Marlies is zo attent als een opgezette krokodil. Is ze nog te redden?

Je zal het maar hebben: dat je niet attent bent. Het is een gebrek van jewelste waar Marlies oprecht van baalt. Maar doe je eraan? Accepteren of trucjes leren?

Voordat je nu – heel lief, dank je – gaat roepen dat het heus wel meevalt: geloof mij, dat doet het niet. Ik bel zelfs mijn bloedeigen moeder zelden, met geen enkel ander excuus dan dat ik de hele dag van hot naar her ren en ’s avonds op de bank plof en even NIETS wil. Morgen, dan bel ik. En voor je het weet zijn we ineens maanden verder.

Verjaardagen, bijzondere trouwdagen (koper, goud of welke kleur dan ook), geboortekaarten: ik vergeet ze allemaal. Wacht, ik dénk er wel aan, koop vaak zelfs een kaartje en beschrijf dat ook nog, maar daadwerkelijk posten komt er dan weer niet van (er waren geen postzegels in huis). Er heeft hier zelfs ooit een kraamcadeau een JAAR in de kast gelegen. Elke dag lag het mij aan te kijken, en elke dag ging ik me slechter voelen. Maar ik durfde de moeder (een geweldig leuke en attente freelance collega) gewoon niet meer te bellen. Iedereen snapt dat ik me doodschaamde.

Ik ben zo attent als een opgezette krokodil en daar baal ik van. Zelf word ik regelmatig buitengewoon attent bejegend door lieve mensen, en ik wéét wat dat met een mens kan doen. Het kan je tot tranen roeren. Je troosten, of ultra blij maken. Omdat je je gezien voelt. Omdat iemand snapt wat je precies op dát moment nodig hebt. Omdat iemand doorziet hoe belangrijk of ingrijpend een bepaalde gebeurtenis voor je is. Het is fijn als iemand aan je denkt. En je voelt je gewaardeerd.

Maar hallo, inderdaad: dat heeft geen snars met een – ‘Joe! Gefeliciteerd!’- verjaardagskaartje te maken, maar alles met oprechte aandacht. En let’s face it: die kun je niet voor iederéén hebben. Ik ben schijtjaloers op mensen die attent geboren zijn, en je kunnen raken met een kleinigheidje dat écht alleen voor jou bestemd kan zijn. Maar er zijn er ook die van attent zijn hun missie hebben gemaakt en anderen overdreven volhangen met toeters en bellen als ze jarig zijn. Zo voelde een vriendin van me zich ronduit ongemakkelijk toen een collega van haar zelfs een rode loper voor haar uitgerold toen ze jarig was – naast de 800 ballonnen en verse bloemen die waren uitgestrooid over haar bureau. Hoe kon ze dit ooit evenaren? Een andere vriendin werd er gek van toen ze rondom ziekenhuisgedoe voortdurend gebeld en ge-smst werd door een ‘attente’ achterbuurvrouw op wie zij nou net even niet zat te wachten. Ze wilde haar wonden liever in stilte likken, met alleen haar geliefde om zich heen.

Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Eh, dat ik stoei met deze materie.
Nadat ik een paniekaanval en serieuze ademnood kreeg omdat ik ook een geniaal persoonlijk kleinigheidje voor iemand wilde scoren maar niet kon bedenken wat, realiseerde ik me dat sommige dingen er gewoon niet in zitten. Toch gaf ik het nog niet op. Ik voel me regelmatig tekort schieten én ik ben natuurlijk een kind van deze tijd en daarom voortdurend met zelfverbetering bezig (zucht, dit is voer voor een ander blog). Dus ik ging eens kijken of er ’n onlinecursus ‘Zó word je de meest attente mens op aarde’ bestaat. Nou, die is er, en daarvan kreeg ik me toch een jeuk! Er schijnen zelfs onlineprogramma’s te zijn waarin je kunt bijhouden wanneer je iemand hebt gebeld en je een seintje krijgt wanneer het weer tijd wordt voor een telefoontje.

Als persoonlijk attent zijn een boekhoudkundig programma moet worden, haak ik af. Misschien moet ik mijn tekortkoming eindelijk eens accepteren en me niet blindstaren op wat een ánder een mooi mens maakt. Misschien heb ik attent zijn ook teveel op een voetstuk geplaatst. Ik vind het knap dat er mensen zijn die alle ins en outs van het werk- en privéleven van anderen onthouden, maar daar heb ik echt de tijd niet voor, EN IK WIL HET OOK NIET. Ik verwacht het omgekeerd ook niet van anderen. Belangrijke details uit persoonlijke gesprekken onthoud ik trouwens wél en dat is ook een vorm van attent zijn, toch? Verder kom ik met kunstmatig attent zijn redelijk weg. Facebook is mijn beste vriend als het om verjaardagen gaat. En écht belangrijke data voor naasten (want: eng ziekenhuisbezoek, vakanties, diploma uitslagen) noteer ik tegenwoordig in mijn agenda. Al vergeet ik daar dan soms weer in te kijken.

PS: BREAKING NEWS! Ik heb net de app van Greetz ontdekt. Hoef ik nooit meer aan postzegels te denken en ik kan toch schattige attenties sturen. Ballonnen met 8 dagen zweefgarantie, daar wordt toch iedereen blij van?

Lees ook: Own it! Waarom je je eigen tekortkomingen mag accepteren