Houd eerst van jezelf, pas dan kun je een relatie aangaan (en dit is waarom!)

Als jij in de spiegel kijkt, hoe blij ben je dan met wat je ziet? Kun je de persoon die tegenover je staat dan omarmen? Omdat je er gek op bent, er écht van houdt? De kans is groot van niet. En dat is jammer, want je kunt pas van een ander houden, als je eerst je eigen persoontje lief hebt.

Het is geen nieuwe boodschap natuurlijk. Sterker nog, eigenlijk is het gewoon een cliché, Maar, zoals dat gaat met cliché’s, stiekem toch ook gewoon wel de waarheid. Hoe vaak gaan relaties stuk, hoe vaak zitten we in zak en as omdat we maar als een gek lopen te zoeken naar die ene, die ware, degene die ons compleet maakt en die gewoon maar niet lijken te kunnen vinden? Maar, de vraag is, zijn we daar wel naar op zoek, naar die persoon? Of zijn we eigenlijk gewoon op zoek naar bevestiging dat we er mogen zijn? Dat we leuk zijn, lief en goed? Op zijn naar onszelf dus eigenlijk?

Jan Geurtz drukt ons met onze neus op de feiten in zijn boek ‘Verslaafd aan de liefde’. Want dat zijn we dus, verslaafd aan die bevestiging van onszelf, van ons bestaansrecht eigenlijk. Vanaf dat we heel jong zijn, wijzen we onszelf eigenlijk al stelselmatig af. We zijn chronisch onzeker en dat proberen we wanhopig te compenseren met de liefde van anderen. Terwijl zelfs de grootste regen aan complimenten en bevestiging dat gat in ons hart gewoon niet kan opvullen. Misschien wel tijdelijk, zoals een flinke reep chocola ons ook heel even een goed gevoel geeft. Maar uiteindelijk steekt dat knagende gevoel toch weer de kop en moet je opnieuw op zoek naar iets om die innerlijke honger te stillen. Maar waar we ons dan mee voeden, is weinig meer dan symptoombestrijding, niet het medicijn dat we nodig hebben. Want dat medicijn, dan zijn we zelf.

Geurtz zegt dat we echte bevestiging alleen maar uit onszelf kunnen halen. Dat bedelen om aandacht en complimentjes uiteindelijk alle relaties om zeep zal helpen. En mijn eigen ervaring is, dat dat klopt. Heel lang heb ik met mezelf geworsteld, mezelf stom, niet goed genoeg gevonden. En dus verlangde ik van mijn partners dat zij dat goed maakten, dat zij ervoor zorgden dat ik een goed gevoel over mezelf had. Maar, guess what, op een gegeven moment is iemand die constante lofzang die hij voor jou moet zingen echt wel zat. Want, wat heeft het voor zin om iemand constant veren in z’n achterste te steken, terwijl diegene ze er vervolgens gewoon weer uittrekt? En iemand die constant maar wil horen hoe geweldig ‘ie is, die is gewoon niet zulk heel erg leuk gezelschap.

Accepteren wie je bent, daarmee in het reine komen is de sleutel tot het verkrijgen van een succesvolle, vruchtbare relatie. Want alleen als je van jezelf houdt, heb je ook de ruimte om van een ander te houden. Geurtz stelt vooral meditatie voor om dat voor elkaar te krijgen, om te dealen met de angst voor afwijzing die iedereen als kind eigenlijk ontwikkeld. Maar daar moet je van houden. Ikzelf kan bijvoorbeeld gewoon niet zoveel met meditatie, ik heb er geen geduld voor. Echter, de realisatie dat het probleem dat je die ware maar niet tegenkomt niet zozeer bij je partners, maar voornamelijk bij jezélf zit is al heel waardevol en kan een enorme eye-opener zijn.

Altijd helemaal juichend met jezelf door het leven gaan, dat is waarschijnlijk niet mogelijk. Want onzekerheid is nou eenmaal iets dat in ons zit en dat gewoon heel erg moeilijk is om definitief te overwinnen. Niemand is namelijk 100% gelukkig met zichzelf en dat hoeft ook niet. Maar echt, accepteren dat je bent wie je bent en die persoon omarmen maakt je een veel fijner persoon. Voor jezelf, maar vooral ook voor die ware. Want die ziet al lang hoe leuk jij bent. En daar heeft ‘ie gewoon helemaal gelijk in!

Lees ook: De 5 stadia van liefde (en waarom we vaak in de 3e blijven steken)