Hoe ik in het ziekenhuis belandde na het drinken van koffie

Suzanne (37) dronk dagelijks twee koppen koffie en vier blikjes cola. En plotseling lag ze in het ziekenhuis. 

In mijn vorige leven als ambitieuze twintiger was ik een beetje een stresskip. Iemand die alle ballen hoog wilde houden, zonder duidelijk voor zichzelf te kiezen. Ik had een goede baan, ging regelmatig op reis en had een welvarend sociaal leven. Van rustig aan doen had ik eigenlijk nog nooit gehoord. Dit was mijn moment en ik had het idee dat ik er alles uit moest halen wat er in zat. Dat resulteerde erin dat ik meer op mijn bord nam dan ik aan kon. En wat doe je dan? Dan ga je leunen op slechte dingen. Laten we niet meteen van het ergste uitgaan, in mijn geval was dit suiker en cafeïne. En dat kwam in de vorm van cola en cappuccino.

Elke week nam ik tijdens het boodschappen doen miniblikjes mee, omdat die zo lekker weg dronken, plus zakjes oplos koffie. Elke ochtend dronk ik een of twee zakjes met een paar schepjes suiker om gedurende de dag en avond over te stappen op mijn blikjes, waar ik er zo vier van weg tikte. Op zich niet heel schrikbarend – ik bedoel, ik heb heftiger gehoord. Maar toch zorgde dit er voor dat ik op een ochtend wakker werd met duizelingen en hartkloppingen. Ik weet nog dat ik opstond uit bed om richting de badkamer te gaan en me vast moest houden aan de muur om maar niet om te vallen. Omdat ik er een beetje bang van werd, begon ik te huilen. En het gekke was: ik kon niet meer stoppen, het werd alleen maar erger. In paniek belde ik het noodnummer van mijn huisarts, die op de fiets sprong naar mij toe. Eenmaal daar voelde ze mijn pols en luisterde naar mijn hart en sprak de woorden: ‘je hart klopt onregelmatig, ik ga nu een ambulance bellen’.

Ik ben mijn huisarts nog altijd eeuwig dankbaar dat ze zo adequaat handelde, maar laten we zeggen dat het me er niet rustiger op maakte. Omdat ik de situatie zelfs op dat moment nog onder controle wilde houden, hield ik een ambulance tegen met het idee: ik ben een twintiger en wil niet afgevoerd worden per brancard, wat moeten de buren wel niet denken?! (De dingen die je denkt als je leven aan je voorbij trekt…) En dus stapte ik in een taxi. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gezet en begon ik heftig te trillen en te schudden. Ik ben nog nooit met zoveel egards behandeld als op dat moment – alle deuren vlogen open. Maar ja, het is op z’n zachtst gezegd niet top om op de afdeling hartbewaking terecht te komen met plakkers over je hele lichaam.

Nu moet ik zeggen dat al vrij snel duidelijk werd wat er aan de hand was. De kans dat een jonge, doorgaans gezonde, vrouw een hartaanval krijgt, is minimaal. Bovendien lieten de hartfilmpjes geen onregelmatigheden (meer) zien. En dus kreeg ik de diagnose hyperventilatie, veroorzaakt door stress en mogelijk aangezet door caffeïne. Het mag zich laten raden dat ik vanaf dat moment nooit of te nimmer ook maar één druppel cola aangeraakt heb. Natuurlijk heeft het me wel moeite gekost om mijn verslaving los te laten, maar als je eenmaal weet waar je het voor doet, wordt het opeens een stuk makkelijker. Koffie drink ik nog wel, maar dan altijd decaffé. En als dat niet voorhanden is, dan gewoon thee.

Hartkloppingen heb ik sinds die tijd best nog wel eens gehad van de stress – de aard van het beestje. Maar dat het zo uit de hand liep, is in tien jaar nooit meer voorgekomen. Toch hou ik mezelf voor, dat als het onverhoopt óóit een keer gebeurt, dan wil ik deze keer wel de volledige service. Buren of niet, die sirene gaat deze keer aan. 

Lees ook: Deze 14 illustraties zijn herkenbaar voor mensen met sociale angsten en paniekaanvallen

Gerelateerde artikelen

Back to top button