Femke voert al jaren een strijd tegen de kilo’s. Ooit, in een ver verleden, was ze een slanke den, maar tegenwoordig kun je haar met recht ‘een stevige meid’ noemen. De knop moet om. Dat is duidelijk. In de komende weken kun je lezen hoe sporthater Femke moeite doet om op zoek te gaan naar haar innerlijke fitgirl. De eerste stap is op de weegschaal durven staan.
Een half jaar geleden woog ik 67 kilo. Drie maanden later gaf de weegschaal ineens 70,4 kilo aan; ik had er in drie maanden meer dan drie kilo bij gegeten. Abrupt nam ik me voor om alle zoete en vette dingen de deur uit te smijten. Tot ik boodschappen ging doen en de appeltaartjes van de Albert Heijn in de aanbieding bleken (de slagroom stond ernaast!). Vervolgens kwam ik thuis en had mijn man een zalm-roomsaus gemaakt voor over de pasta. Zoals dat soms gaat, heb ik mijn kop in het zand gestoken en geprobeerd het feit te negeren dat ik veel te vaak dacht: “Nou, nog één stukje chocolade kan wel. Nou, ik mag best tiramisu, want we zijn uit eten. Nou, ik heb vandaag borrelnootjes verdiend, want het was een stressvolle dag. Nou, ik wil gewoon even ontspannen met een kop koffie verkeerd en een gevulde koek.”
Als je niet sport en teveel eet, kom je wekelijks aan. Dat weet ik inmiddels dondersgoed. Anderhalf jaar geleden nam ik een personal trainer in de arm, omdat ik een killerbody wilde. Zoiets als dat van Sylvie Meis. Ik begon op een gewicht van 75,2 kilo bij hem. Mijn eigen huisarts had me fijntjes uitgelegd dat dat bij een lengte van 1.72 neerkomt op OverGeWicht. Ongelofelijk vind ik dat, want als ik op straat rondkijk, zie ik toch heel wat mensen die een stuk dikker zijn (en wat hebben die dan: exorbitant overgewicht?) maar goed, ik moet op mezelf focussen. Het lukte me om de 67 kilo aan te tikken, maar daarna hield ik het plotseling niet meer vol. Door stress over van alles verloor ik mijn focus, ik gaf andere dingen prioriteit en begon weer als een gek te eten. Op een gegeven moment heb ik tegen mijn personal trainer gezegd: “Laat dat wegen maar zitten, daar word ik toch alleen maar depressief van. We gaan sporten voor de leuk.” En dan met een bulderende lach erachteraan, want leuk en sporten in één zin dat heb ik nog nooit oprecht kunnen zeggen.
Deze week heb ik als beginpunt gesteld van een nieuwe periode. En dus moest ik de weegschaal op om te bekijken hoe erg de schade was. Ik was als de dood. En ik schaamde me. Tegenover die sportman naast me, maar vooral ook tegenover mijzelf. Zou ik gewoon weer terug zijn bij af? Terug op de 75 kilo? Wat ben ik toch een zwakkeling! Ik wil het nu ECHT ECHT beter doen en belanden op een gezond gewicht van 65 kilo. Een gewicht dat past bij mijn lengte. Dat betekent ‘gewoon eten’ (niet teveel, niet te vet), geen koek/snoep/chips meer, vers en gedroogd fruit als tussendoortje en drie keer per week sporten. Maar het betekent ook dat ik een mentaliteitsverandering moet ondergaan. Dat ik moet beseffen ik dit niet voor een tijdje ga doen, maar voor altijd. Wil ik uiteindelijk een persoon worden met een slank tot normaal gewicht dan is structurele verandering van mijn eet- en beweeggedrag enorm belangrijk.
En FOKKING hell, dat is echt niet makkelijk.
Lees ook: Sporthater op zoek naar innerlijke fitgirl (3): “Er moet zeven kilo af. Sowieso.”
Lees ook: Sporthater op zoek naar innerlijke fitgirl (4): Dingen die NIET leuk zijn aan hardlopen!
Weten wat Femke nu weegt? Bekijk Het Weegmoment.
https://www.youtube.com/watch?v=fEYf5PO60Sw
