Heb ik een mooi nieuw huis, zit ik nog op Funda. WAAROM?
Ongelooflijk: heeft Mariëtte net een shining nieuw huis gekocht, zit ze nog steeds naar andere woningen te gluren op Funda.
Lees ook: Ben jij 1 van die miljoen Fundabezoekers per dag? Dan herken je dit vast!
Het is ernstig. Ik ben verslaafd. Heel erg verslaafd. Alleen al bij de aanblik van mijn drug krijg ik een soort adrenalinekick en ben ik eenmaal begonnen, dan ben ik zo een uur of langer in trance. Ik beweeg bijna niet meer, er kan een oorlog om me heen beginnen en ik zal het niet door hebben. En als het nou nog zin had allemaal omdat ik op dat moment bijvoorbeeld problemen van wereldorde oploste of tonnen binnensleepte omdat ik toevallig heel goed online kan pokeren ofzo… Neen, niets van dat alles. Mijn verslaving geldt een ordinaire website: Funda. Een van de meest populaire websites van het land ook, dus kennelijk ben ik niet de enige, maar het vreemde is: ik zoek helemaal geen huis. Integendeel, ik ben pas verhuisd. En verzuchtte toen meer dan eens dat ik dat Nooit Meer ga doen (terwijl ik vroeger altijd riep dat ik verhuizen leuk vond, maar toen had ik minder spullen en geen kinderen).
Eerst had ik goede excuses te over. We hadden een fijn huis, maar het kon altijd beter. Meer zoals we het echt wilden. Een grotere tuin, een zolder, meer ruimte voor de keuken, een buurt met meer kinderen – allemaal firtst world wishes, maar ze verschaften me een fijn excuus om mijn geluk te beproeven op het walhalla van iedereen die ook maar het kleinste woonwensje heeft. Dat ik altijd uitkwam bij landgoederen waarvoor ik eerst even de Postcodeloterij moest winnen, is natuurlijk een onbelangrijk detail. Evenals het feit dat ik me net zo makkelijk vergaapte aan mooie boerderijen met hectares ruimte voor paarden en koeien (ik zou niet weten hoe ik een koe in leven zou moeten houden, maar het idee om een koe te bezitten lijkt me erg idyllisch en je moet toch wat met die grote wei die bij het huis zit – een mens moet immers praktisch blijven denken) in delen van het land waar ik niet snel zou gaan wonen omdat het platteland me heerlijk lijkt, maar ik 3 uur rijden naar mijn familie en werk wat aan de lange kant vind. Maar goed, die huizen hadden wel een grotere tuin en een zolder, dus in zekere zin zou je kunnen zeggen dat ik mij hield aan het plan.
Lees ook: 10 redenen om nu naar de provincie te verhuizen
Maar nu. Het plan is uitgevoerd. Niet met een onbetaalbaar landgoed dan wel een boerderij in het verre noorden, maar met een extreem fijn huis in de stad waar ik toch al woonde. Meer ‘zoals we het willen’ kan een huis bijna niet worden. Ons huis is nieuwbouw, dus van gevelsteen tot dakplaat en van kruipruimte tot badkamertegel: elk detail hebben we zelf kunnen kiezen. Budgettaire beperkingen daargelaten natuurlijk, maar geen ‘nou ja de badkamer knappen we later nog weleens op’-perikelen of ‘het is onze smaak niet maar die vloer ligt er mooi in dus we wennen er wel aan’-compromissen. We hebben die felbegeerde tuin en die zolder en nog heel veel meer waar we zo blij mee zijn en je zou denken: nou, die is al in geen tijden op Funda geweest. Ik zou dat zelf ook denken. Maar nee, zo werkt het dus niet. Want ik kan je momenteel exact vertellen waar het duurste huis van Nederland te koop staat (Aerdenhout, je hebt er 37 kamers), welke drie huizen in de straat achter mij in de verkoop zijn en wat je betaalt voor een appartement in Amsterdam-Oost (veel). En dat is nog maar het begin.
En de vraag is: waarom? Niet omdat ik er zoveel voldoening uithaal. Want na al dat gefunda denk ik niet: goh, lekker veel gedaan. Dan voel ik me niet voldaan, maar eerder een beetje vies, als een gluurder. En jawel, daar hebben we de kern van het probleem te pakken: ik ben een gluurder. Ik kan me intens verliezen in andermans inrichting, in miljoenenvilla’s waar ik never nooit zal wonen (maar dan in mijn hoofd wel alvast virtueel inrichten), in levens die ik niet leid en plekken waar ik niet woon. In bedenken dat ik ook het huis achter dat van mijn ouders kan kopen (een leuke boerderij, voor als ik toch die koe nog zou willen aanschaffen) en terug kan naar het dorp waar ik opgroeide. Terwijl dat helemaal niet handig is qua werk. Het heeft te maken met keuzes maken, waar ik niet goed in ben, en daarna niet meer aan de keuze twijfelen, waar ik ook al niet goed in ben. Funda is eigenlijk het paradijs voor de ultieme twijfelaar, omdat alle mogelijkheden in je leven er lekker overzichtelijk staan opgesomd. Ik vrees daarom dat het niet af te leren is, hoe vaak ik mezelf ook vertel dat we een prachtig huis hebben, dat niet beter bij ons zou kunnen passen. Dus ik accepteer het maar en lurk intussen lekker verder. O, en die 37 kamers, heb ik ook al virtueel ingericht. Word ik heel zen van.
