Femke voert al jaren een strijd tegen de kilo’s. Ooit, in een ver verleden, was ze een slanke den, maar tegenwoordig kun je haar met recht ‘een stevige meid’ noemen. De knop moet om. Dat is duidelijk. In de komende weken kun je lezen hoe sporthater Femke moeite doet om op zoek te gaan naar haar innerlijke fitgirl. Deze keer: scheldend trainen en keihard langs de oliebollenkraam fietsen.
Ik weet het nu: ik weeg 72,6 kilo. Na maanden de weegschaal te hebben gemeden, heb ik de moed gehad om erop te staan. Enerzijds viel het mee, omdat ik vreesde voor mijn dieptepunt gewicht van 75 kilo, anderzijds ben ik gewoon meer dan zeven kilo verwijderd van mijn streven; een gewicht van 65 kilo. Het gewicht dat ik vijftien jaar geleden voor het laatst woog. Zou het mogelijk zijn?
Mijn eerste échte training met personal trainer Wouter was meteen flink afzien. Heb ik in de laatste maanden maar een beetje half-half wat gedaan, het was duidelijk dat deze sportlover zin had om er flink voor te gaan. Ik had even moeite met zijn tempo, maar heb me ook voorgenomen om mezelf niet langer in de weg te zitten qua weerstand.
Inmiddels is het inzicht bij mij gekomen dat ik mezelf heel wat energie ontneem door steeds maar weer te zuchten en te zeiken over dat sporten. Ik zal natuurlijk nooit een sportfanaat worden, maar misschien moet ik eens proberen te stoppen (of te minderen) met dat steeds maar te roepen. Als ik me nu eens richt op het verdragen van pijn, zweet en ongemak, wie weet kom ik dan al een heel eind.
Lang heb ik namelijk geloofd dat ik nu eenmaal een lui en ongedisciplineerd iemand ben, maar hallo, ik kan ook keihard werken als schrijver en journalist. Werken met het oog op een resultaat. Zelfs als het zwaar kut is, ik onwijs moe ben en veel te veel hooi op mijn vork heb genomen, werk ik door. Waarom zou dat voor sport (en minder eten) niet hetzelfde kunnen werken?
Een jaar geleden, toen ik nog goed bezig was om mijn doel te behalen (ik woog 67 kilo) kreeg ik enorm veel complimenten over mijn postuur. Ik paste in jurkjes maat 38 en zelfs mijn seksleven vaarde er wel bij; ik vond mezelf namelijk daadwerkelijk heel sexy en voelde me goed. Laat ik dat nou in het oog houden en niet zo hangen aan die ene zak doritos of die hele vette pizza. Dat is namelijk altijd maar tien minuten leuk en daarna voel ik me klote. Ik focus me nu op de befaamde uitspraak van Kate Moss: “Nothing tastes as good as being thin” Oké, eerlijk is eerlijk, tijdens een paar kloteoefeningen van Wouter ging er wel iets anders door me hoofd en ik heb ook meerdere malen gedacht: “Zak erin. Ik stop”, maar omdat ik dat al zo vaak heb gedaan, kon ik niet anders dan toch maar doorpakken. Hoezeer ik ook NIET genoot. Ik Wil Dit Namelijk Echt.
Niks in het leven is echt makkelijk. Dat weet ik nu ik 36 ben heel goed. Ik wacht steeds op de ‘makkelijke periode’, maar áls die al bestaat dan is ie vast ongemerkt voorbijgegaan. Vandaag had ik het met name even heel erg moeilijk met langs een oliebollenkraam rijden. Ik had net een krijsende peuter afgeleverd bij het kinderdagverblijf en had daar zoveel stress van in mijn lijf dat ik vond dat ik wel een oliebol verdiende. Ik heb vaart geminderd, de geur diep opgesnoven en ben toen keihard weggefietst. Zoet, vet, veel eten. Het zit zo in mijn systeem dat ik de neiging om ernaar te grijpen niet zomaar kwijt ben. Het gaat uiteindelijk makkelijker worden, maar het blijft altijd mijn achilleshiel.
Lees ook: Sporthater op zoek naar innerlijke fitgirl (4): Dingen die NIET leuk zijn aan hardlopen!
Benieuwd hoe een incapabele scheldende sporthater eruit ziet? Check dit filmpje!
https://www.youtube.com/watch?v=kZNkhslMvbM
