Sonia (38) schreef haar eigen overlijdensbericht (en het is prachtig)

7 jaar geleden, op 14 oktober 2012, stierf Sonia Elaine Todd, 38 jaar, te Moskou. Ze overleed aan kanker en liet een man en twee zoontjes achter. Voordat ze stierf besloot Sonia om haar eigen overlijdensbericht te schrijven en na haar sterven online te plaatsen. En die brief is nog steeds een mooi staaltje levenskunst: dít maakte haar leven de moeite waard…

Mijn Doodsbrief

Mijn naam is Sonia Todd en ik stierf op mijn 38e aan kanker. Ik besloot om mijn eigen doodsbrief schrijven omdat die meestal maar in een paar verschillende, voorgeschreven manieren verschijnen. Óf mijn familie of vrienden komen samen en maken een lijst van alle kleine prestaties van mijn wieg tot mijn graf in een tijdlijn, óf ze proberen een poëtische laatste strofe over mijn leven te schrijven dat zó gloeit dat je zou gaan denken dat de overledene een godheid was in een mensenlichaam.

Ik hou niet van die tijdlijn, want laten we eerlijk zijn: ik heb nooit echt iets verwezenlijkt. Behalve dan de geboorte van mijn twee prachtige, lieve, geestige en verbazingwekkende zonen (James en Jason), trouwen met mijn kostbare man (Brian), en het aanvaarden van mijn geloof, heb ik zeer weinig gedaan. Niet een leven dat ruimte eist op de plek van overlijdensadvertenties in de krant, waar ik bovendien voor zou moeten betalen.
Ik wil ook niet dat mijn vrienden iets gaan schrijven over mij dat, dat weten we allemaal,  zou worden gevuld met bedachte verhalen, halve waarheden, onmogelijke scenario’s en goedbedoelde leugens. Ik hou er niet van om mensen in zo’n situatie te plaatsen.

Daarom geef ik hier mijn waarheid, of mijn versie daarvan: Ik heb geprobeerd om het beste te doen wat ik kon. Soms lukte dat, het grootste deel van de tijd faalde ik, maar ik heb het geprobeerd. Ik maakte dan wel gekke opmerkingen, grappen en klachten, maar ik heb echt gehouden van mensen. Het enige waar ik vaak aan denk is het type zonde waar we ons allemaal schuldig aan maken.. Ik heb niet altijd het juiste gedaan of gezegd, en als je aan het eind van je leven komt zijn dát de dingen die je echt betreurt. De kleine simpele dingen die je deed, die andere mensen kwetsten.

Mijn leven was niet perfect en ik kwam vele, vele hobbels tegen onderweg. De periode van mijn 16e tot en met 20e zou ik helemaal willen schrappen. Oké, misschien van 14 tot 22. Ik denk dat daarmee meteen de meeste van mijn moderampen en andere misstappen uit de jaren ’80 zouden verdwijnen. Maar vooral, ik heb genoten van het leven. Sommige delen daarvan waren harder dan anderen, maar ik leerde iets van elke slechte situatie en meer dan dat kon ik niet doen.

Daarnaast zijn er een aantal voordelen aan jong sterven. Ik heb nog steeds een studieschuld, en ik denk niet dat ik die af betaal. Ik ben niet meer bang voor seriemoordenaars, telemarketeers of de belastingdienst. Ik heb geen zorgen over rimpels of de ozonlaag en hoef me ook niet meer te verbergen voor het journaal tijdens verkiezingstijd. Sommige mensen vinden het morbide dat ik dit bericht schrijf, maar ik denk dat het geweldig is omdat ik een kans krijg om dankjewel te zeggen tegen alle mensen die me onderweg in dit leven geholpen hebben. Degenen die van me hielden, me hielpen, om mij gaven, met mij lachten, me dingen leerden. Zodat ik een heerlijk, gelukkig leven kon hebben. Ik was grenzeloos gezegend door hen allemaal. En dát maakte mijn leven de moeite waard.

Mocht je dit lezen, en iets willen doen met mijn nagedachtenis, denk dan eens aan het volgende:

– word vrijwilliger bij een school, kerk of bibliotheek;

– schrijf een brief aan iemand en vertel hem of haar wat voor positief effect hij of zij op je leven had;

– als je rookt: stop

– als je drinkt en rijdt: stop

– zet al je telefoons en tablets en televisies uit, en neem je kind mee naar buiten voor ijs en gesprekken over dromen;

– vergeef iemand die het niet verdient;

– stop bij ieder kinderkraampje met limonade dat je ziet, en prijs hun product de hemel in;

– laat iemand vandaag nog glimlachen, als het in je vermogen ligt om dat te doen.

Liefs, Sonia.

De originele brief vind je hier.

Lees ook: Een brief aan iedereen die het gevoel heeft achter te lopen in het leven