Heeft je lichaam een kickstart nodig? Sportvasten is de nieuwste trend

Sara heeft het gevoel dat ze in een fatsuit is gestapt. Er moet 10 kilo af om weer een gezond BMI te hebben. Ze maakt een begin door 10 dagen te gaan sportvasten in combinatie met EMS training. (En de kilootjes vliegen eraf!).

Ik ben geen voorstander van diëten, je hongert jezelf uit om daarna keihard weer terug te jojoën, dat is bekend. Van op de lijn letten ben ik wel. Dat moet ook wel, want ik heb de neiging veel aan te komen als ik gelukkig ben. Mager ben ik nooit geweest, ik was al curvy voor het woord in schwung raakte. En ik embrace mijn rondingen echt wel, maar er zijn periodes dat ik niks meer pas en me een klein, dik, lelijk propje voel. Het is dan net alsof in het fatsuit ben gestapt dat de magere Gwyneth Paltrow moest dragen voor de film Shallow Hall. Alleen kan ik dat pak na een dag werken helaas niet uittrekken.

Vijf jaar na mijn bevalling had ik zo’n fatsuit moment, ik ging shoppen voor de bruiloft van een vriendin en niks paste meer. Huilend stond ik in het kleedhokje, het was de hoogste tijd om stevig af te vallen. Ik wilde 12 kilo kwijt. Door bij te houden wat ik at (handige apps op je smartphone had je daar in die dagen nog niet voor) en twee keer per week naar de sportschool te gaan, viel ik in een jaar rustig maar gestaag die 12 kilo af. Ik woog uiteindelijk 70 kilo en hoewel veel vrouwen van mijn lengte (1.67 m) dat misschien moddervet zullen vinden, voelde ik mij met dat gewicht on top of the world. Ik nam mijzelf voor dat de weegschaal nooit meer de 80 aan zou tikken. En een paar jaar lang bleef ik ook 70 wegen, soms net erboven, soms iets eronder. Ik ontdekte dat ik van rennen in het park hou, zo bleven mijn curves mooi rond en onder controle.

Tot ik ging scheiden en alleen ging wonen. In de week dat mijn dochter er niet was kookte ik niet, maar werd ik sponsor van de lokale horeca en deli’s. Ik ging meer uit en dronk dus meer. Na anderhalf jaar werd ik ook weer verliefd, en ik val niet af van de liefde, maar kom er juist door aan. Niets leukers dan samen uit eten, cocktails drinken, feestjes en kroegen afschuimen. Ik rende nog wel een keer in de week en ging in die periode zelfs bootcampen in het park. De weegschaal gaf inmiddels drie kilo meer aan, maar dat waren natuurlijk allemaal spieren, hoopte ik. Tot ik door al het puffend optrekken aan stangen, de squats, burpies en boxjumps opeens een buikhernia bleek te hebben opgelopen: een intern scheurtje boven mijn navel, waar een bobbeltje (ingewanden) uitstak. Niet ongevaarlijk, zo bleek, dus ik moest onder het mes. En dat fanatieke bootcampen moest ik maar even links laten liggen. Ik begon ook weer met anticonceptie en voor ik er erg in had was ik opeens 6 kilo zwaarder. Na de feestdagen waren het er al 8 en na het copieuze tripje naar Parijs, ‘opeens’ 11. Dit kon zo niet langer, die fatsuit moest uit! Summerbodies are made in spring, en al die dingen.

En dus ben ik sinds gisteren aan het sportvasten geslagen. Om misverstanden te voorkomen, het is is geen dieet, zeggen de bedenkers, maar een ‘kickstart’. Dus ik kan deze methode om af te vallen prima aan mijzelf verkopen. In tien dagen  doorbreek je je eet-en drinkgewoontes, voel je je fitter, heb je minder suiker en koolhydraten nodig en hou je sporten langer vol. Het is stiekem wel bedoeld voor mensen met een wat actiever leven dan ik (sportieve mensen, zeg maar), maar omdat ik het hardlopen en trainen juist weer wil gaan oppakken, besluit ik het toch te doen. Als coach Ariën van Fit en Fast mij het eetschema voor tien dagen laat zien, wil ik er bijna van afzien. Van de 10 dagen mag ik 4 dagen lang alleen maar vruchtensap drinken, iets wat ik normaal nooit drink. Er zijn twee afbouwdagen waarop ik nog een klein beetje vegan mag eten en 4 opbouwdagen, waarop gekookte eieren en kip bij de veggies weer zijn toegestaan. En oh ja, dit is sportvasten, dus ik moet iedere dag een half uur sporten. (Hoe dan, als het je duizelt van de honger?!!)  Bij mijn eerste meting bij Fit en Fast (gewicht, spiermassa, vetpercentage etc.) durfde ik niet naar de weegschaal te kijken. De afgelopen week was ik vier dagen in Parijs en ging ik mij te buiten aan hemelse baguettes met rillette, croissantjes, kaas, oesters, mosselen met roquefortsaus, garnalen avec mayonaise en héél véél wijn en cocktails. Ik krijg een armband om die mijn hartslag meet en bijhoudt hoeveel stappen ik zet en calorieën ik verbrand, hoeveel kilometers ik afleg en hoeveel uur ik slaap. Coach Ariën constateert dat ik moeite heb met ontspannen, ik lijk altijd ‘aan’ te staan. Na de meting lijkt hij verbaasd te zijn over mijn hartslag, die heel keurig is. Die paar jaar joggen zijn in ieder geval niet voor niks geweest. Net als dat stoppen met roken op mijn dertigste. Mijn bloeddruk is wel wat te hoog. ‘Misschien door je levensstijl?’, suggereert de coach. Kuch.

Ik zal  me de komende tien dagen nog een aantal keer laten meten en wegen en volg dan ook een paar EMS trainingen met Ariën: sporten met elektroden op mijn lichaam. Een half uur EMS training staat gelijk aan drie uur intensief sporten, zo wordt beloofd. Met dit schitterende, opbeurende nieuws en een doos vol met zakjes aardbeienpoeder, om mijn metabolisme aan te jagen (drie keer per dag op te lossen in water en in kleine slokjes te drinken), drie verschillende voedingssupplementen en een zakje met  ‘switchstrips’ (urinestrips om te testen of de metabolic switch van suiker naar vetverbranding is bereikt), ga ik aan de slag. Nu, een dag verder nog maar, weeg ik volgens mijn weegschaal al 2,3 kilo minder dan de dag ervoor. Niet zo gek, want ik heb alleen maar groenten en fruit gegeten, veel water en thee gedronken en 4,5 kilometer hardgelopen in het park. Mijn overige beweging bestond uit wat wandelen en fietsen en verder vooral veel lusteloos hangen op de bank. Op dag een ben ik mijn focus al totaal kwijt, al mijn energie gaat naar het sportvasten, en praten en whatsappen over het sportvasten. Op mijn Facebookpagina ontstaan discussies over wat ik aan het doen ben, een vriend die trainer is, vindt het onzin wat ik doe: ‘Ga gewoon bewuster eten en kom bij mij trainen.’, is zijn commentaar. Een  andere vriendin is bezorgd, ze schrijft ‘Ik zie jou veel liever lekker eten. Ik vind je prachtig.’ Weer een ander raakt geïnspireerd.

Na dag 1 ga ik met een knagend hongergevoel naar bed, ondanks de 100 gram ongezouten pistachenoten die ik nog als snack mag eten. Die noten mis ik nu al, want vandaag zijn alleen fruit bij het ontbijt, een salade voor de lunch en een groentesoep, zonder ballen, als diner toegestaan. Daarna begint het pas echt. Sapjes drinken, drie keer op een dag, dat is alles, in combinatie met supplementen en het aardbeiendrankje. En sporten, dat ook natuurlijk. En ook wat huilen tussendoor (vochtverlies: altijd goed!).Ik denk dat dit stukje het laatste is wat ik de komende dag ga tikken. Mijn dochter is dit weekend godzijdank bij haar vader, mijn vriend is uit met zijn matties, en ik heb alle afspraken en feestjes voor dit weekend gecanceld. Ik ga drie sapjes drinken en mijzelf dwingen tot een half uur sporten. De rest van de dag verwacht ik duizelig, met een pesthumeur, de dekens over mijn hoofd en de gordijnen dicht door te brengen. Met als enige hoogtepunt dat moment op de weegschaal. Want er is een voordeel aan overgewicht: die eerste kilo’s vliegen eraf: 3,4 kilo in twee dagen.

Lees ook: 44 gedachten vanaf de crosstrainer

Gerelateerde artikelen

Back to top button