Huilen in het openbaar: hoe erg is dat?

Als er iets is wat de meeste mensen ten alle tijde willen voorkomen, is het wel huilen in het openbaar. Waarom doet iedereen daar zo ingewikkeld over en zijn we zo bang voor onze tranen? Susan vindt het tijd voor verandering.

Er is bijna niets zo ongemakkelijk als voelen dat je moet huilen, met alle geweld dat brok in je keel en de tranen proberen weg te slikken en daar dan grandioos in falen. Want als de sluizen eenmaal openstaan, is er meestal geen houden meer ‘an. Je hele omgeving wordt getrakteerd op jouw fanfare van snot, schuddende schouders, je adem niet meer onder controle hebben en mascara tot in je decolleté terwijl je jezelf totaal onverstaanbaar verontschuldigt voor je huilbui en snottert dat je ook niet weet wat er met je aan de hand is.

Blindengeleidehond
Ik weet er alles van. En het ergste nog: er is geen peil op te trekken wanneer die waterlanders komen. De ene keer kan ik stoïcijns naar een commercial over vluchtelingenkinderen met grote onschuldige ogen kijken om de volgende dag al in te storten bij het zien van een blindengeleidehond. En dat is dan toch een beetje raar, zo tussen volslagen vreemden in de trein.

Ongemakkelijk
Huilen is niet cool. Janken doe je maar als je thuis bent of stiekem op de plee. Daar heb ik al talloze keren jammerlijk in gefaald. Een nijdige discussie met m’n vriend op een vol terras of op het werk omdat ik m’n ov-chipkaart was vergeten, een andere passagier onaardig deed en ik te laat kwam terwijl ik nog 1001 dingen moest doen. Godzijdank werk ik voornamelijk op vrouwenredacties waar iedere week wel iémand even een mentale inzinking heeft en duurt het nooit lang voordat de hele roedel om je heen staat voor armen over je schouders en bekertjes water. Wat minstens zo ongemakkelijk is, maar allemaal wel heel lief bedoeld.

Triggers
Om te voorkomen dat je in (onbekend) gezelschap het op een brullen zet, is het handig om te weten wat je triggers zijn. Dat zou voor mij niet werken, want zoals ik al zei: het ene moment kijk ik zonder knipperen naar oorlogsbeelden, het andere moment kun je me opdweilen omdat pioenrozen zo mooi zijn en de natuur zo’n ongelooflijk wonder is. Ik zeg het je, het is een hormonale chaos. Ik heb meerdere malen gedacht dat ik zwanger was omdat ik om totaal idiote dingen moest huilen.

Pianomuziek
Maar om je op weg te helpen, hier alvast een paar voorbeelden van triggers die het bij mij altijd doen: oude verliefde mensen, het besef dat iedereen van wie je houdt ooit doodgaat, blindengeleidehonden, Amélie-pianomuziek (Yann Tiersen) als je door de stad fietst, films, de gedachte hoeveel tijd en liefde je ouders hebben gestoken in jouw opvoeding, het soort jurk vinden dat je normaal altijd fantastisch staat maar je in de paskamer heupen zo breed als de Amazone geeft, foto’s van je zielsgelukkige ex met zijn nieuwe dunne vriendin, daklozen, sommige commercials en ruzie met wie dan ook. Jánken.

Druk van de ketel
Het is dus nogal wat. Mijn voorstel: laten we met z’n allen de druk van de ketel halen en niet zo ingewikkeld doen over huilen in het openbaar. Huilt er iemand? Vraag wat er aan de hand is, of diegene erover wil praten, biedt wat water aan en ga door met je leven. Ga niet met z’n tientallen eromheen cirkelen en zo nog meer de aandacht vestigen op iemand die al ontzettend kwetsbaar zit te zijn.

Hartstikke gezond
Of het nou om grote levensdrama’s gaat of klein leed dat net de druppel bleek: iedereen heeft het recht om af en toe een traantje weg te pinken. De wetenschap heeft al vaak bewezen dat huilen hartstikke gezond is. De tranen nemen toxines mee die zich in het lichaam hebben opgestapeld door stress en na de huilbui gaat je hartslag omlaag. Mede daardoor voel je je na afloop zo opgelucht. Dus als je de tranen voelt opwellen, ga er dan niet met alle geweld tegen vechten. Maak je geen zorgen om je ugly cry, laat het lopen, gun jezelf een paar minuten en pak daarna gewoon de boel weer op. Niks aan de hand mensen.