Uitgaan tot het gaatje heeft zo zijn gevolgen, na je veertigste..

Uitgaan tot het gaatje heeft zo zijn gevolgen na je veertigste. Maar Anne vond toch dat ze het weer eens moest proberen..

Waarom is uitgaan nu zo anders dan vroeger? Nou, ik zal het je precies vertellen. Toen ik twintig was kon ik 5 dagen per week naar de kroeg, een hele dag uitslapen en dat was genoeg. Nu kan ik een keer per maand uitgaan om vervolgens 5 dagen bij te komen en dat is nog niet genoeg.

Deze week was ik sinds lange tijd weer eens in de kroeg. Ik maakte deel uit van een evenement voor mijn werk en dat vond tot later in de avond plaats. Ik betrapte mezelf er op dat ik, na een (after-work) drankje, al om 23.30 uur al op mijn horloge stond te kijken of ik niet al naar huis zou gaan. Ik vond mezelf ineens zo suf toen ik dat deed. Waarom ben ik tegenwoordig toch altijd zo verantwoordelijk en ga ik niet zoals vroeger, pas de volgende ochtend, wanneer het opkomende zonnetje weer op mijn bolletje schijnt, naar huis? Lekker op het fietsje, over de stille, nog slapende grachten van Amsterdam. Waarom heb ik geen zin meer om op zoek te gaan naar een flirt om vervolgens mee te gaan tongen in een of andere steeg? Waarom praat ik nooit meer met vreemde mensen en worden we vrienden, voor 1 nacht? Waarom crashen we nooit meer bij iemand thuis en blowen we niet nog een joint in een kringetje met iemand die super vals op zijn gitaar speelt? Waarom geen vage gesprekken meer over de zin van het leven, met een dubbele tong? Waarom nooit meer op zoek naar een motel met een bar, die nog open is na vier uur ‘s ochtends om nog whisky’s te drinken tot de laatste druppel en dan lekker kotsen in de gracht? Waarom beleef ik nooit meer dit soort gave tijden?

Ja, Anne, waarom eigenlijk niet? Toen dit allemaal door mijn hoofd ging, besloot ik ter plekke de verantwoordelijkheid los te laten en nog even te blijven. Dit moet ik toch kunnen. Ik ben 40, geen 80! Ik draaide mijn horloge om en keek er niet meer op. (Vroeger droeg ik expres geen horloge, omdat de nachten geen einde kende. Tegenwoordig zijn horloges uitermate belangrijk, met name om te kijken hoeveel uur je nog kan slapen, voor je kind weer naast je bed staat. Maar goed, dat ontkende ik en ik draaide het dus snel om.)

Ik dronk en ik dronk, veel witte (vieze) wijn. Ik dacht stiekem al, dit ga ik morgen zeker voelen. En overmorgen ook nog. Maar goed, vanavond was even belangrijker. Ik ga een hele leuke avond hebben en ik ga verdorie weer eens helemaal van god los. En, ik rook gewoon weer eens een sigaret! Ja hoor, en nog een! Weliswaar kwam ik ‘blaffend’ de eerste twee sigaretten door, maar ook daar moest ik even aan wennen om het weer goed te kunnen. Je kan het wel Anne! Zei ik tegen mezelf. Ik heb de hele avond met nieuwe mensen staan praten en inspirerende gesprekken gevoerd. Niet over de zin van het leven, maar wel met dubbele tong. Ik hoefde dan wel niet een joint te roken of te gaan tongen in een steegje, maar voor ik het wist was het vier uur! Jeetje wat voelde ik me trots dat ik weer ‘diep’ gegaan was. Eindelijk voelde ik me weer even twintig. Zonder heel spannende dingen, maar wel heel erg laat. En daar ging het om. Ik fietste zwalkend over grachten naar huis, genoot van de tjilpende vogeltjes die al weer wakker werden. Ik kwam om half vijf thuis, loste de oppas af (wel met honderd excuses want ik zou max om 00:00 uur thuis zijn), ik betaalde haar 400 euro (dat was niet zo, maar zo voelde het) maar ik lag tenminste wel om vijf uur in bed. Zo stoer vond ik mezelf.

Iets minder stoer voelde ik me toen mijn zoon om zeven uur naast mijn bed stond. Oooooh ja, dit was de reden dat ik altijd wel op mijn horloge had moeten blijven kijken! Jezus, wat heb ik hier een spijt van! Waarom moest ik toch zo onverantwoordelijk laat naar bed? En voor wie moest ik mezelf ook alweer bewijzen?? Mijn god, dit is de hel en terug. Aaauuwww, alles doet pijn. Mijn hoofd, mijn longen…en waarom in godsnaam moest je nou gaan roken? Je bent al tien jaar gestopt mens!

Mama kom je eruit??? Ja, Ik sta zo op schatje…maak jij een eitje en 5 kopjes koffie voor Mama? Nee dat kan ik niet, ik ben vijf. Oh ja je bent vijf. Ik moet voor jou zorgen, niet andersom. Wat jammer is dat toch, op zo’n moment. Dit doe ik nooit meer. Ik ga nooit meer een leuke avond hebben. Nooit. Meer.

Lees ook:https://www.mynd.nu/als-laatste-in-de-kroeg-dan-ben-je-dus-heel-intelligent/