Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 3)

Paula besloot het roer om te gooien en met haar gezin naar Frankrijk te emigreren. Dit keer deel 3: De eerste hobbels dienen zich aan.

Lees ook: Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 1)
Lees ook: Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 2)

De aankoop vordert. Maar niet van harte. Daar hadden we niet op gerekend! We komen terecht in een oude, zeer formele familie waarbinnen het kraakt en scheurt tussen broers en zussen. De ene helft wil wel verkopen en de andere helft van de broers en zusters niet. Stop daar decennia lang familiebrouillage, geheimen en onuitgesproken woede bij. Dat tekent ongeveer de sfeer. En wij krijgen daar eigenlijk de schuld van.

Ondanks het moeizame maar veelbelovende traject nemen we ontslag in Nederland. De week daarna verkopen we ons huis binnen enkele dagen. We vertellen het aan de kinderen en doen dat zo concreet mogelijk. We laten foto’s zien van het huis, de school, de slaapkamers. We maken een tijdsschema hoe de komende de tijd er uit gaat zien en vertellen ze dat we er in de buurt met vakantie gaan zodat we kunnen gaan kijken. We beginnen met vertellen aan de wereld om ons heen dat het gaat gebeuren. Een euforie en vreugde maakt zich van ons meester. Het is zo spannend en leuk!

De kinderen reageren op hun beurt precies zoals verwacht. De jongste huppelt in het rond met haar roze koffer en pakt alvast wat knuffels in. De middelste vindt het “wel leuk hoor”! En de oudste vindt het echt heel vervelend. En terecht.

Als we in de auto, de laatste keer met de De Waard op weg naar Frankrijk zitten, krijgen we bij Utrecht een telefoontje dat de aankoop niet doorgaat. Er was al een andere koper. Net voor ons. We zijn verbijsterd.

We nemen een advocaat, staan uren te bellen op een camping, zoeken cafes met internet en bedenken wat te doen. Willem denkt rustig, telefoneert en neemt de tijd. Ik zie hem staan op het strand in Bretagne druk gesticulerend met zijn handen, heen en weer lopend voor beter bereik, terwijl ik achter drie blote kinderen aan ren die kwallen op stokken prikken, schelpen zoeken en in de golven rollen. Soms schiet ik vol met stress, bedenk iedere dag een ander plan en probeer ook de humor er nog van in te zien. Volgens de familie moet de andere koper, die een aanbetaling had gedaan maar daarna nooit meer van zich heeft laten horen eerst officieel worden geannuleerd door een rechter. Dat kan wel maar dat kost wat Franse en administratieve tijd. Alleen, in augustus zijn alle rechters met vakantie in Frankrijk.

Ondanks dit alles besluiten we toch af te zakken naar het huis om er met de kinderen te gaan kijken. De paniek om deze onzekerheid houden we weg bij ze. Gewoon maar ons plan volhouden denken we. Ze lopen blij en verheugd rond over zo’n mooie plek. Op dat moment is het goed. We wandelen naar het meer. Fietsen er omheen en struinen door de velden. Terwijl we kreeftjes zoeken in een beek komt dan ineens uit het niets het verlossende telefoontje. Alles is opgelost, we mogen weer. En wel over twee dagen tekenen! We krijgen een dag van tevoren het technisch rapport (och ja, een formaliteit niets bijzonders!) waarin de asbest, loodhoudende verf en scheuren in de muren ons gemeen toe grijnzen. Door al dit vage gedoe aarzelen we nu zelf en besluiten om alles tot op de bodem uit te laten zoeken. We zijn heel wat armer als een expert het huis heeft bezocht en ons een duimendik rapport overhandigt met alle gebreken. Maar dit kunnen we toch goed samen? We doen het!

Uren zitten we bij de notaris in Parijs tegenover keurige gelakte en gekapte Fransen. De helft bohemien die het geweldig vindt wat we gaan doen en de andere helft strak in het pak die het verafschuwen. En dat duidelijk laat merken. Hun huis waar getrouwd, gerouwd en geboren is. Het huis dat zes eeuwen lang in de familie was verdwijnt uit hun bezit. Wij krijgen eigenlijk zo’n vervelend gevoel. Als we eindelijk buiten staan na weken van onduidelijkheid, onderhandelingen, technische rapporten, advocaten en bewijzen dat de restjes asbest echt het huis uit zijn, zijn we verdoofd van schrik en vreugde. In het café aan de overkant van het notariskantoor drinken we wat bleekjes een glas op onze nieuwe toekomst. Ik pak de trein terug naar Nederland en Willem rijdt door naar ons nieuwe huis. Het verwerven was al zo moeilijk en stressvol. Dat alleen al was een Ik Vertrekje waard.

Lees ook: Waarom je afvalt van uitstellen