Hoe ik in een sekte belandde (deel 3)

Liesbeth volgde jaren geleden iets dat een cursus time-management leek te zijn, maar kwam erachter dat het om iets heel anders ging. Na de introductiecursus bleek dat er allerhande ‘vervolgcursussen’ waren. En daar nee tegen zeggen was nog helemaal zo eenvoudig niet. “Waarom gun je jezelf geen gelukkiger leven?”

Lees ook: Hoe ik in een sekte belandde (deel 2) en Hoe ik in een sekte belandde (deel 1)

Met de kennis van nu -jaren later- is het misschien wat makkelijk praten, dat realiseer ik me wel. Maar destijds, ik was 28 en heel veel mensen om me heen deden deze ‘cursus’ ook, duurde het best lang voordat ik me realiseerde dat er gewoon teveel groepsdruk was om dit een gezonde situatie te laten zijn. En dat zat in van alles: de blije ‘vrijwilligers’ die tijdens het introductieweekend langs de kant zaten en op dode momenten zelf de microfoon op het podium maar pakten om een ontboezeming te doen. In diezelfde vrijwilligers die na afloop van de cursus ineens onze meegenomen vrienden en familie probeerden over te halen om zich ook in te schrijven. Maar ook in wat er na afloop van dat weekend gebeurde, toen het tijd werd voor de 10 terugkom-avonden, waarop we de geleerde kennis over onszelf en hoe we in het leven wilden gaan staan konden blijven opfrissen. Die avonden waren bij de prijs inbegrepen en dus vond ik mezelf de week na dat weekend terug in -wederom- een conferentiezaal met een podium en een microfoon. En in een iets minder juichende stemming merkte ik, alsof de sfeer een beetje was ongeslagen nu de ‘buit’ eigenlijk al binnen was.

Natuurlijk: het had allemaal ook wel een mooie kant. Ik voelde me opgeluchter, vrolijker ook. Het samenzijn met al die andere mensen tijdens die afgelopen dagen, waarvan iedereen wel érgens mee worstelde en dat durfde te benoemen, had me milder gemaakt, en opener ook. Maar nu, nu ik weer in een zaaltje stond, dit keer in een compleet andere stad en met compleet nieuwe mensen die ik niet kende uit mijn weekend, begon ik me steeds meer te ergeren. Aan de man die trots vertelde dat hij sinds deze cursus een surfplank achterin zijn auto had gelegd en nu iedere dag alles uit zijn handen liet vallen als de wind goed stond en ging surfen, bijvoorbeeld ook in zijn lunchpauze op zijn werk. Of de vrouw die haar ontslag had ingediend en nog geen idee had wat ze dán ging doen, maar voorlopig niet uitgepraat raakte over hoe ze de deur van haar kantoor had dicht geslagen en gewoon was weggelopen. En dan was er nog de jongen die gewoon niet goed bij zijn hoofd was, en om de haverklap de microfoon pakte om allerlei onsamenhangende onzin met ons te delen over zijn zolderkamer waar hij weg wilde en zijn baan als postbode. Waar op zich niets mis mee was, maar niemand leek te begrijpen wat hij bedoelde. En niemand greep in tijdens zijn eindeloze monologen.

Daar zat ik dan, met mijn aantekenschriftje op schoot en een plastic bekertje lauwe thee. Te wachten tot ik weer iets van enthousiasme ging voelen, of tenminste iets dat richting inspiratie ging. Maar inplaats daarvan zat ik te luisteren naar allerlei mensen die allemaal hun eigen persoonlijke beslommeringen in een soort exotisch bewustzijnssausje probeerden te gooien, maar die eigenlijk zelf ook niet wisten hoe dat moest. En dat was denk ik ook precies de bedoeling, want ook nu waren er weer talloze vrijwilligers op de been die in één op één-gesprekken probeerden ons in een volgende cursus te praten. En die waren er, volop. Er was een vervolgcursus op het weekend (495 euro), er was een communicatie-cursus, er was een cursus voor jonge mensen (voor wie kinderen had om in te schrijven) en er was een cursus om meer uit je ambities te halen. En dat werkte, ik zag verschillende mede-cursisten formulieren invullen – op zoek naar een tweede ronde, meer verdieping of misschien wel gewoon een rode draad, want die was op deze terugkom-avonden ronduit ver te zoeken.

Bij mij lukte dat niet, ondanks diverse -vrij vermoeiende gesprekken met verschillende afgezanten. Niet alleen met de mensen daar, maar ook via mijn vaste telefoon thuis. Waar ik bijna wekelijks wel een keer werd gebeld door mensen uit de organisatie om te praten over welke stappen ik allemaal nog meer kon nemen, en of ik wel op de hoogte was van het aanbod, en waarom ik niet overwoog om… Ik herinner me vooral dat ik die telefoongesprekken bijzonder onaangenaam vond, dat ik meerdere malen vroeg om me niet meer te bellen, waarna me werd gevraagd waarom ik zo geïrriteerd reageerde, en wat dat eigenlijk over mijn huidige staat van zijn zei. Had ik daar wel eens over nagedacht?
Het gekke was, iets trok me ook. Ik voelde me soms bijna schuldig dat ik aan de ene kant zoveel irritatie voelde over de mensen tijdens die avonden, de groepsdruk rond die nieuwe inschrijvingen en de zogenaamde diepgang die we zo wanhopig leken te zoeken en niet echt schenen te vinden, en aan de andere kant het feit dat ik toch niet voor niets aan dit avontuur was begonnen. Dus als ik aan de andere kant van de telefoon hoorde dat ik mezelf dit moest gunnen om gelukkiger te worden, stak er ook iets. Deed ik het niet goed soms? Was ik niet allang bezig om mezelf gelukkiger te maken, ik had toch net een hele cursus achter de rug? En waarom zoveel haast, ik kon toch ook over een half jaar misschien wel eens….?

Een lang verhaal kort: ik ben uiteindelijk gestopt met die terugkom-avonden en de telefoontjes werden ook steeds minder. Veel moeite kostte dat niet, eigenlijk ging het als een nachtkaarsje uit. Bij mij, maar ook bij de mensen om me heen die wél langer doorgingen, en wel meerdere cursussen deden. Na verloop van tijd was de hype een beetje uit de lucht en daarmee leek het verhaal afgesloten, tot.. ik jaren later via een omweg alsnog opnieuw in aanraking kwam met deze club. En dit keer zag ik hoe het er achter de schermen aan toe ging…

Volgende keer deel 4: “Ik wil mijn soep om 12 uur gebracht hebben, op precies de goede temperatuur en ik wil dat je helemaal niets tegen me zegt terwijl je dat doet.”

Lees ook: Hoe ik in een sekte belandde (deel 2) en Hoe ik in een sekte belandde (deel 1)

Gerelateerde artikelen

Back to top button