Perfectie bestaat niet (en dat is een intense opluchting)

We streven zo ontzettend naar perfectie dat we zonder gêne dingen laten zien of vertellen die niet helemaal waar zijn, of die niet helemaal goed voelen. Erg eigenlijk. En dodelijk vermoeiend, vindt Tanja. Want hoe chill zou het zijn als iedereen gewoon alleen maar écht was?

Allereerst moet er gezegd: ik doe er zelf aan mee. Of eigenlijk doen we er allemaal aan mee. We zetten allemaal een bepaald plaatje/type/leven neer, we streven iets ogenschijnlijk perfects na of we proberen dat te doen. Omdat we geleerd hebben dat dingen op een bepaalde manier beter zijn, omdat we denken dat iets ons gelukkiger gaat maken, of omdat we denken dat anderen iets goedkeuren.

En wie zegt dit niet te doen, moet eigenlijk nog nét een laagje dieper kijken naar zichzelf. Want wees eens héél eerlijk… Ben je altijd 100% echt? Maak je niks mooier dan het is? Je uiterlijk, je huis, een keuze, een goed verhaal? Doe je altijd precies wat écht bij je past? Ik geloof dat iedereen in zichzelf wel iets kan ontdekken dat je maskeert, achterhoudt of mooier maakt. En daar is niks mis mee, maar het is wél een mooi inzicht. En een intense opluchting bovendien.

Want dat doet dus iedereen, dat streven naar perfectie of iets ‘mooiers’ dan de werkelijkheid. Ook ál die mensen die het beter (lijken te) hebben dan jij. Die laten ook dingen níet zien, gooien ergens een mooi filtertje overheen of dikken dingen aan. En precies daarom heeft het nul zin om je te vergelijken of het beeld dat een ander van zichzelf neerzet als ijkpunt te gebruiken. Want: het is dus niet waar. Dat ‘perfecte’ plaatje dat je ziet is niet echt. Wat je van de ander ziet is allereerst zijn of haar manier om het neer te zetten, en bovendien is het jouw interpretatie van wat hij of zij laat zien. Snap je? Een dubbele vertekening van de werkelijkheid.

Omdat we dit allemaal doen, houden we een soort vicieuze cirkel in stand. En het is tijd om daarmee te stoppen. Tijd om eens verder te kijken dan onze neus lang is. Om te begrijpen dat iemand met heel veel mooie kleren en spullen dat allemaal niet voor niets koopt, dat een perfect ogende relatie ook wel eens saai is, dat iemand die hoog van de toren blaast ook wel eens heel hard moet huilen, dat de allermooiste vrouw op aarde ook maar probeert iets neer te zetten…

Er wordt vooral veel geschreven over waardoor dit streven naar perfectie precies komt (prestatiemaatschappij, social media, whatever). Maar eigenlijk maakt dat niet zo heel veel uit. Als we gewoon allemaal proberen nét iets verder te kijken dan alleen de oppervlakte, naar wat we nog meer zien, zónder dat goed- of af te keuren, geven we elkaar de ruimte geven om iets veel mooiers te worden dan perfect. Namelijk: écht. En even serieus, dat zou toch een intense opluchting zijn?

Lees ook: Waarom we moeten stoppen me de fixatie op hoe we eruit zien (fuck perfectie!)