Hoe een ‘rustgevend’ dagje wellness vooral tot veel stress leidde

 Anne wil sinds ze 40 is geworden overal JA tegen kunnen zeggen. Maar, zo leert ze, tegen dat dagje sauna had ze beter NEE kunnen zeggen.

Het is net 2018 en ik ben nu al weer toe aan tijd voor mezelf. Of te wel, ik ben toe aan ‘me-time’.Waarom? De feestdagen waren een hel (lees: 7 verplichte familiebijeenkomsten) en ik ben net 40 geworden. Daar moet ik toch echt even van bijkomen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ontspannen vind ik het moeilijkste wat er is. Ik denk veel te graag aan morgen en aan wat ik nog allemaal wil bereiken in het leven. Alleen daarom al zou ik elke dag moeten ontspannen.

Ik heb voor mijn 40e een bon gekregen voor een nachtje weg met sauna. Gekregen van mijn vriendinnen die allemaal weten dat het niks voor mij is. Zo attent..Mijn beste vriendin vindt de sauna geweldig, die gaat wekelijks met haar schoonouders. Gruwel gruwel, het idee alleen al dat je de pielemuis van je schoonvader, met wie je net kerst hebt gevierd, minimaal een heel dagdeel moet aanschouwen! Zij vindt al jaren dat ik het een keer moet proberen. Sinds ik 40 ben geworden heb ik mezelf voorgenomen om overal JA tegen te gaan zeggen. En zo bevond ik mij ineens in een hotel met Wellness in Leiden. Godzijdank ver buiten mijn woonplaats.

Bij aankomst had ik al meteen al spanning over hoe ik naar die Wellness op de twaalfde verdieping zou moeten lopen. Met kleren aan? Met een badjas aan? (die ik natuurlijk niet had meegenomen) Met slippers? Zonder slippers? Horloge nu al af of daar af? Zijn daar lockers? Help!! Ik wou dat ik dit kon overleggen met IEMAND! Maar neeee, ik wilde me-time, hier heb je je me-time. Ik besloot mijn badpak al onder mijn kleding aan te trekken zodat ik geen rare fratsen hoef uit te halen in de kleedkamer, en een handdoek mee te nemen. Bij de balie ontstond meteen de eerste misvatting. ‘Het is zonder badkleding mevrouw, dat weet u?’ Wat???? Nee nee, niet dit….niet vandaag!!! Maar dat zei ik niet. Ik zei: ‘Ok, geen probleem…’ Ik dacht daar meteen bij: Ik kan dit, ik ben alleen, ik trek gewoon een sprintje naar het zwembad en blijf daar drie uur in zitten. De dag begon nu al ge’WELL’dig..

Het ergste moment was toen ik mijn badpak uit moest doen en het moment van de waarheid zich voordeed. Elke oneffenheid van mijn lijf, elke put, elk hangend onderdeel van mijn blote lichaam stond mij ineens weer heel helder voor de geest. Alle onzekerheden die ik voorheen wel had kunnen verbergen en zelfs had kunnen ontkennen, voelden nu aan als een heel zichtbaar trauma waar ik nooit meer vanaf zou komen. HOE ging ik deze dag doorkomen?? HOE was dit ontspannen voor de mensheid?! Mensen betalen hiervoor??? Dit alles dacht ik in die 5 seconden toen ik mijn handdoek ophing en naakt de arena betrad..

Ik sjeesde naar het trappetje van het zwembad. Daar voelde ik sterk dat Piet en Jan Willem mijn entree al goed in de gaten hielden. Na 1,5 uur overspannen in het zwembad te hebben gewacht op een onbewaakt moment, sprintte ik terug naar mijn handdoek. Maar ik was door alle commotie vergeten op welk haakje ik mijn handdoek had opgehangen(!). Dus mijn handdoek was spoorloos. Oh nee, oh nee. Had ik de haakjes maar geteld!! Dus jatte ik snel een andere handdoek van iemand anders. Nu was ik ook nog crimineel geworden! Onderweg terug naar de kleedkamers probeerde ik mijn ogen nog af te wenden van alle geslachtsdelen die (uitvergroot) op mij afkwamen, maar dat lukte niet echt. Je wil blijkbaar toch kijken…hoe schokkend ook. Het hoogtepunt van de Wellness ervaring was toen iedereen mij begroette bij het ontbijt. Maar ik herkende niemand. Ik had ze waarschijnlijk wel kunnen identificeren als ze hun pielemuis hadden laten zien, maar dat leek me een beetje teveel gevraagd op een lege maag. Dus die me-time? Die heb ik wel degelijk gehad. Ontspanning? Hopelijk tijdens een volgende JA- ervaring…

Anne van Rijn is theatermaker en coach voor creatieve ondernemers. 
Naast het co-ouderschap van haar 5 jarige zoon, probeert Anne haar eigen bedrijf op te starten, een relatie op afstand te hebben, een nieuwe studie te volgen en ook nog ergens haar sociale contacten te onderhouden. In haar blogs schrijft ze over haar leven als kersverse veertiger. Of te wel: fase twee! Daartussen probeert ze bij zichzelf te blijven, want alleen dan krijgt ze de beste ingevingen die haar naar haar einddoel moeten brengen: het ultieme geluk.

Gerelateerde artikelen

Back to top button