Ook introvert? 12 fijne redenen om je daar NOOIT schuldig over te voelen

Wie introvert is weet wel beter, maar de buitenwereld wil introvertie nog wel eens zien als verlegen, ongeinteresseerd of –nouja zeg- egoistisch en niet-sociaal. En dat is onzin, al willen we dat natuurlijk best nog even uitleggen. Voelen de introverten zich misschien ook meteen een stukje minder schuldig of ‘anders’ over hoe deze persoonlijkheidsvorm nu eenmaal werkt.

Oogcontact vermijden, uitnodigingen afslaan, veel tijd alleen nodig hebben en gewoon NIET weten wat je aan moet met feestjes. Of grote groepen drukke mensen. Die allemaal leuk met elkaar in gesprek zijn –behalve met jou (want jij bent van pure wanhoop allang de kat aan het aaien, die zegt tenminste niets terug). Wie introvert is herkent dit waarschijnlijk wel, net zoals de angst voor sociale akwardness (zoals doodse stiltes) gesprekken over suffe onzin (“ik ken nog een mop”) óf –OMG- moeten spreken voor publiek. En met een beetje pech voel je je daar dus ook nog eens lullig of zelfs schuldig over want tja: de sociale ‘norm’ schrijft nu eenmaal vaak voor dat je niet te moeilijk doet in gezelschap van anderen, en dat zelfs gewoon leuk moet vinden.

Nu is het niet zo dat introverten niet van mensen houden (misverstand nummer 1). Wél is het zo dat we die mensen graag op onze eigen time, place and moment hebben en vooral niet te veel en te vaak tegelijkertijd. Maar zo zit de wereld nu eenmaal niet altijd in elkaar. Enter: schuldgevoel. En vooral enter: het gevoel af te wijken of gewoon niet helemaal bij je paasei te zijn. In sociaal opzicht dan he? En dat is dus niet nodig, maar een kwestie van weten waar introvertie over gaat (en waarover ook niet). Voor alle introverten hier dus 12 uitstekende redenen om je nooit meer schuldig te voelen over hoe we in elkaar zitten. En voor alle niet-introverten: jongens, we weten het zelf ook. En we doen ons best, maarrrrrrrrr….

1 We zijn geen uitzonderingen maar…
Volgens schattingen is 30% van de mensen introvert. En dat zijn schattingen omdat ‘introvertie’ geen psychisch ziektebeeld of medische diagnose is, en dus moeilijk is vast te stellen. Bovendien bestaan binnen introvertie verschillende varianten, van klassiek introvert (blijf vooral allemaal uit mijn buurt) tot ambivert (ik ben van alles een beetje) tot extravert-introvert (ik doe HEEL graag mee maar zit mezelf dan ook weer vaak in de weg, want: sociaal akward). Kortom: het is allemaal nog niet zo eenvoudig om een introvert een etiket te geven, en er zijn verschillende verschijningsvormen van.

Wat ik wel even wil zeggen is dit: uit Amerikaans onderzoek bleek ooit dat meer dan de helft van de mensen nog liever DOOD gaat dan te spreken in het openbaar. En als je nagaat dat spreken in het openbaar zo ongeveer satansscenario nummer 1 is van iedere zichzelf respecterende introvert, valt het ineens wel weer mee met die ‘’uitzonderingspositie’.

2 We zijn stil, maar…
We luisteren wél. En goed ook. Introverten zijn die types die alles zien en horen, en vaak ook nog eens van alles al mijlenver van te voren aan zagen komen want ee letten nu eenmaal goed op, en goed op hun omgeving. Vaak zijn ze ook nog eens in het bezit van een olifantengeheugen én kunnen we –jaja- oprecht geintesseerd zijn in anderen als het over onderwerpen gaat waar we zelf ook mee in touw zijn. Iedereen kent wel een stille Willy die zelden iets zegt, maar áls het dan zover is snijdt die ene opmerking ook meteen hout van jewelste. Grote kans dat je met ons te maken had. En reken maar dat we over die opmerking hadden nagedacht (al leek dat dus niet zo)

3 We doen niet ‘lekker gek’ maar…
We hebben wel lol, ja zeg hallo. Alleenlekker gek’ doen vinden we verschrikkelijk. Ver-schrik-ke-lijk dus. Zoals we daar hebben: lekker gek dansen (en al helemaal in een groepje), lekker gek aan andere mensen gaan hangen of ze kietelen (en al helemaal in een groepje), lekker gek een mop vertellen, lekker gek ineens gaan stoeien, lekker gek de polonaise in gaan, lekker gek whatever: introverten houden niet van dat soort openlijke ‘gek’. Wel kunnen we in een deuk liggen om een boek, een geweldige serie of een subtiel onderonsje met iemand die we vertrouwen en kennen. En dat doen we gewoon niet altijd hardop of zichtbaar, maar dat wil nog niet zeggen dat we geen lol in het leven hebben

4 We vertellen geen fantastische verhalen maar…
Dat wil niet zeggen dat we die niet hebben of meemaken. Er is zelfs een gezegde dat ongeveer zo gaat: ‘introverten hebben de beste verhalen, zolang ze je maar niet hoeven aan te kijken terwijl ze je ze vertellen.’ En nu gaan alle introverten vast heel onopvallend een beetje glimlachen vanwege alle herkenbaarheid hiervan (kort hoor, kort, gaat niemand opvallen jongens, no worries) maar het is wat het is: introverten zijn vaak beter op papier. En dus goede schrijvers, of planners, of analisten, of samenvatters. Je merkt ze niet, maar ondertussen zien ze alles. Dat werk.

5 Telefoneren vinden we nogal onprettig maar…
We maken heus wel graag contact. Alleen doen we dat liever via de App. Of in een mail. Dat is niet zozeer telefoonangst (sprak zij hoopvol) maar eerder een manier om gepaste afstand te bewaren, in onze ogen dan. Veel introverten screenen eerst door wie ze worden gebeld, en nemen minstens even vaak de telefoon niet op (sorry mam!). En dat kan met lage energie te maken hebben, maar vaker met een behoefte aan voorbereidingstijd. No way dus dat ik mijn telefoon graag opneem na een heel drukke dag, maar als ik alle tijd heb en ontspannen ben kunnen de sluizen alsnog open. Kwestie van timing dus, en niets om je schuldig over te voelen.

6 We zijn graag alleen maar…
Dat wil niet zeggen dat we (soms) niet helemaal van onze voeten worden geblazen door een vriendschap of de liefde. Want dat is natuurlijk zo, waar het hier écht om gaat is dat we heel erg goed alleen kunnen zijn. En vanuit die introspectie in staat zijn om heel waardevolle relaties op te bouwen, omdat we onszelf en onze behoeften nogal goed kennen. ‘Alleen willen zijn’ heeft zo bezien weinig te maken met ‘geen contact willen maken’, maar wel met het prettig hebben met jezelf. Kom daar maar eens om in deze boze wereld zou ik bijna willen zeggen maar goed: zo erg is het nou ook weer niet allemaal.

7 We zijn ‘live’ misschien geen gangmakers maar…
Online rocken we dus als geen ander. Bloggen, gamen, online daten: je hoeft de meeste introverten er niets over uit te leggen. En dat komt omdat er voor online nu eenmaal geen non-verbale communicatie nodig is (oogcontact!) en omdat we hier onze ideeëen kunnen beschrijven inplaats van ze uit te moeten leggen. En dat is precies de reden waarom introverten enorm kunnen shinen op plekken als Facebook of Twitter, en vaak gewoon –nouja zeg- leuker zijn dan extraverten. Simpelweg omdat we online compleet in onze habitat zijn. En niemand ons direct ziet, dus ook niet dat we in een afgekloven huispak met dierensloffen aan zitten te tikken.

8 We zitten niet in een basketbalteam maar….
We kunnen best sportief zijn. Je moet ons alleen niet in een team zetten, met een groepsyell en volle kantines met derde helften en alles. Beter gaan wij spinnen (wat ik dus doe), of badmintonnen, of zwemmen, of tennissen. Met onze hand-oog coordinatie is namelijk weinig mis, en fit willen we ook best zijn. Voel je dus nooit schuldig over het gebrek aan teamsport in je leven, maar ga gewoon lekker golfen ofzo. Kwestie van weten hoe je in elkaar zit en waar je behoeftes liggen.

9 We lijken soms wat hooghartig maar…
Dan zitten we waarschijnlijk gewoon ergens anders met onze gedachten. En nu kun je denken: jaja, lekker makkelijk hoor introverten, maar jullie zijn af en toe gewoon onbenaderbaar en ongeintersseerd in wat WIJ doen. En dan zeg ik: nou, ja. dat klopt dus ook gewoon. Dat is alleen geen karakterfout, dat is een kwestie van timing, en timing alleen. Als je eenmaal in onze wereld wordt toegelaten, ben je waarschijnlijk een vriend voor het leven, en blijven we je trouw tot aan de dood. Maar dan iets minder dramatisch hoor, zo zijn introverten dan ook wel weer. Dat we in onszelf zijn gaat over ons, niet over de ander. Probeer een ‘hooghartige’ introvert dus vooral te zien voor wat ze zijn: met zichzelf bezig. Niets meer, en niets minder.

10 We bellen uitnodigingen nog al eens af maar…
Dat komt omdat we dan waarschijnlijk gewoon moeten opladen van iets anders. En het gekke is dat we heel graag worden uitgenodigd, nee echt waar. We weten alleen niet zeker of we ook kómen, dat is alles. Want een introvert is als een mobiele telefoon: we hebben een batterij, geen stopcontact. En die batterij loopt dus leeg, waarna we weer moeten chargen. Dat is toch iets anders dan een broodrooster ofzo, die de heel dag gewoon stroom krijgt. Neem het niet persoonlijk op dus, dat doen wij ook niet (al is dat schuldgevoel dus wel onhandig)

11 Op grote evenementen zie je ons niet maar…
We gaan best wel eens uit hoor. Naar kleine(re) concerten, of filmzalen. Waar we dan zó gaan zitten dat we ERUIT kunnen lopen als het ons een beetje teveel wordt. En we gaan ook heus wel naar feestjes trouwens. Zolang we alle aanwezigen (3) maar kennen, snap je? Alles dat neigt naar massa’s, of grote grasvelden waar heel veel mensen lekker gek staan te dansen, of een stoel in het midden van de 5^e rij in een zaal, of drukke markten, mijden wij gewoon nogal. Als de pest zelfs. Verder doen we gerust van alles, als we vooraf maar weten waar, hoe en met wie. Simpel toch?

12 We hebben een kleine vriendengroep maar…
Die vriendschappen betekenen enorm veel. Introverten hebben meestal maar een paar vrienden –en een hoop kennissen. En dat vinden we prima: wij gaan voor kwaliteit en inhoud inplaats van omvang en oppervlakkigheid. En pas op: dat maakt introverten zeker niet ‘beter’ dan anderen. Maar ‘anders’ is het woord ook niet in dit geval (want: 30% van de mensheid is introvert, zie punt .1). Populariteit doet ons gewoon weinig, en we houden onze sociale cirkel graag klein. Niets aan de hand verder, gewoon een introvertendingetje.

Lees ook: Met een boekje in een druk café: DIT herkent de extraverte introvert