Ode aan al die lieve dingen die mijn moeder deed (en die ik nu pas waardeer)

Als je klein bent vind je het maar normaal, al die dingen die je moeder voor je doet. Mariëtte wel, althans. Nu ze zelf moeder is, beseft ze pas dat haar haar mams eigenlijk zoveel lieve dingen deed. Daarom hier een biecht, en eerherstel.

Lees ook: Dit filmpje is een ode aan alle moeders

Regelmatig verzucht ik tegen mijn kinderen ‘niet zo boos / ongeduldig / geïrriteerd doen jongens, weten jullie eigenlijk wel hoe drúk mama bezig is? Voor jullie?!’ Dan kijken ze me aan met glazige oogjes en gaan verder met eisen wat ze NU MOETEN HEBBEN. Want nee, natuurlijk weten ze dat niet. Ze zijn namelijk drie en één.

Ikzelf nam mijn hele kindertijd lang van alles voor lief. En dan heb ik het niet over boodschappen doen of elke dag koken of zorgen voor een veilige basis zonder zorgen die kinderen niet zouden moeten hebben. Daar ben ik mijn vader en moeder heus heel dankbaar voor, maar ik vind ook dat dit hoort tot het takenpakket van een ouder. Ik vind niet dat mijn kinderen later hoeven te zeggen: nou bedankt dat we ons niet als achtjarigen zorgen hoefden te maken of er nog wel genoeg geld was. Waarbij ik me natuurlijk wel realiseer dat het een voorrecht is om zorgeloos op te groeien en dat er veel kinderen zijn die dit niet hebben, maar het zijn niet deze grote dingen die ik nogal lang ondergewaardeerd heb. Het zijn die tienduizend kleine dingetjes, die ik maar gewoon normaal vond, maar die mijn moeder – en mijn vader – extra moeite kostten en extra werk bezorgden. Pas nu ik zelf twee kinderen heb en dat af en toe best druk vind, denk ik: jeetje, wat deed ze veel. En wat mochten wij veel. Daarom hier, bij wijze van eerherstel, alsnog waardering voor de dingen die mijn moeder deed en ik toen voor lief nam, maar inmiddels enorm op waarde weet te schatten.

Lees ook: Waarom alle ouders een soort boeddha’s zijn

• Dat ze de hele middelbare school lang iedere ochtend mijn broodtrommel klaarmaakte.
• En er ook nog snoepjes in deed. Stophoest, want die vond ik het lekkerst.
• Dat ze een briefje klaarlegde als ik thuiskwam en zij nog aan het werk was en dat het daardoor toch gewoon leuk thuiskomen was.
• Dat ze altijd pas een uur van tevoren zei dat we naar de tandarts moesten, omdat ze wist hoe bang ik was.
• Dat zij en mijn vader eigenlijk nooit verwachtten dat mijn zus en ik iets in het huishouden deden. We hadden niet eens  tafelafruimdiensten.
• Dat ze me ophaalde van de manege op – realiseer ik me nu – best wel onmogelijke tijdstippen, als het al donker begon te worden en ik nog een stukje door het bos moest fietsen.
• Dat ze altijd met ons ging winkelen in de grote stad en dat we dan zo’n beetje onbeperkt kleren mochten uitzoeken (althans, zo voelde dat).
• Dat ze altijd de bibliotheekboeken kaftte zodat we die in bed konden lezen zonder dat onze schone bedjes door hordes bacterieën werden overgenomen.
• Dat we altijd modder mochten maken in de zandbak, terwijl ik nu pas weet dat de combinatie tussen zandbakken – laat staan modderige zandbakken – en parketvloeren best een uitdaging is.
• Dat we eens in de zoveel tijd in onze schilderfase dagenlang – of misschien wel wekenlang – de halve huiskamer vol verfspullen mochten zetten om ons creatief uit te leven op duizend variaties van telkens dezelfde tekening.
• Dat ze ons vlak voor de vakantie altijd meenam naar de boekwinkel en dat we daar dan heel veel boeken mochten uitzoeken.
• Dat ze voor de hele klas gepersonaliseerde etuitjes naaide als traktatie voor mijn verjaardag. Man, wat een WERK.

Lees ook: Levensles: wat iedereen zou moeten zeggen tegen z’n ouders