Voordat je gaat scheiden, probeer dit (De Nieuwe Relatie Voor Realisten)

Scheiden doe je niet zomaar. Want zo slecht heb je het niet samen. En je wilt niets liever dan je kroost een zorgeloze kindertijd geven. Voor wie niet wil scheiden, maar óók niet in een ongelukkig huwelijk wil blijven hangen, bedacht een huwelijkstherapeut de relatievorm Parenting Marriage. Iets voor jou?

Dit zijn de dagen waarin het aantal Google-zoekopdrachten naar het woord ‘scheiden’ flink piekt. En kende je de term Divorce Monday al? Het duidt op de maandag na de feestdagen, wanneer de telefoon bij scheidingsadvocaten roodgloeiend staat. Wie al relatieproblemen had, merkt tijdens de kerstvakantie nog eens extra dat het niet meer gaat. Het aantal nieuwe klanten dat zich op deze zwarte maandag aanmeldt, ligt dan 30 procent hoger blijkt uit cijfers van een groot advocatenkantoor. Het verhoogde aantal aanmeldingen duurt tot maart.
Je kunt er rustig vanuit gaan dat de groep stille twijfelaars (should I stay or should I go?) nog veel groter is. Want scheiden doe je niet zomaar. Zo slecht heb je het niet samen. Je wilt bovendien niets liever dan je kroost een zorgeloze kindertijd geven. Je moet er niet aan denken om je kind(-eren) niet meer elke dag in bed te kunnen leggen.

Lees ook: De scheiding (deel 1): vasthouden wat al weg is

Scheidingstherapeut Susan Pease Gadoua roept twijfelaars op om een nieuwe relatievorm uit te proberen voordat je gaat scheiden. Zij sprak honderden mensen die op het punt stonden om te gaan scheiden en concludeert dat het concept huwelijk hard toe is aan een make-over. In het boek The New I Do, Reshaping Marriage for Skeptics, Realists and Rebels dat ze samen met een journalist schreef, komt ze met een alternatief voor het traditionele huwelijk in haar boek. ‘Parenting Marriage’ noemt ze het. Dit huwelijk is niet gebaseerd op liefde, maar draait om het grootbrengen van gelukkige, gezonde kinderen. In andere culturen is dit al eeuwenlang de insteek van de relatie. Dat we nu eenmaal worden gedreven door het primaire  instinct om je voort te planten, wordt in die culturen als een feit gezien. Je zou kunnen zeggen dat wij zo ver van dat idee zijn weggedreven dat we het vergeten zijn.

De auteurs onderzochten tal van moderne variaties op het standaard huwelijk en bekeken  websites voor singles die een baby willen en op zoek zijn naar co-ouders (en dus niet naar romantische liefde). De twee deden deze relatievorm in eerste instantie af als ‘onpersoonlijk’. Maar toen ze dit concept verder onderzochten, begonnen ze er anders tegenaan te kijken. Belangrijke sociologen ondersteunen het idee dat wat kinderen nodig hebben een stabiele basis is, net als weten dat je geliefd bent. Ouders hoeven niet getrouwd te zijn of van elkaar te houden om ‘succesvol’ een kind groot te brengen. “Dus waarom niet bij elkaar blijven om je kind op te voeden?”, schrijft Susan Pease Gadoua op Psychology Today. Ze was  aangenaam verrast over de hoeveelheid alternatieven die ze tegenkwam tijdens het schrijfproces van het boek. “Veel stellen bleken hun huwelijk al te ‘personaliseren’ om deze aan te laten sluiten bij hun behoeften.”

De hamvraag is natuurlijk: hóe doe je zoiets in praktische zin? Neem het verhaal van Tina, dat werd opgetekend door de auteurs. Zij had na een postnatale depressie geen behoefte meer aan seks. Ze pleitte ervoor dat haar man een affaire begon, want ze wist dat de zin bij haar niet meer zou terugkeren. Na verloop van tijd begon hij te accepteren dat Tina niet meer dezelfde persoon was als toen ze trouwden. Hij realiseerde zich dat hij iemand moest vinden om intimiteit mee te delen. Tina’s enige verzoek was om geen vrouwen mee naar huis te nemen. Het stel, beiden zijn advocaat, verbouwden hun huis zo dat er een gezamenlijke ruimte was. Twee aparte units waren daaraan verbonden, voor elke ouder één. Zo zien de kinderen hun ouders elke dag. En de ouders hebben hun autonomie. Hun kinderen waren zes en acht toen ze hiermee begonnen. Sinds 2011 doet het stel het op deze manier.

Ander voorbeeld. Kathy had twee kinderen uit een vorig huwelijk. Met Greg kreeg ze een zoon. Die jongen was zeven toen Kathy en Greg uit elkaar gingen. De man zag de drie kinderen regelmatig, maar voelde zich toch geïsoleerd van het gezin. Kathy kwam financieel maar moeilijk rond na de scheiding. Greg slikte zijn trots in en zei tegen haar dat hij graag weer bij het gezin zou willen wonen, niet als echtgenoot, maar als huisgenoot en co-ouder. En zo geschiedde.
Al zeven jaar leven ze op die manier samen. Als je niet meer verliefd bent en er van de seksuele aantrekkingskracht niets meer over is, zou zo’n alternatieve relatievorm een betere optie kunnen zijn dan scheiden of ongelukkig getrouwd blijven ‘voor de kinderen’. Als je veel ruzie hebt, is het misschien niets voor jou. Maar heb je een ‘goed-genoeg-relatie’ hebt, dan kan deze relatievorm interessant zijn.

Helemaal nieuw is het natuurlijk niet. Misschien deden je ouders het ook al zo. Het grote verschil is hoe we de kwestie bezien. Je bent niet ongelukkig getrouwd en je gaat ook niet scheiden, maar je kiest voor een nieuwe relatievorm. Noem je het De Nieuwe Relatie Voor Realisten, dan klinkt gelijk een stuk beter. Natuurlijk zou je goede afspraken op papier moeten zetten over hoeveel tijd elke ouder in de zorg thuis steekt en over hoe je het doet met dates. Maar waarom zou je het niet proberen? Misschien dat je toch nog besluit om definitief uit elkaar te gaan, bijvoorbeeld als een van de twee ouders verliefd wordt. Maar stel dat het uitdraait op een tussenoplossing voor twee, drie of vier jaar. Voor een kind zou het een mildere overgang kunnen zijn naar het wonen in twee aparte huizen. En het zijn toch maar mooi wat extra jaren waarin jullie samen tot een prima compromis zijn gekomen en waarin je van jullie kind(-eren) hebt genoten.

Beeld: iStock

Lees ook: Helicopterouders, ga eens landen! De kindertijd is overrated

Gerelateerde artikelen

Back to top button