Moe, moe, altijd maar moe. Hoe kan dat nou?

Heb jij dat ook weleens? Dat je een hele nacht als een blok geslapen hebt, maar dan ’s ochtends toch nog het gevoel hebt dat je bent overreden door een vrachtwagen? Vermoeidheid is zo langzamerhand volkskwaal nummer 1 geworden. Hoe kan het toch, dat we collectief op ons tandvlees lopen?

Ik durf wel te zeggen dat ik chronisch moe ben. Iedere avond rol ik niet later dan 22.00 uur mijn bed in, dus de acht uur slaap tik ik meestal wel aan. Maar toch verwens ik iedere ochtend weer die wekker en is er soms nauwelijks genoeg koffie om me door de dag te slepen. En ja, ik ben een jonge moeder, ik heb drie kinderen en een baan, dus ja, het is druk. Maar kom op, ik ben 35, geen 85! En trouwens, menig oud besje heeft nog meer energie dan ik. Hoe ernstig is dat?

We hebben en kunnen steeds meer tegenwoordig, de maatschappij wordt luxer, beter en mooier terwijl je erbij staat, dus eigenlijk hebben we weinig te klagen, zou je zeggen. Toch zijn er meer mensen dan ooit burn-out, bore-out, depressief, onzeker, of aan het worstelen met een andere existentiële crisis. In een wereld waarin het beter toeven is dan ooit tevoren, lijken we alleen maar ongelukkiger te worden. Wat is er toch met ons aan de hand?

Volgens Hilde Mariën, auteur van het boek ‘Ik ben (het) zo moe’ ligt daar nou juist het probleem: bij al die overvloed. Want ja, we kunnen 3000 dingen, maar: welke van die dingen willen we dan eigenlijk? En waarom kunnen we ze gewoon niet allemaal krijgen? Dat proberen we dus met z’n allen te bereiken, met als gevolg dat we steeds maar achter die wortel die ons wordt voorgehouden aanrennen, zonder hem ooit te pakken te krijgen. Met als gevolg: stress. Heel veel stress. Wat weer leidt tot vermoeidheid. Want dat zijn we met z’n allen: heel erg moe. Herkenbaar? Wat mij betreft in ieder geval wel. Soms denk ik dat ik wel 100 jaar zou kunnen slapen.

Maar hoe zit het dan met alle yoga, Mindfulness en andere levensgeluk-methodieken die ons moeten helpen op het pad richting de Zen? Want daar doen we dus en masse aan. Hoe kan het dan dat we nog steeds burn-out op de bank zitten en ons afvragen wat het allemaal in vredesnaam voor zin heeft? Heel simpel, volgens Mariën: omdat er geen eenvoudig trucje is dat je innerlijke rust gaat brengen. Je kunt nog zoveel zelfhulpboeken lezen, nog zoveel Pilatesklasjes volgen, maar er is geen ‘quick fix’ op de weg naar het geluk. Als het zo eenvoudig was, dan waren al de klasjes en zelfhulpbijbels er tenslotte helemaal niet geweest. Ze helpen namelijk niet. Of, in ieder geval niet iedereen.

Een pleister op de wonde, noemt Mariën die dingen. Maar, zoals het spreekwoord ons al waarschuwt: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. En onder die pleister blijft het dan gewoon lekker dooretteren. De enige echte oplossing voor een crisis is zelfinzicht. Wat je pas krijgt als je jezelf een flink aantal diepgaande vragen durft te stellen en bovendien: de tijd neemt om naar jezelf te kijken en te luisteren. Want na dat lesje yoga van een uurtje voel je je misschien eventjes ontspannen en verlicht, maar dat is slechts een rush van korte duur. Vergelijk het met het eten van een reep chocola: lekker, maar het effect ervan is snel uitgewerkt. En als je pech hebt, voel je je daarna nog rotter ook.

Ja, het is down to earth en ja, dit wist je stiekem natuurlijk al lang. Maar ik vind het eigenlijk wel verfrissend. Want hoe frustrerend is het als je je een slag in de rondte Yoga’t en inmiddels alle gelukstheorieën van alle zelfhulpgoeroe’s hebt toegepast, maar vervolgens ’s morgens nog steeds het liefst onder je dekbed zou willen blijven liggen? Precies! Je zou er spontaan burn-out van raken. We zijn gewend geraakt aan die quick fixes, juist omdat alles wat we willen hebben eigenlijk altijd binnen handbereik is. Maar ja, die innerlijke rust, die blijkt toch heel wat minder makkelijk verkrijgbaar.

Heb je een probleem, loop je met je ziel onder je arm (zoals we allemaal weleens doen), dan is het zaak dat te tackelen met een aanpak op het brede spectrum. Vraag je af wat je wilt, hoe je je voelt, maar ook bijvoorbeeld wat je eet, hoe je slaapt, hoeveel je beweegt. Want ja, het kan zijn dat je burn-out klachten hebt omdat er op psychologisch niveau iets niet helemaal lekker loopt, maar misschien is het ook wel gewoon een ordinair vitaminetekort. Soms ligt de oplossing in veel kleinere dingen dan je eigenlijk denkt en heb je dus helemaal geen zelfhulpbijbel nodig, of is het een combinatie van factoren waardoor je je niet helemaal senang voelt. Je kunt jezelf wel degelijk bijsturen, maar dan moet je daar wel de tijd voor nemen, niet verwachten dat je met één simpele druk op een knop kunt veranderen. Yoga, Mindfulness, wat er ook voorhanden is: het zijn snackjes, die je heel even weer energie geven. Maar wil je écht verzadigd raken, dan moet je een voedzame maaltijd tot je nemen. En dat is heel wat anders.

Lees ook: Durf eens imperfect te zijn. Je bent namelijk al goed genoeg.