Levenslesje: de zwaan die de weg versperde

Liesbeth had haast en wilde erlangs, maar een grote zwaan bleek de weg te versperren. Met breed uitgeslagen vleugels hield hij zeker 10 auto’s, een vrachtwagen, flink wat fietsers en een bus in bedwang. Niemand verroerde zich, en het duurde minutenlang. Het was schítterend. En ineens wist Liesbeth: het gaat er niet om hoe anderen je zien, maar om hoe je naar jezelf kijkt. Net als die zwaan.

In het dorp waar ik woon heeft een zwanenfamilie sinds kort haar kamp opgeslagen. En dat hebben ze gedaan op zo ongeveer de meest onhandige plek die ze konden vinden: langs het water aan een dijk, half óp het fietspad. Daar zitten ze dan: een flinke familie met zeker 7 kleine zwanen, een moeder én een vader. Als ik er langs fiets (wat bijna elke dag is) let ik altijd even op dat ik niet te dichtbij kom. Ik ken de reputatie van zwanen die hun kroost willen beschermen: dat kan nogal agressief zijn. Maar ik snap dat ook wel, dus maak ik altijd een grote bocht om ze heen en zeg voor de zekerheid ook nog maar even beleefd hoi. Ik houd kortom erg van de natuur, en moet altijd lachen om dat parmantige zwanennest dat daar zo Totaal In Beeld -joehoe!-is gaan wonen. De sukkels.

Maar van de week was alles ineens helemaal anders. Dit keer zaten de zwanen niet op hun fietspad maar zwommen ze zenuwachtig door het water. En heel even moesten mijn ogen wennen aan het tafereel dat ik op de weg zag, want ik begreep het niet meteen. Alle weggebruikers, en dat waren flink wat auto’s, fietsers en zelfs een bus, stonden doodstil. En in het midden van dat stilleven stond de vaderzwaan. Met breed uitgeslagen vleugels, waarmee hij -een zwaan van nog geen meter hoog- iedereen gewoon onbeweeglijk tegenhield. De badass!
Wat er aan vooraf was gegaan vertelt dit verhaal niet, maar ik denk dat er echt wel een noodzaak was. Iemand zal te dichtbij gekomen of op een andere manier in zijn aura gekomen zijn en ja, toen gingen de poppen aan het dansen. Of eigenlijk het tegenovergestelde dus, want niemand in dat stilleven durfde ook nog maar een stap of een wiel te verzetten. Minutenlang.

En ik? Ik vond het schítterend. Ik was op weg naar een afspraak en had een beetje haast, maar die was in één klap weg. Dus ben ik van mijn fiets gestapt om dit schouwspel eens vanaf een veilige afstand te bekijken. En ik bedacht me ineens: eigenlijk is het leven net zoals deze zwaan. Het gaat er niet om hoe anderen je zien, maar om hoe je naar jezelf kijkt, en waar je jezelf toe in staat acht. Dan gaat de rest daar vanzelf in mee. Deze zwaan achtte zichzelf, in zijn drang om zijn familie te beschermen, in staat om het hele verkeer plat te leggen. Dat had hij nooit gedaan als hij had gedacht: “Mmwah, weet je wat, ik ben maar een vogel, laat ik niet te hoog van de toren blazen. Joe.”

En zo zit het uiteindelijk ook met je eigen zelfbeeld: wat je denkt over jezelf, is waar andere mensen op reageren. Vind je jezelf de moeite waard? Vind je dat je de wereld iets te geven hebt met wie je bent en waar je voor staat? Ben je niet bang om voor jezelf en je principes op te komen als dat nodig is? Want je bent zo groot als je zelf denkt, en door daarop te vertrouwen kan je wonderen verrichten.
En dat leerde ik dus allemaal van een zwaan! Een ZWAAN!
Die overigens na verloop van tijd met zachte hand naar het water werd geduwd met een ergens vandaan geplukte bezem. En die momenteel weer rustig met zijn hele happy family op zijn nest zit. Op het fietspad nog steeds, uiteraard. Ik zeg voor de zekerheid tegenwoordig iets beleefder hoi als ik voorbij kom. En dan denk ik even aan wat hij me nog meer leerde. Denk jezelf groot en de rest doet vanzelf mee. Be a badass!

Gerelateerde artikelen

Back to top button