Hoe ik al mijn leven lang dikker probeer te worden (dun zijn is ook niet alles!)

De afgelopen tijd zijn verschillende body activisten in het nieuws gekomen. Bij Mynd zijn we het er over eens dat je positief naar je lichaam moet kunnen kijken. Of je nu curvy bent of dun, dat moet niet uitmaken. Caitlyn juicht elke vorm van body positivity toe, maar moet toch nog iets kwijt.

Om even het plaatje te schetsen: ik ben een vrouw van 1.78 meter die haar hele leven de zestig kilo nog nooit heeft aangetikt. Dat klinkt misschien voor velen als een droom, maar ik probeer al vijf jaar lang aan te komen. Zo mooi vind ik het namelijk niet om mijn eigen ribben te zien. Waar een groot deel van mijn vriendinnen bezig is met afvallen, baal ik juist als er drie kilo verdwenen is. Gelukkig reageert mijn omgeving inmiddels hartstikke begrijpend, maar toch kom ik regelmatig de reactie: “Ach je bent maar drie kilo kwijt, dat is toch niet zo erg” tegen.

Alle huisartsen die ik ooit zag zeiden dat ik gezond was. Mijn moeder kreeg op het consultatiebureau te horen dat ze mij en mijn broer meer jus moest voeren, want dat was vet en dan zouden we wat aankomen. Allereerst vond ik jus hartstikke smerig, dus dat plan ging niet op en bovendien kon ik als kind eten wat ik wilde en bleef ik een lange bonenstaak. Daarnaast was ik nooit ziek, dus met mijn gezondheid had het niks te maken. Ik was lang en slungelig en ik schaamde me voor mijn uiterlijk, maar goed, dat is iets waar veel kinderen door heen gaan. Op mijn vijftiende, op uitwisseling in Hongarije, nam een klasgenoot een foto van mij. Op zich niks bijzonders natuurlijk, maar ze nam die foto om te bewijzen dat ik pizza at. Dat ik überhaupt at. Je kunt je voorstellen dat mijn zelfvertrouwen nogal een deuk opliep.

Zo’n vijf jaar geleden besloot ik dat ik wilde aankomen. Ik was het namelijk zat om mijn ribben te kunnen zien als ik een bikini aan had, de verbaasde commentaren ‘wat eet jij veel’ aan te horen en ik wilde wat meer vorm zodat de kleding die ik aantrok wilde beter zou passen. Ik vergrootte mijn porties, probeerde meer calorieën te eten en zette mijn sportregime gewoon door. Na drie jaar had het eindelijk resultaat: vijf kilo erbij en een gezond BMI. Ik heb het met trots meegedeeld aan iedereen die het wilde horen. Mijn ouders, vriendinnen, collega’s, echt iedereen. Na een maand of twee stress was ik echter alles weer kwijt. Ik stond vol afschuw op de weegschaal. Afgelopen jaar wist ik het er langzaam maar zeker weer aan te eten en op te bouwen met sporten, maar door een relatiebreuk verloor ik weer drie kilo. Vriendinnen weten inmiddels dat ik het vervelend vind, maar vreemden die het opvangen denken dat ik zeur. “Ik geef je wel drie kilo van mij hoor”, zeggen ze dan. Zo’n opmerking werkt dus niet.

Wat ik wil zeggen is dit: we moeten iedereen serieus nemen. Of iemand nou wil afvallen, aankomen, goed in zijn vel zit als hij of zij 80 kilo weegt of juist 55, wees je bewust van het effect dat je hebt door commentaar te geven. Natuurlijk betrap ik mijzelf ook wel eens op een gedachte over iemand zijn of haar gewicht, maar ik ken de achtergrond niet, dus ken ik mijn plek en zeg er niks over. Als iemand het vervelend vindt om af te vallen, doe dan niet alsof diegene gek is. En mocht er ooit iets uitgevonden worden waarmee je gewicht over kunt dragen naar iemand anders zonder operaties, laat het mij even weten.

Lees ook: Plussize model betrapt mede-passagier op fatshaming en confronteert hem

(Beeld: iStock)