Tot zes uur in de club staan? Mij niet (meer) gezien!

Nachtenlang doorfeesten? Carlijn was er altijd voor te porren. Maar de laatste tijd merkt ze dat ze geen zin meer heeft om het spreekwoordelijke licht uit te doen in een club. Doe haar maar een gezellige avond waarbij ze om twaalf uur weer netjes in d’r bed ligt.

Meerdere vriendinnen trekken tegenwoordig een zuur gezicht bij gesprekken over ouder worden in het algemeen en over verjaardagen in het bijzonder. Ze willen het niet meer vieren, omdat het allemaal wat confronterend begint te worden. Ik heb er weinig last van. Leuk toch, een feestje? En mooi toch, dat je überhaupt ouder mag worden? Misschien (waarschijnlijk) piep ik over tien jaar wel anders, maar die beginnende kraaienpootjes rond mijn ogen kunnen voorlopig door als lachrimpels, van nesteldrang is vooralsnog geen sprake en er is ook nog geen grijze haar gespot. Het enige waar ik wél aan merk dat ik geen achttien meer ben, is als het over uitgaan gaat.

Het eerdergenoemde ‘goed vieren’ van verjaardagen staat voor mij namelijk niet (meer) gelijk aan tot zes uur ’s morgens in een club staan. Je maakt me veel blijer met een borrel met vrienden, thuis of in de kroeg, en om twaalf uur weer lekker naar bed. Een paar jaar geleden – oma vertelt – kon je me geen groter plezier doen dan met een nacht de hort op gaan. Wedstrijdje shots achteroverslaan? Op mij kon je rekenen. Het op een doordeweekse dinsdagavond veel te laat maken? Geen enkel punt. Wat doen jullie jezelf toch aan? denk ik nu als ik om twaalf uur braaf onder m’n dekentje lig en hoor hoe buiten hordes opgedofte feestgangers zich richting discotheek begeven.

Zo nu en dan vragen ze – diezelfde vriendinnen die dus wel last hebben van ouder worden, maar het stappen nog verre van verleerd zijn – of ik met ze meega. Leuk, totdat iemand voorstelt dat we pas naar huis mogen als de lichten aangaan. Ik maak er het beste van, doe m’n trainingsbroek uit en iets charmanters aan en smeer voor de gelegenheid wat mascara op m’n wimpers. Eenmaal in da club vermaak ik me heus en vliegt de tijd, dat is het probleem niet. Maar ik probeer er niet te lang bij stil te staan dat mijn volgende dag in het teken zal staan van bijslapen en uitbrakken. Het is, kortom, nogal een opoffering geworden om voor een avondje stappen de rest van het weekend te moeten boeten. Ik vind het zonde om pas om een uur ’s middags uit bed te rollen en vervolgens bezig te moeten zijn met hoe ik zo in vredesnaam van die hoofdpijn af kom. ‘Vroeger’ bakte je gewoon twee eieren met extra boter, ging je misschien nog een halfuurtje op de bank liggen en was je rond het middaguur weer fit als een hoentje.

Goed, geen alcohol drinken zou het herstel wellicht een tikkie minder zwaar maken. Dat achteroverslaan van shots heb ik gelukkig al even achter me gelaten, maar een paar biertjes vind ik eerlijk gezegd wel zo lekker en gezellig. Bovendien is het niet alleen de drank, maar ook het slaaptekort waardoor de day after grotendeels als verloren kan worden beschouwd. Maar een oplossing lijkt nabij. Microclubben is uitgaan voor 25-plussers die geen zin hebben om tot middenin de nacht te wachten. In meerdere grote steden kan vrijdag vanaf acht uur ’s avonds gefeest worden. En dan niet à la vrijdagmiddagborrel, met bitterballen en een suffe cd op de achtergrond, maar écht uitgaan, in een échte club. Om twaalf uur is het afgelopen, zodat je een uur later onder de wol kunt liggen en nog iets aan je weekend hebt. Kun je mooi, zoals echte volwassenen dat doen, naar het tuincentrum of zo. Count me in.

Lees ook: 11 dingen die je gaat waarderen aan Nederland als je in het buitenland woont