Thuiskomen bij jezelf kost jaren

De situaties die we moeilijk vinden, in Johanna’s geval ver weg van huis gaan, brengen dikwijls de lulligste kanten in ons naar boven. Zodra de onzekerheid opsteekt, gedragen we ons niet moederlijk of liefdevol, neeuuuh! We gaan moeiteloos over tot rationeel afwegen en het afdwingen van actie. “Waarom moet ik altijd zo fucking moeilijk doen?”

Bijvoorbeeld: Óf ik ga dat weekendje met mijn schoonfamilie naar Londen en loop een week lang huilend over straat. Of ik blijf thuis, stel mijn schoonouders teleur, maar kan chillen in de vanzelfsprekendheid van mijn bestaan. Beide opties schieten tekort aangezien de drempel, het panische gevoel, niet geadresseerd wordt. Vervolgens loop ik vast en ga over tot zelfoordeel: Wáárom sta ik niet als een normaal mens te springen van geluk? Wáárom moet ik altijd zo fucking moeilijk doen??

De reden dat dit gebeurt is omdat onzekerheid ongemakkelijk is en ik liever 20 kilo aankom dan dat ik tijd doorbreng met een ongezellig gevoel. In feite wil dat onaangename gevoel gewoon wat exclusieve aandacht. Als ze genegeerd wordt, móét ze wel schreeuwen: “DANGER! Sluit alle ramen en deuren!!” Maar als ze gehoor krijgt, is ze veel genuanceerder. Dan zegt ze: “Hier zit een beurse plek, ga alsjeblieft behoedzaam te werk. Zorg goed voor me.”

Als ik mijn telefoon wegleg, mijn laptop dichtklap en een pot thee zet, vertelt mijn angst me precies hoe het zit; Dat ik niet bang ben om mijn eigen huis te verlaten, om te vliegen of om een paar dagen weg van mijn vriend te zijn, maar dat ik bang ben om afgescheiden te zijn van liefde en veiligheid an sich. Ik ben bang om een getuige te zijn van het feest. Van de warmte, de vreugde, de connectie. En er zelf geen onderdeel van te zijn. Ik ben bang om buiten in de kou te staan, terwijl ik naar de gezelligheid binnen kijk. Iets wat ik zo vaak in mijn leven heb gedaan. Op schoolfeesten, zomerkampen, partijtjes, werkborrels en andersoortige, gezellige festijnen. Momenten waarop ik me door anderen buitengesloten voelde en niet begreep dat ik die eenzaamheid in mezelf creëerde.

Hoe je een nestje bouwt, heb ik heel goed geleerd. Mijn moeder is Queen Knus. Ze bakt brood, steekt kaarsjes aan, naait prachtige quilts, hangt familiefoto’s aan de muur, verzamelt de mooiste muziek en schilderde ooit in vrolijke kleuren “Night Night Johanna” op mijn effen witte kussensloop. En mijn vader timmerde naast een 80 urige werkweek een poppenhuis in elkaar en schilderde gouden sterren op mijn plafond. Maar de fundering in henzelf was broos. Thuiskomen bij jezelf kost tijd. Járen, als het je nooit is voorgedaan. Dat doe je met gerichte aandacht voor de eenzaamheid vanbinnen.

Die dingen die we moeilijk vinden, zijn niet voor de poes. Ze staan voor een gemis aan de juiste begeleiding. Voor een gebrek aan vertrouwen in onszelf, in wat we verdienen en waar we toe in staat zijn. Elke dag verrichten we wonderen hier op aarde. Geven we weg wat we zelf nooit gehad hebben. Doe dus niet lullig als het moeilijk wordt. Gun jezelf de tijd… Een pot thee met je onzekerheid.

Johanna Nolet is coach, schrijver en spreker. Zij nodigt mensen uit om het voorbeeld te zijn dat ze zelf nooit gehad hebben. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt op congressen over zelfliefde in werk en relaties. Op de hoogte blijven? Like GBV op Facebook en volg Johanna op Instagram voor dagelijkse inspiratie.

(Beeld: Unsplash)

Lees ook:NIET vergeten! Klein geluk!