Je kunt pas van een ander houden als je eerst van jezelf houdt. Dat zei Femkes moeder, Femkes therapeut, Femkes beste vriendin toen ze twintig en zoekend naar liefde was. Het cliché bleek waar. Om echte liefde, echte vriendschappen en echt waardevolle banden aan te gaan moet je eerst oké met jezelf zijn. Als je de leegte in jezelf probeert op te vullen met anderen, kom je geheid van een koude kermis thuis.
In mijn twintiger jaren was ik een getroubleerd persoon. Het is nooit duidelijk geworden wat er precies met me aan de hand was (men noemde me depressief, bipolair, borderliner) maar dat het niet goed ging, was voor iedereen duidelijk. Ik voelde me duister en donker en bedolven onder een dikke deken van ellende. Op de een of andere manier lukte het me maar niet om een uitweg te vinden uit de grot van mijn negatieve gedachten. Dat ik nog tientallen jaren zo zou moeten leven joeg me angst aan en ik voelde me ontzettend leeg vanbinnen. Die leegte vulde ik op met van alles. Drank, wiet en vooral heel veel andere mensen.
Ik was altijd bezig met mensen aan me te binden. Bijna ziekelijk. Als ik iemand gevonden had die ik leuk vond, in een vriendschap of liefdesrelatie, dan wilde ik niets liever dan heel veel tijd met diegene spenderen. Ik kon serieus zeggen, tegen een vriendin die naar de wc ging: “Ga je snel? Want anders mis ik je teveel.” Wat naast een beetje scary ook als schattig en speciaal kan worden geïnterpreteerd. Op vriendjes dook ik eveneens vol. Na mijn 21ste was het eigenlijk een doorlopende stroom van jongens die de revue passeerde. Ik had het met de een nog niet uitgemaakt of de ander maakte alweer zijn opwachting. En ze waren allemaal even speciaal voor me. Als ik maar niet alleen hoefde te zijn, want alleen zijn betekende nadenken over wie ik nu werkelijk was, wat ik vond, welk leven ik zou willen leiden, en dat was allemaal veel te eng.
Maar wat het punt is met de leegte in jezelf opvullen met anderen is dat je in die relaties sowieso gaat stuiten op problemen. Dat gebeurde zeker bij mij. Ik, als lege huls, trok mensen aan die zelf ook een lege huls waren, dus uit de banden die ik met hen aanging kwam niks anders dan leed en onvermogen. Ook met de vrienden en vriendjes die wél ok met zichzelf waren, liep het vaak mis omdat ik teveel was in mijn claimerigheid en mijn eigen miserabele gevoelens op hen ging verhalen. Ik had in die tijd eigenlijk constant ruzie over het feit dat ik mensen wilde controleren. Ik kon het niet hebben als ze iets deden wat ik niet begreep of wilde, omdat ik mezelf zozeer met hen identificeerde. Ik was zelf (nog) niemand. Tenminste, zo voelde dat vaak.
Waar de omslag kwam? In het dieptepunt van mijn depressie. Ik lag al zes weken in mijn bed te staren naar het plafond en mijn tante belde. Eigenlijk wilde ik niet met haar praten, omdat ik geen idee had hoe ik woorden moest formuleren na al dat gezwijg en gepieker. Toch ontspon zich een mooi gesprek. Ik vertelde haar wie en wat ik allemaal nodig had om gelukkig te worden. En toen sprak zei de magische woorden: “Femke, het geluk zit in jezelf. Dat kun je niet bij anderen vandaan halen.” Ik ben het nooit vergeten, want ineens snapte ik het ook echt. Ik doorvoelde wat ze bedoelde. Ik moest accepteren wie ik was, negatieve en positieve eigenschappen, en het mezelf gunnen om fouten te maken en achterover te leunen in het alleen zijn. De wereld beschouwen en bekijken wie ik was en welke kant ik op wilde. Ik. En niet al die mensen en familieleden om me heen. De vraag die ik me voor het eerste stelde was: Wat Zegt Mijn Gevoel? En het is echt zo: vanaf dat moment gingen de dingen makkelijker.
In die tijd bestempelde ik mezelf als een slechte vriendin. Ik kon een jaar intensief met iemand omgaan en die vervolgens keihard laten vallen omdat ik het ‘saai’ vond worden of omdat die persoon niet voldeed aan wat ik vond dat diegene moest zijn. Later kwam ik erachter dat ik met name onzeker en ontevreden was over mezelf en dat op een ander afwendde.
Nu, tien jaar later, kijk ik naar mezelf en weet ik dat ik een loyaal en trouw persoon ben. Als ik een relatie met iemand aanga dan is die zelden vluchtig. In de liefde ben ik, met vele ups en downs, al dertien jaar met dezelfde persoon en ik denk dat dit kan doordat we oprecht naar elkaar zijn in wat onze behoeftes zijn. Wees lief voor de ander, maar wees vooral ook lief voor je zelf. Want om de ware te vinden, moet je eerst je eigen ware zijn.
Lees ook: Lieve mensen, zó ziet ware liefde eruit!
(Beeld: Unsplash)
