Ontroerend en moedig: brief aan mijn pesters

Soms komen we hier bij Mynd iets tegen dat ons ademloos achterlaat. Deze open brief aan haar pesters van Rachel Renee, oprichter van thewildflowerdiaries.com is zo’n voorbeeld, en delen we dan ook graag. Omdat het voor iedereen die met pesten te maken heeft, of heeft gehad, hopelijk een hart onder de riem is. Wij hielden het niet droog.

Het hart is als een tuin: er kan mededogen of angst, wrok of liefde groeien. Welke zaden ga jij planten? ‘~ Jack Kornfield

Beste pesters,

Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik jullie ooit een brief zou schrijven. Wat mij betreft, was het lijden dat ik tijdens mijn schooljaren doormaakte genoeg om me bitter te maken.

Ik heb jullie niet vergeven, en ik wil het zeker niet vergeten.

Ik herinner me die jaren alsof het gisteren was. De wrede namen waarmee jullie me riepen, het bestuderen van hoe ik keek, wat ik zei en wat ik deed, de openbare vernedering. Ik had het verkeerde gezicht, de verkeerde maat, de verkeerde huidskleur, de verkeerde persoonlijkheid. Het maakt niet uit hoe slecht ik dat allemaal begreep, het voelde alsof de wereld mij vertelde dat ik er niet bij hoorde, en dat nooit zou doen. Ik herinner me de uren die ik in mijn kamer opgesloten zat, ik schreeuwde als ik uit school kwam terwijl mijn moeder angstig toekeek. Ik wist toen niet hoe ik met haar moest praten over hoe ik me voelde, en zij wist niet goed ze mij kon helpen. Ik voelde me verlamd en verward. Ik was het rustige meisje dat nooit slecht over iemand praatte, de stille student die hard werkte en die het haat om in de problemen te komen. Maar ik herinner me het gelach, mijn wangen brandden als ik van klas naar klas liep, en ik wilde dat de aarde me maar zou verzwelgen. Lieve schatjes, ik herinner me echt dat gelach. Ik herinner me de tijden dat jullie niet naast me wilden zitten toen er klassenfoto’s werden gemaakt omdat ik te lelijk was om naast jullie te zitten: te onwaardig om jullie persoonlijke ruimte te delen.

Ik voelde me die dag gebroken

Of de keren dat jullie pennen en scherpe voorwerpen gebruikten om wrede namen op al mijn schoolboeken en schrijfwaren te krassen terwijl ik ziek thuis was. En toch, elke keer als mijn familie naar een nieuwe stad verhuisde vanwege het werk van mijn vader, bleef ik altijd hopen dat de volgende school anders zou zijn. Dat ik zou anders zijn. Dat ik eindelijk geaccepteerd zou worden. Maar die dag leek nooit te komen, en lang voordat mobiele telefoons, Messenger en sociale media er waren, ontving ik berichten van jullie die mijn binnenkant schaadden. Waarin jullie mijn zogenaamde ‘vrienden’ waren en een makkelijk doel vonden in een meisje die te bang was om haar stem te gebruiken.

Ik herinner me het allemaal.

Toen ik eindelijk aan mijn tienerjaren ontsnapte, dacht ik dat ik vrij was. In plaats daarvan klopte een verstikkende depressie en verlammende angst zwaar op mijn deur. Waardoor ik me uit de wereld terugtrok, overtuigd dat ‘jullie’ overal zouden zijn. Ik hoorde jullie kritische stemmen nog steeds, en hield ze bij me. Jullie waren als een innerlijk radiostation geworden, waarvan ik niet wist hoe ik die uitzette.

Maar dit is niet waar mijn verhaal eindigt.

Doordat ik werd gedwongen naar binnen te gaan, begon ik langzaam puzzelstukken uit een donkere en uitdagende plek te verzamelen. Ik heb elke hoek van mijn geest verkend, op zoek naar lang verloren delen van mij. Onderdelen die nog niet eerder gezien werden. Ik heb geleerd om mezelf zonder vrees te confronteren, met een groeiend gevoel van volwassenheid. Die me hielp om buiten mijn pijn te kijken en mezelf te worden.

Want weet je, wij mensen zijn uiteindelijk slechts een afspiegeling van elkaar. Om jullie woorden zo gebroken en woedend te laten zijn, moesten jullie je eigen stormen en woede in jezelf hebben. Echt gelukkige mensen trekken anderen niet naar beneden, en daarom hebben jullie me de kunst van mededogen geleerd. Jullie hebben me geleerd hoe je volledige aansluiting bij anderen kunt vinden vanuit alle lagen van het leven. Ik kijk om me heen en ik kijk verder dan de oppervlakkige, zorgvuldig opgezette muren en ik zie iets anders. Ik zie dat er achter elk ogenblik en achter ieder mens een verhaal is om te vertellen. Als we meer tijd zouden nemen om naar elkaar te luisteren.

En hoewel sommige van jullie verhalen voor altijd verbonden zullen blijven met de mijne, zijn dat nu de zware, ruwe ontwerpen die ik bij het hoofdstuk van mijn leven heb gevoegd. In plaats van ervan weg te lopen. Ondanks de pijn, hebben jullie dus echt bijgedragen aan het grootste cadeau dat ik iedereen wil toewensen: leren om echt lief te hebben. Van het kind te dat ik was en de vrouw die ik ben.

En daarvoor heb ik maar een paar woorden voor jullie:

Bedankt dat jullie me sterk hebben gemaakt.

Vriendelijke groeten,

Rachel

De originele brief van Rachel lees je hier.

LEES OOK: Een brief aan mijn onzekerheid: “Je weet me altijd weer te vinden!”

Gerelateerde artikelen

Back to top button