Toen Mirjam een dakloze in huis wilde nemen: “Hij was koud tot op het bot”

In het kader van verbeter de wereld begin in je eigen omgeving besloot Mirjam een gesprek aan te knopen met een dakloze onder de brug. ‘Hup! Mee naar huis jij…dacht ze in een flits, maar toen sloeg de twijfel toe.

Daklozen. Je komt ze steeds minder tegen in mijn gedeelte van de stad. Wel veel studenten, yuppen en natuurlijk toeristen. We struikelen hier over de rolkoffers zeg maar. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik laatst met mijn zesjarige zoontje boodschappen ging doen en we langs een man liepen die, gewikkeld in een slaapzak, onder de brug zat terwijl het buiten snijdend koud was. Links van hem een kartonnetje met behoorlijk wat muntstukken. Andere mensen moesten ook verbaasd zijn geweest bij de aanblik van deze man, zo redeneerde ik, gezien het feit dat hij al aardig wat opgehaald had.

Ik had geen kleingeld, maar besloot op de terugweg ook iets te doneren al was het maar omdat mijn zoon hier op stond. ‘Die man slaapt op straat hè mamma, dat is toch zielig? Een half uur later, nog steeds zonder kleingeld, gaf ik hem een brood wat hij dankbaar van me aannam. Ik kon het niet laten te vragen waar of hij vandaan kwam en dat bleek uit Engeland te zijn. Zijn paspoort was ongeldig verklaard. Hij bleek van Poolse afkomst en het land uitgezet vanwege Brexit.  Zijn vrouw en dochtertje van vier zaten nog daar en hij was koud tot op het bot, zei hij en dat was te zien.

‘Hup. Mee naar huis jij!’ Besloot ik in een flits. Het was toch van de zotte dat er nog mensen onder een brug moesten slapen terwijl het zulk hondenweer was? Voordat ik de deur uitging was ik al in de weer geweest met een ovenschoteltje en hij kon makkelijk aanschuiven besloot ik, geen probleem. Eerst nog even een warme douche misschien en daarna verkassen naar de logeerbedstee in het vooronder op ons schip. Daar kon het ook koud zijn, maar vast niet zo koud als op straat. Hij leek verre van drugsverslaafd of alcoholist, want lurkte aan een beker koffie en met die vriendelijke bruine ogen van hem voelde het eigenlijk wel oké. Bovendien maakte ik me voortdurend druk over de toestand in de wereld en zo kon ik eindelijk iets betekenen voor een ander.

Waarom zei ik dan toch dat ik het eerst even met mijn man wilde overleggen? Dat ik er snel op terug zou komen maar eerst even ging kijken wat ik voor hem kon doen? Waarom nam ik hem niet meteen mee? Mijn zoontje leek ook niets te begrijpen van mijn besluit en sputterde flink tegen toen we de man opnieuw hadden achter gelaten onder de brug. Eenmaal thuis belde ik meteen mijn man die weliswaar vond dat ik een groot hart had, maar dat we ook allerlei belangrijke dingen op de agenda  hadden staan en dat ik hem wel een beetje overviel met mijn verzoek. We moesten het maar bespreken als hij straks thuis was.

En tja.. toen sloeg bij mij ineens ook de twijfel toe. En begon mijn hoofd zich er tegen aan te bemoeien. Wat nou als het toch een psychopaat bleek, die, als wij zouden slapen ons hele gezin ging afslachten of iets anders engs zou doen? Of gebeurde dat echt alleen op Netflix? Maar wat nou als zijn verhaal niet klopte? Maar hoezo zou je in godsnaam vrijwillig onder een brug gaan zitten dan? En zo denderde mijn hoofd voort.

Oké, dan maar niet logeren, douchen en dineren was ook een fijne geste, maar we konden hem daarna toch niet wéér naar buiten sturen? Wacht, had ik niet nog van die VVV bonnen liggen die we hem konden schenken voor een mega goed hotel met zachte bedden en minibar? Of dan maar even de spaarrekening plunderen voor een enkele reis richting Polen? Konden we hem na het eten linea recta op een warme trein zetten zodat hij vlug weer met kennissen of familie herenigd kon zijn.

Goed plan. Misschien nog een fles wijn halen, was hij vast aan toe. Wie weet werd het wel een hele enerverende avond nog, zo’n man had natuurlijk een hoop meegemaakt en zat vast boordevol verhalen. Ook leek het me een mooi voorbeeld voor onze kinderen om een goede daad in hun bijzijn te verrichten. Dus zo geschiedde en mijn man en zoontje gingen op weg om de Pool op te pikken terwijl ik de laatste hand legde aan dat schoteltje waar ik gauw nog wat extra gehakt en aardappels in kwakte.

En toen kwamen ze terug. Zonder de man. Hij was weg. En zijn spullen ook. Vreemd genoeg bespeurde ik meteen iets van opluchting bij mezelf, maar ergens voelde het ook een beetje onbestemd. Was hij dan meegenomen door een ander goedhartig persoon en zat hij nu elders aan de dis? Of was hij gewoon even gaan plassen en had hij, helaas pindakaas, nét ons gebaar gemist? Moest hij nu weer een hele nacht in de kou? We hadden het best nog even kunnen checken later, maar dat deden we dus niet.

De dagen erop zag ik de man niet meer en bleef het toch een beetje knagen aan me: had ik nou gewoon mijn eerste ingeving moeten volgen of had ik er verstandig aan gedaan alles te overdenken eerst? Eerlijk gezegd vermoed ik van niet. Meestal is de eerste inval zomaar de juiste en zodra je je denken er op loslaat slaan angst en twijfel toe. Dan redeneer je alles stuk en is het moment gewoon weg. Volgende keer mijn hoofd thuis laten dus maar en meteen tot actie overgaan. En dan dus echt. Zoals mijn oma zei toen ik op mijn zeventiende in mijn eentje op wereldreis ging: meisje, je voelt vanzelf wel of het snor zit of niet.

Lees ook: Hoe ik de relatie met mijn stiefmoeder verbeterde via familieopstellingen