een huwelijks- en gezinstherapeut; 100% menselijke interactie. Geen wonder dat ik bijna werd afgevoerd,ik zat de de hele dag te luisteren naar pratende menen die weinig energie overlieten voor iemand anders. Ik verschoof mijn rol en ging meer schrijven begon te schrijven en ging het onderwijs in. Zodra ik mijn professionele rol veranderde en daar mee tijd voor mezelf in vond, veranderde de ook de energie die ik thuis had.
Ik vond buitenshuis een kinderopvang
Voorheen had ik oppas aan huis. Maar ons huis is klein, en zelfs als ik werkte, kon ik de kinderen nog horen vanuit mijn werkkamer en bemoeide ik me er toch weer mee. Uiteindelijk besloot ik dat ik me-time nodig had thuis en vond een ik een goede Montessori kleuterschool waar mijn kinderen drie ochtenden per week terecht konden. Die ochtenden alleen werden mijn reddende engelen.
Ik stelde stiltetijd in
Terwijl de kinderen een dutje deden had ik mijn dagelijkse ‘downtime’. Daarnaast speelde ik met elk kind ongeveer 30 minuten. Dat gaf mij een mentale pauze, maar het was ook goed voor mijn kinderen die er rustiger en onafhankelijker van werden. Sommige van mijn kinderen zijn ook introvert, en die stiltetijd was net zo nuttig voor hen als voor mij. Toen de ouder werden leerde ik ze klok kijken, zodat ze wisten hoe lang de stiltetijd nog zou duren. Het was goed voor ons allemaal.
Deze kleine verschuivingen maakten een enorm verschil in mijn vermogen om goed en aanwezig en verbonden met mijn kinderen te zijn. Ik hoefde niet te veranderen wie ik was, en ik heb geen fatale fout die me verhindert een goede moeder te zijn. Ik moest gewoon mijn persoonlijkheid accepteren en mijn eigen behoeften eren.
Lees de originele column van Kritsten hier.
