Levensles: de man en de zeesterren

Er was eens een man, die iedere ochtend een lange wandeling langs het strand maakte. Iedere ochtend opnieuw zag hij hoe de zee honderden zeesterren het strand op spoelde. Als het eenmaal eb werd bleven veel van deze zeesterren op het strand achter. Klaar om te sterven, tot de vloed ze weer mee terug nam de diepte in. Voor veel zeesterren maakte dat op dat moment al niet meer uit, omdat ze dan al niet meer leefden.

‘Het is de natuur’, dacht de man vaak, als hij weer terug naar huis liep. ‘Ik moet me er niet mee bemoeien, het leven gaat nu eenmaal zoals het gaat.’ Maar hij merkte ook dat het hem droevig maakte en het hem, eenmaal thuis, steeds vaker niet meer los liet. Zo gebeurde het dat hij op een dag besloot zijn ochtendroutine aan te passen. Dus kocht hij een paar stevige kaplaarzen en een net, en begon weer aan zijn ochtendwandeling. Maar inplaats van zoals altijd langs de zeesterren te lopen en de zee haar werk te laten doen, begon hij nu zeesterren te vangen met zijn net. Om vervolgens rustig naar de zee te lopen, het water in te gaan en ze daar weer los te laten. Zo liep hij op en neer, zonder zich te haasten maar met een duidelijk doel, terwijl hij zich onbespied waande.

Toen de man al een tijdje bezig was met de zeesterren, kwam er uit de verte iemand op hem af gelopen. Het was een andere vroege wandelaar, die hem verbaasd aankeek en zei: “Ik heb u zo eens een tijdje bekeken, maar mag ik vragen wat u aan het doen bent? Want wat u aan het doen bent heeft toch geen enkele zin, er liggen hier honderden zeesterren. Denkt u echt dat die paar die u terug gooit in het water, het verschil gaan maken?”
“Dat weet ik niet zeker”, antwoordde de man rustig. “Maar ik denk en hoop dat het voor die paar die ik vandaag red, uiteindelijk wél verschil maakt.”

Moraal: klein of groot, je kunt altijd een verschil maken in je eigen leven, of dat van iemand anders. Doe wat je kunt, en vergeet nooit om dank je wel te zeggen wanneer anderen je proberen te helpen.