Waarom sommige mensen zoveel moeite hebben met afscheid nemen

Afscheid nemen is moeilijk

Susan kan geen afscheid nemen. En dan we hebben het hier niet over afscheid nemen van mensen die aan de andere kant van de wereld gaan wonen, maar iéder afscheid. Ook als ze, pathetisch maar waar, alleen even naar de buurtsuup gaat voor een pak yoghurt. 

Ik ben 27 jaar, ik betaal m’n rekeningen (meestal) op tijd en ken meerdere (gezonde) recepten uit m’n hoofd, maar toch voel ik me als het op afscheid nemen aankomt nog steeds een 4-jarige die voor het eerst naar de peuterschool gaat. Huílen. Aan benen hangen, smeken, drama. Nou ja niet écht natuurlijk omdat je meteen rijp voor het gesticht wordt geacht wanneer je dat als semi-volwassene doet, maar in mijn innerlijke belevingswereld gaat het wel min of meer zo aan toe.

• Ik kan geen afscheid nemen (ja Marco B. kom d’r maar in). Ja d’oh hoor ik je denken, afscheid ís ook niet leuk. Maar ik heb het hier dus niet over mensen uitzwaaien die gaan emigreren of geliefdes die voorgoed hun biezen pakken hè? Na een bezoekje aan familie in Drenthe moet ik me al inhouden om er bij vertrek geen Hello Goodbye-scène van te maken. Het enige wat bij mij helpt is er dan maar zo casual mogelijk over doen. ‘Hee doei tabee en de ballen, laterrr!’ Is óók raar.
• De coole versie van mezelf neemt afscheid met een ‘So long!’, een knipoog en dan heel kalm weglopen. Of nog beter: dat ik in één soepele beweging op een paard klim dat dan weg galoppeert. De echte versie van mezelf daarentegen stelt het afscheid zo lang mogelijk uit.
• Ik dwing mensen tot nog meer drankjes, bedenk als iemand aan het afronden is aan de telefoon nog 71 dingen die echt noodzakelijk zijn te vertellen en formuleer zinnen als ‘Nou… tot de volgende keer dan maar hè?’ om vervolgens een ongemakkelijke stilte te laten vallen en gewoon te blijven staan. En daarna moet ik de neiging om die persoon (een vriendin, een date, m’n moeder) meteen een appje te sturen onderdrukken. Ik zeg het je, het is een godswonder dat er überhaupt nog mensen bestaan die met me om willen gaan.
• Het is dus ook niet zo dat ik die mensen tegen wie ik gedag zeg nooit meer zeg. God nee zeg, ik wil me niet voorstellen wat voor taferelen er dán gaan plaatsvinden. Maar het moeilijkste is dag zeggen tegen iemand en niet weten wanneer je diegene weer ziet. Want zien we elkaar wel weer? Wat als je de hoek om loopt en geschept wordt door een vrachtwagen? Wat als in de weken dat we elkaar niet zien de Derde Wereldoorlog uitbreekt en Noord-Korea een bom dropt op Drenthe? Wat als we elkaar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden NOOIT MEER ZIEN?! Als je zo nadenkt, krijgt ieder afscheid – al ga je alleen maar even een pak yoghurt halen bij de buurtsuup – een dramatische lading.
• Daarnaast is gedag zeggen ook een afsluiting van iets, ook al is het een tijdelijke afsluiting. Je hebt een leuke tijd gehad, maar nu moet je weer over naar de orde van de dag. Afscheid nemen is een beetje als zondagavond; je hebt een heerlijk weekend gehad en moet je weer opmaken voor het normale leven. Je wil dat het nog uren, dagen, duurt, maar weet ook dat het niet kan. Als het leven de tv-set van een talkshow was, zou op mijn tv-set naast de cameraman continu zo’n type met z’n handen staan draaien om te gebaren dat ik moet afronden.
• Wij moeilijke afscheidnemers zijn gewoon een stel sentimentele dweilen met een groots gevoel voor drama en misschien een klein beetje verlatingsangst. Vroeger dachten we dat onze vaders en moeders ons nooit meer zouden ophalen van de peuterschool, nu denken we dat ieder afscheid zomaar eens de laatste keer kan zijn. Iedere keer dat we dag zeggen doet ons hart een beetje pijn. Ook al zijn we er een minuut later helemaal overheen en vervolgen we vrolijk ons weg zonder nog een seconde na te denken over zware levenskwesties als verlies. Net als de peutertjes die het bestaan van hun ouders compleet vergeten zodra ze de speelhoek zien. Ja, zo zijn we dan ook wel weer.
• Het is niks ernstigs. Het levert hoogstens zo nu en dan een sociaal ongemakkelijke situatie op, maar je gaat er in principe niet dood aan. Gun ons gewoon dat momentje. Geef een knuffel, een kus en een aai over onze bol en beloof dat we elkaar snel weer zien. Ook al weten we allebei beter.

Lees ook: ‘Ik wens je genoeg’: een prachtig verhaal over afscheid