Pak die ruimte joh! (waarom je niet op de achtergrond hoeft te blijven)

Als kind leren we ons te gedragen. In elk gezin is er bepaald gedrag wat voor goedkeuring van papa en mama zorgt. Lief en braaf zijn. Soms is dat gedrag er zo ingesleten dat je het als volwassene maar knap lastig vindt om ruimte in te nemen.

Misschien was jij wel een druk kind dat altijd grapjes maakte, of juist eentje die gauw op de achtergrond verdween. Dikke kans dat dat nog steeds jouw manier is om met het leven om te gaan, je strategie. Dat klinkt veel bewuster dan het is, het is vaak een automatisme geworden. Het probleem is als we bepaald bedrag koppelen aan geliefd zijn. Als we het idee hebben dat we ons op een bepaalde manier moeten gedragen om van gehouden te worden.

Veel te veel mensen hebben het gevoel ze geen ruimte in mogen nemen. Ze proberen zichzelf zo klein mogelijk te maken. Letterlijk en figuurlijk. Zo zat ik tijdens mijn studietijd eens bij een college en merkte na een tijdje dat ik maar met één bil op mijn stoel zat. Alsof ik die niet mocht bezetten, ik ieder moment naar buiten gestuurd kon worden, of zelf zou moeten vluchten. Alsof ik er eigenlijk helemaal niet hoorde te zijn. Sorry dat ik besta mensen, dat ik een stoel bezet hou.

Ach ja, al die momenten. Het moment dat je de aanvechting voelt te gaan niezen en je je neus dichtknijpt. Want stel je voor dat je iemands gedachten verstoord met jouw geluidsvervuiling. Sorry dat ik besta, dat ik geluid maak.

Het moment dat iemand niet uit zijn ogen kijkt, tegen jou aan loopt en jij je excuses aanbiedt. Sorry dat ik besta, dat ik een lichaam heb.

Het moment dat je op je werk het document opent met de ingeplande vakanties van de afdeling en ziet dat alle schoolvakanties al gereserveerd zijn. Dan maar een weekendje Center Parcs met het gezin deze zomer. Ergens in november neem jij je vrije dagen wel op, om die alleen op je bank uit te zitten. Sorry dat ik besta, dat ik ook behoeften heb.

Nee mensen nee, dit doen we dus niet meer. Vanaf nu nemen wij een voorbeeld aan kunstenaars. Die weten pas hoe ze ruimte in moeten nemen. Ze doen of maken iets, waarvan ze denken dat het de moeite waard is. Dit ben ik, dit is mijn werk, kijk eens wat ik kan! Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat hoe narcistischer mensen zijn, hoe makkelijker in het nastreven van creatieve doelen. Terwijl jij denkt: Waarom ik? Waarom zou ik mezelf laten zien? Denken zij: Waarom ik niet? Waarom zou ik deze kans niet grijpen me te laten zien?

Goede artiesten hebben niet zelden een behoorlijke ego. Denk aan rapper Kanye West. Of aan de schilder Salvador Dali. Hij liep met de miereneter die hij als huisdier hield door New York, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En schijnbaar reed hij door Parijs in een Rolls Royce gevuld met bloemkolen.

Ja, hoe meer je op de voorgrond treedt, hoe meer je bekritiseerd kan worden. Maar ook serieus genomen en bewonderd. En uiteindelijk doet dat er niet eens toe. Want in de eerste plaats neem je ruimte in voor maar een iemand: jezelf. En dat doe je op een manier die bij jou past. Met of zonder bloemkolen. Als anderen daar een probleem mee hebben dan is dat dus precies dat: hun probleem.

Wees de kunstenaar van jouw leven! Zoek jouw inner Kanye of Salvador. Begin klein. Gewoon eens keihard niezen, tijdens die belangrijke presentatie. Op straat opeens een willekeurige kant op hollen en daarbij tegen zo veel mogelijk mensen opbotsen. Zonder sorry te zeggen. De rest van het jaar vrij nemen. Doen, vinden en zeggen waar jij behoefte aan hebt. Omdat het mag.

Lees ook: Waarom je alle 7 zonden vooral moet begaan (oké, wel gedoseerd, maar toch!)